Hoe beleggingsfondsen geld verdienen

De meeste beleggers hebben gehoord van beleggingsfondsen, maar relatief weinig begrijpen hoe deze fondsen echt werken. Dit is niet zo verwonderlijk; de meeste mensen zijn immers geen financiële experts, en er zijn nog veel meer dingen gaande in hun leven die urgenter zijn dan de structuur van fondsmaatschappijen. Maar sommige beleggers kunnen betere beslissingen nemen als ze begrijpen dat bedrijven in beleggingsfondsen geld verdienen door ze kosten in rekening te brengen, en de grootte en het type van de kosten die van fonds tot fonds verschillen.

De Securities and Exchange Commission (SEC) vereist dat een fondsvennootschap aandeelhoudersvergoedingen en bedrijfskosten openbaar maakt in haar fondsprospectus. Beleggers kunnen deze informatie vinden in de tarievenlijst aan de voorzijde van het prospectus. Vergoedingen zijn gemakkelijk de grootste bron van inkomsten voor bedrijven met basisbeleggingsfondsen, hoewel sommige bedrijven afzonderlijke beleggingen kunnen doen. Verschillende soorten vergoedingen omvatten aankoopkosten; verkoopkosten, of de belasting van het beleggingsfonds; uitgestelde verkoopkosten; inkoopkosten; accountkosten; en wisselkosten.

Inzicht in beleggingsfondsen

Beleggingsfondsen behoren tot de meest populaire en succesvolle beleggingsvehikels, dankzij hun combinatie van flexibiliteit, lage kosten en de kans op een hoog rendement. Investeren in een beleggingsfonds is iets anders dan geld inpakken op een spaarrekening of een depositocertificaat (CD) bij een bank. Wanneer u in een beleggingsfonds belegt, koopt u eigenlijk aandelen in een bedrijf.

Het bedrijf dat u koopt is een beleggingsonderneming. Beleggingsfondsen beleggen in effecten, net zoals Ford auto's maakt. De activa voor een beleggingsfonds zijn verschillend, maar het uiteindelijke doel van elk bedrijf is om geld te verdienen voor aandeelhouders.

Aandeelhouders verdienen op drie manieren geld. De eerste manier is om rendement te zien op de rente- en dividendbetalingen van de onderliggende belangen van het fonds. Beleggers kunnen ook geld verdienen op basis van transacties van het management; als een beleggingsfonds vermogenswinsten behaalt uit een transactie, is het wettelijk verplicht om de winst door te geven aan de aandeelhouders. Dit staat bekend als een meerwaardeverdeling. De laatste manier is door standaard vermogenswaardering, wat betekent dat de waarde van de aandelen in beleggingsfondsen toeneemt.

Aandeelhoudersvergoedingen

Fondsbedrijven kunnen een assortiment vergoedingen aan hun diensten en producten koppelen, maar waar en hoe die vergoedingen zijn inbegrepen, maakt een verschil. Verkoopkosten, meestal belasting genoemd, worden veroorzaakt door de aankoop van aandelen in beleggingsfondsen door een belegger. Dit betekent dat de belegger een extra percentage, meestal 5%, bovenop de werkelijke prijs van het aandeel betaalt. Fondsbedrijven houden doorgaans niet de volledige verkoopkosten aan, omdat een groot deel vaak naar de makelaars en adviseurs gaat die het fonds hebben verkocht.

Er zijn verschillende soorten fondsbelastingen. De meest voorkomende is de front-end load, die onmiddellijk wordt afgetrokken van het investeringsbedrag voordat de aandelen daadwerkelijk worden gekocht. De Financial Industry Regulatory Authority (FINRA) stelt een limiet van 8, 5% op front-end belastingen. Bijvoorbeeld, een investering van $ 1.000 met een front-end belasting stuurt $ 50 naar de makelaar en $ 950 om aandelen van het beleggingsfonds te kopen.

Er zijn ook back-end belastingen die in rekening kunnen worden gebracht wanneer de aandelen worden verkocht. De meest voorkomende hiervan wordt de voorwaardelijke uitgestelde verkoopkosten (CDSC) genoemd. Deze belasting begint relatief hoog en neemt in de loop van de tijd af, meestal na nul tot zeven jaar.

Sommige fondsmaatschappijen brengen inkoop- of inkoopkosten in rekening. Deze lijken veel op verkoopkosten, maar worden eigenlijk volledig aan het fonds betaald, niet aan de makelaar. Aankoopkosten vinden plaats op het moment dat de aandelen worden gekocht en inkoopkosten plaatsvinden op het moment dat de aandelen worden verkocht.

In essentie zijn beheervergoedingen sterk afhankelijk van het succes van het fonds en de voortdurende handel van nieuwe aandelen door het publiek. De meest succesvolle fondsen zien veel nieuw geld en zijn meestal zeer liquide; meer handelen betekent meer vergoedingsinkomsten voor het bedrijf.

Jaarlijkse operationele kosten van het Fonds

Beleggingsfondsen opereren niet gratis; er zijn uitgaven die moeten worden terugverdiend. Deze dekken kosten zoals het betalen van de beleggingsadviseur, het administratief personeel, onderzoeksanalisten van fondsen, distributiekosten en andere operationele kosten.

Beheervergoedingen worden betaald uit de activa van het fonds en worden niet rechtstreeks aan de aandeelhouders in rekening gebracht. De SEC vereist dat beheervergoedingen als een afzonderlijk item worden vermeld en niet worden samengevoegd met de "andere" uitgavencategorie, zodat beleggers altijd kunnen bijhouden welke fondsen het meest uitgeven aan managementvergoedingen.

De meeste beleggers horen uiteindelijk over distributievergoedingen, meestal aangeduid als 12b-1-vergoedingen. Met een maximum van 1% van uw fondsvermogen, worden 12b-1 vergoedingen in rekening gebracht aan de aandeelhouders om de kosten voor marketing van het fonds en het bieden van diensten voor aandeelhouders terug te verdienen. Veel van deze fondskosten zijn noodzakelijk; de SEC vereist bijvoorbeeld het drukken en verspreiden van prospectussen onder nieuwe investeerders. Omdat de ruimte voor beleggingsfondsen concurrerender is geworden, met name sinds het einde van de jaren negentig, zijn de 12b-1-vergoedingen kleiner geworden en zijn aandeelhouders gevoeliger voor hen geworden.

12b-1 kosten veranderen van aandelenklasse naar aandelenklasse. Klasse A-aandelen leggen meestal front-end belastingen op en hebben lagere 12b-1 kosten, en sommige beleggingsfondsen verminderen de front-end belasting op basis van de omvang van de investering. Dit staat bekend als "breekpunten" in de industrie. Het idee is dat de beleggingsmaatschappij bereid is wat inkomsten per aandeel op te offeren om meer aandelenaankopen te lokken. Klasse B-aandelen en Klasse C-aandelen hebben doorgaans hogere jaarlijkse kosten dan Klasse A-aandelen.

Onbelast geld

Veel beleggingsfondsen hebben geen verkoopkosten; ze worden no-load fondsen genoemd. Dit betekent echter niet dat ze gratis zijn. Ze kunnen nog steeds marketing- en distributiekosten betalen door middel van 12b-1-vergoedingen, hoewel de SEC deze bedrijven niet toestaat zichzelf onbelast te noemen als de 12b-1-uitgaven 0, 25% overschrijden. Anderen, zoals de Vanguard-fondsenfamilie, hebben helemaal geen verkoopkosten of 12b-1 kosten.

Onbelaste fondsen kunnen nog steeds inkomsten genereren uit andere soorten inkomsten uit vergoedingen, maar deze bedrijven hebben ook de neiging om de kosten te verlagen om het gebrek aan inkomsten uit verkoopkosten te compenseren. Dit correleert vaak met minder actief beleggingsbeheer en een meer passieve beleggingsstrategie voor het fonds.