Een inleiding tot gestructureerde producten

Ooit was de wereld van de retailbeleggingen een rustige, tamelijk aangename plek waar een klein, vooraanstaand kader van beheerders en vermogensbeheerders voorzichtige portefeuilles bedacht voor hun welgestelde klanten binnen een nauw omschreven bereik van hoogwaardige schuld- en aandeleninstrumenten. Financiële innovatie en de opkomst van de beleggersklasse hebben daar verandering in gebracht.

Een innovatie die meer grip heeft gekregen als aanvulling op traditionele retail- en institutionele portefeuilles is de beleggingscategorie die algemeen bekend staat als gestructureerde producten. Gestructureerde producten bieden particuliere beleggers gemakkelijke toegang tot derivaten. Dit artikel geeft een inleiding tot gestructureerde producten, met een speciale focus op hun toepasbaarheid in gediversifieerde retailportefeuilles.

Wat zijn gestructureerde producten?

Gestructureerde producten zijn ontworpen om sterk aangepaste risico-rendementsdoelstellingen te faciliteren. Dit wordt bereikt door een traditioneel effect, zoals een conventionele obligatie van beleggingskwaliteit, te nemen en de gebruikelijke betalingsfuncties (bijv. Periodieke coupons en eindaflossing) te vervangen door niet-traditionele uitbetalingen die niet zijn afgeleid van de eigen kasstroom van de emittent, maar van de prestaties van een of meer onderliggende activa.

Uitbetalingen van deze resultaten zijn afhankelijk in de zin dat, als de onderliggende activa "x" retourneren, het gestructureerde product "y" uitbetaalt. Dit betekent dat gestructureerde producten nauw verwant zijn aan traditionele modellen van optieprijzen, hoewel ze ook andere afgeleide categorieën kunnen bevatten, zoals swaps, forwards en futures, evenals ingebedde functies die hefboomparticipatie of neerwaartse buffers omvatten.

Gestructureerde producten zijn oorspronkelijk populair geworden in Europa en hebben valuta gewonnen in de Verenigde Staten, waar ze vaak worden aangeboden als SEC-geregistreerde producten, wat betekent dat ze toegankelijk zijn voor retailbeleggers op dezelfde manier als aandelen, obligaties, Exchange Traded Funds (ETF's) en beleggingsfondsen. Hun vermogen om een ​​aangepaste blootstelling aan anders moeilijk bereikbare activaklassen en subklassen te bieden, maakt gestructureerde producten nuttig als aanvulling op traditionele componenten van gediversifieerde portefeuilles.

Een inleiding tot gestructureerde producten

Kijkend onder de motorkap

Bedenk bijvoorbeeld dat een bekende bank gestructureerde producten uitgeeft in de vorm van bankbiljetten, elk met een nominale waarde van $ 1.000. Elke notitie is eigenlijk een pakket dat uit twee componenten bestaat: een nulcouponobligatie en een calloptie op een onderliggend eigen-vermogensinstrument, zoals gewone aandelen of een ETF die een populaire index zoals de S&P 500 nabootst. De looptijd is drie jaar.

Figuur 1 geeft weer wat er gebeurt tussen uitgifte en vervaldatum.

Figuur 1

Hoewel de prijsmechanismen die deze waarden bepalen complex zijn, is het onderliggende principe vrij eenvoudig. Op de uitgiftedatum betaalt u het nominale bedrag van $ 1.000. Deze nota is volledig beschermd door de hoofdsom, wat betekent dat u uw $ 1.000 terugkrijgt op de vervaldag, ongeacht wat er met de onderliggende waarde gebeurt. Dit wordt bereikt via de nulcouponobligatie die groeit van de oorspronkelijke emissiekorting tot de nominale waarde.

Voor de prestatiecomponent wordt de onderliggende waarde geprijsd als een Europese call-optie en zal deze intrinsieke waarde hebben op de vervaldag als de waarde op die datum hoger is dan de waarde bij uitgifte. Indien van toepassing, verdient u dat rendement één op één. Als dat niet het geval is, vervalt de optie waardeloos en krijgt u niets boven uw hoofdsomrendement van $ 1.000.

Aangepast formaat

Belangrijkste bescherming biedt een belangrijk voordeel in het bovenstaande voorbeeld, maar een belegger kan bereid zijn enige of alle bescherming in te ruilen voor een aantrekkelijker prestatiepotentieel. Laten we eens kijken naar een ander voorbeeld waarin de belegger de belangrijkste bescherming opgeeft voor een combinatie van krachtigere prestatiekenmerken.

Als het rendement op het onderliggende actief ( R- activum ) positief is - tussen nul en 7, 5% - verdient de belegger het dubbele van het rendement (bijvoorbeeld 15% als het actief 7, 5% rendement oplevert). Als het R- actief groter is dan 7, 5%, wordt het rendement van de belegger beperkt tot 15%. Als het rendement van het actief negatief is, neemt de belegger een-op-een deel aan de keerzijde (dwz geen negatieve hefboomwerking). Er is geen principiële bescherming.

Figuur 2 toont de uitbetalingscurve voor dit scenario.

Figuur 2

Deze strategie zou consistent zijn met de visie van een mild bullish belegger - iemand die positieve maar over het algemeen zwakke prestaties verwacht en op zoek is naar een hoger rendement dan wat hij of zij denkt dat de markt zal produceren.

The Rainbow Note

Een van de belangrijkste attracties van gestructureerde producten voor particuliere beleggers is de mogelijkheid om verschillende aannames in één instrument aan te passen. Een regenboognoot is bijvoorbeeld een gestructureerd product dat blootstelling biedt aan meer dan één onderliggende waarde.

Het lookback-product is een andere populaire functie. In een terugblikinstrument is de waarde van de onderliggende waarde niet gebaseerd op de uiteindelijke waarde bij het aflopen, maar op een gemiddelde van waarden die over de looptijd van de notitie zijn overgenomen, bijvoorbeeld maandelijks of driemaandelijks. In de optiewereld wordt dit ook een Aziatische optie genoemd om het instrument te onderscheiden van de Europese of Amerikaanse optie. Het combineren van dit soort functies kan aantrekkelijke diversificatie-eigenschappen bieden.

Een regenboognoot zou prestatiewaarde kunnen ontlenen aan drie relatief laag gecorreleerde activa, zoals de Russell 3000 Index van Amerikaanse aandelen, de MSCI Pacific ex-Japan index en de Dow-AIG commodity futures-index. Door een terugblikfunctie aan dit gestructureerde product te koppelen, kan de volatiliteit verder worden verlaagd door de rendementen in de loop van de tijd te 'gladmaken'.

Hoe zit het met de liquiditeit ">

Een veel voorkomend risico van gestructureerde producten is een relatief gebrek aan liquiditeit vanwege het sterk aangepaste karakter van de investering. Bovendien wordt het volledige rendement van complexe prestatiekenmerken vaak pas op de vervaldag gerealiseerd. Om deze reden zijn gestructureerde producten eerder een investeringsbeslissing dan een middel om snel en efficiënt in en uit een positie te komen.

Een belangrijke innovatie om de liquiditeit in bepaalde soorten gestructureerde producten te verbeteren, is de vorm van exchange-traded notes (ETN's), een product dat oorspronkelijk werd geïntroduceerd door Barclays Bank in 2006. Deze zijn gestructureerd om te lijken op ETF's, die fungibele instrumenten worden verhandeld als een gewone aandelen op een effectenbeurs. ETN's verschillen echter van ETF's omdat ze bestaan ​​uit een schuldinstrument met kasstromen die zijn afgeleid van de prestaties van een onderliggend actief. ETN's bieden ook een alternatief voor moeilijker toegankelijke blootstellingen, zoals futures op grondstoffen of de Indiase aandelenmarkt.

Andere risico's en overwegingen

Naast liquiditeit is de kredietkwaliteit van de emittent een ander risico dat met gestructureerde producten gepaard gaat. Hoewel kasstromen afkomstig zijn van andere bronnen, worden de producten zelf beschouwd als de passiva van de uitgevende financiële instelling. Ze worden bijvoorbeeld doorgaans niet uitgegeven door externe voertuigen van een bank op de manier zoals door activa gedekte effecten zijn.

Het overgrote deel van de gestructureerde producten wordt aangeboden door emittenten van hoge kwaliteit, meestal grote internationale financiële instellingen zoals Barclays, Deutsche Bank of JP Morgan Chase. Tijdens een financiële crisis hebben gestructureerde producten echter het potentieel om de hoofdsom te verliezen, vergelijkbaar met de risico's van opties. Als gevolg hiervan suggereert de Amerikaanse Financial Industry Regulatory Authority (FINRA) dat bedrijven overwegen of kopers van sommige of alle gestructureerde producten verplicht zijn een doorlichtingsproces te doorlopen dat vergelijkbaar is met handelaren in opties.

Een andere overweging is transparantie van de prijzen. Er is geen uniforme prijsstandaard, waardoor het moeilijker is om de aantrekkelijkheid van prijzen van alternatieve gestructureerde productaanbiedingen te vergelijken dan bijvoorbeeld om de netto-kostenratio's van verschillende beleggingsfondsen of commissies tussen makelaar-dealers te vergelijken. Veel gestructureerde productuitgevende instellingen verwerken de prijzen in hun optiemodellen om een ​​expliciete vergoeding of andere kosten voor de belegger te voorkomen. Aan de andere kant betekent dit dat de belegger niet zeker weet wat de werkelijke waarde van impliciete kosten is.

Het komt neer op

De complexiteit van derivaten heeft hen lang weggehouden van een betekenisvolle vertegenwoordiging in traditionele retail en veel institutionele beleggingsportefeuilles. Gestructureerde producten kunnen veel afgeleide voordelen opleveren voor beleggers die er anders geen toegang toe zouden hebben. Als aanvulling op traditionele beleggingsvehikels spelen gestructureerde producten een nuttige rol in modern portefeuillebeheer.