Een diepere blik op Alpha

Het evalueren van het rendement van een belegging zonder rekening te houden met het genomen risico biedt zeer weinig inzicht in hoe een effect of portefeuille echt heeft gepresteerd. Elk effect heeft een vereist rendement, zoals gespecificeerd door het Capital Asset Pricing Model (CAPM). De Jensen-index, of alpha, helpt beleggers bij het bepalen in hoeverre het gerealiseerde rendement van een portefeuille verschilt van het behaalde rendement. Dit artikel geeft een dieper inzicht in alfa en de praktische toepassing ervan.

Alpha gedefinieerd
De Jensen-index, of alpha, heeft een relatie met het prijsmodel voor kapitaalgoederen, of CAPM. De CAPM-vergelijking wordt gebruikt om het vereiste rendement van een investering te identificeren; het wordt vaak gebruikt om de gerealiseerde prestaties voor een gediversifieerde portefeuille te evalueren. Omdat ervan wordt uitgegaan dat de geëvalueerde portefeuille een gediversifieerde portefeuille is (wat betekent dat het niet-systematische risico is geëlimineerd), en omdat de belangrijkste risicobron van een gediversifieerde portefeuille marktrisico (of systematisch risico) is, is bèta een geschikte maat voor dat risico. Alpha wordt gebruikt om te bepalen met hoeveel het gerealiseerde rendement van de portefeuille varieert van het vereiste rendement, zoals bepaald door CAPM. De formule voor alfa wordt als volgt uitgedrukt:

α = Rp - [Rf + (Rm - Rf) β]

Waar:
Rp = Gerealiseerd rendement van de portefeuille
Rm = marktrendement
Rf = risicovrije rente

Wat meet het?
De Jensen-index meet risicopremies in termen van bèta (β); daarom wordt aangenomen dat de geëvalueerde portefeuille goed gediversifieerd is. De Jensen-index vereist het gebruik van een ander risicovrij tarief voor elk tijdsinterval dat tijdens de gespecificeerde periode wordt gemeten. Als u bijvoorbeeld de fondsbeheerders meet over een periode van vijf jaar met behulp van jaarlijkse intervallen, moet u het jaarrendement van het fonds onderzoeken minus het rendement van de risicovrije activa (bijv. US Treasury-factuur of een jaar risicovrij actief) voor elk jaar, en dit in verband brengen met het jaarlijkse rendement van de marktportefeuille minus dezelfde risicovrije rente.

Deze berekeningsmethode staat in schril contrast met zowel de Treynor- als de Sharpe-maatregelen doordat beide de gemiddelde rendementen voor de totale periode onderzoeken voor alle variabelen, waaronder de portefeuille, de markt en risicovrije activa.

Alpha is een goede maatstaf voor de prestaties die het gerealiseerde rendement vergelijkt met het rendement dat had moeten worden behaald voor de hoeveelheid risico die door de belegger wordt gedragen. Technisch gezien is het een factor die de prestaties weergeeft die afwijken van de bèta van een portefeuille, die een maat is voor de prestaties van de manager. Het is bijvoorbeeld onvoldoende voor een belegger om het succes of falen van een beleggingsfonds alleen te overwegen door alleen naar het rendement te kijken. De meer relevante vraag is deze: was de prestatie van de manager voldoende om het risico te rechtvaardigen dat werd genomen om dat rendement te krijgen?

Resultaten toepassen
Een positieve alfa geeft aan dat de portefeuillemanager beter heeft gepresteerd dan werd verwacht op basis van het risico dat de manager met het fonds nam, gemeten aan de bèta van het fonds. Een negatieve alfa betekent dat de beheerder het eigenlijk slechter heeft gedaan dan hij of zij het vereiste rendement van de portefeuille had moeten geven. De regressieresultaten beslaan meestal een periode tussen 36 en 60 maanden.

De Jensen-index maakt het mogelijk om de prestaties van de portefeuillebeheerders ten opzichte van elkaar of ten opzichte van de markt zelf te vergelijken. Bij het toepassen van alpha is het belangrijk om fondsen binnen dezelfde activaklasse te vergelijken. Het vergelijken van fondsen uit één activaklasse (dat wil zeggen large cap-groei) met een fonds uit een andere activaklasse (dat wil zeggen opkomende markten) is zinloos, omdat u in wezen appels en peren vergelijkt.

De onderstaande grafiek biedt een goed vergelijkend voorbeeld van alfa of "overtollige rendementen". Beleggers kunnen zowel alfa als bèta gebruiken om de prestaties van een manager te beoordelen.

Afbeelding 1: Gegevens tot en met 31-5-08

De cijfers in figuur 1 geven aan dat het American Funds Growth Fund op risicogewogen basis de beste resultaten van de genoemde fondsen heeft opgeleverd. De driejarige alfa van 4 overtrof die van zijn collega's in de hierboven gegeven kleine steekproef.

Het is belangrijk op te merken dat niet alleen vergelijkingen tussen dezelfde activaklasse geschikt zijn, maar dat ook de juiste benchmark moet worden overwogen. De benchmark die het meest wordt gebruikt om de markt te meten, is de S&P 500 aandelenindex, die dient als een proxy voor "de markt". Sommige portefeuilles en beleggingsfondsen bevatten echter activaklassen met kenmerken die niet nauwkeurig kunnen worden vergeleken met de S&P 500, zoals obligatiefondsen, sectorfondsen, onroerend goed, enz. Daarom is de S&P 500 mogelijk niet de juiste benchmark om daarin te gebruiken geval. De alfaberekening zou dus de relatieve benchmark voor die activaklasse moeten bevatten. (Lees voor meer informatie Benchmark Your Return With Indexes .)

Gevolgtrekking
Portfolio-prestaties omvatten zowel rendement als risico. De Jensen-index, of alpha, biedt ons een redelijke standaard van managerprestaties. De resultaten kunnen ons helpen te bepalen of de manager toegevoegde waarde of zelfs extra waarde heeft op basis van risicoaanpassing. Als dat zo is, helpt het ons ook om te bepalen of de vergoedingen van de manager gerechtvaardigd waren bij het beoordelen van de resultaten. Het kopen (of zelfs houden) van beleggingsfondsen zonder deze overweging is als het kopen van een auto om u van punt A naar punt B te brengen zonder de brandstofefficiëntie te evalueren.

Lees voor meer informatie drie ratio's waarmee u uw beleggingsrendement kunt evalueren in Prestaties meten .