Leningssyndicatie versus consortium: wat is het verschil?

Een leensyndicatie treedt meestal op wanneer meerdere banken tegelijkertijd en voor hetzelfde doel geld lenen aan een kredietnemer. In zeer algemene zin is een consortium een ​​groep personen of entiteiten die besluiten middelen te bundelen voor een bepaald doel. Een consortium wordt meestal beheerst door een juridisch contract dat verantwoordelijkheden onder zijn leden delegeert. In de financiële wereld verwijst een consortium naar verschillende kredietinstellingen die zich groeperen om gezamenlijk een enkele kredietnemer te financieren.

Deze meervoudige bankarrangementen lijken erg op een leningssyndicatie, hoewel er structurele en operationele verschillen tussen beide bestaan.

Lening syndicatie

Hoewel een leningssyndicatie ook betrekking heeft op meerdere kredietverstrekkers en één kredietnemer, is de looptijd over het algemeen gereserveerd voor leningen met internationale transacties, verschillende valuta's en een noodzakelijke bancaire samenwerking om betalingen te garanderen en de blootstelling te verminderen. Een leningssyndicatie wordt geleid door een bank die door de kredietnemer wordt benaderd om krediet te regelen. De beherende bank is in het algemeen verantwoordelijk voor het onderhandelen over de voorwaarden en het regelen van het syndicaat. In ruil daarvoor betaalt de lener meestal een vergoeding aan de bank.

Lening syndicatie is de meest voorkomende manier voor Europese en Amerikaanse bedrijven om financiering te zoeken bij banken en andere geldschieters. In Europa wordt het syndicaat van leningen voornamelijk gedreven door private equity-sponsors, terwijl in de VS zakelijke kredietnemers en private equity-sponsors de markt voor syndicatie van leningen in gelijke mate aansturen.

De beherende bank in een syndicaat van leningen is niet noodzakelijkerwijs de meerderheidslener of de "leidende" bank. Een van de deelnemende banken kan optreden als lead of de verantwoordelijkheid van de beherende bank op zich nemen, afhankelijk van hoe de kredietovereenkomst is opgesteld.

Een lening syndicatie is vergelijkbaar met een consortium, hoewel er structurele en operationele verschillen tussen de twee zijn.

Consortium

Net als een syndicaat van leningen vindt consortiumfinanciering plaats voor transacties die mogelijk niet met één geldschieter plaatsvinden. Verschillende banken komen overeen gezamenlijk toezicht te houden op één kredietnemer met een gemeenschappelijke beoordeling, documentatie en follow-up en gelijke aandelen in de transactie. Anders dan bij een syndicaat van leningen, is er niet één leidende bank die het financieringsproject beheert; alle banken spelen een gelijke rol bij het beheer van het project.

Consortia zijn niet gebouwd om internationale transacties af te handelen, zoals een syndicaatslening; in plaats daarvan kan een consortium ontstaan ​​omdat de omvang van het project simpelweg te groot of te riskant is voor een enkele geldschieter om aan te nemen. Terwijl leningssyndicaties doorgaans grensoverschrijdend werken en financiering in verschillende valuta's aankunnen, komen consortia meestal voor binnen de grenzen van een bepaalde natie.

Soms vormen de deelnemende banken een nieuwe consortiumbank die functioneert door activa van elke instelling te benutten en af ​​te lossen nadat het project is voltooid. Door alle leden in staat te stellen hun activa te bundelen, laten consortia kleinere banken toe grotere projecten aan te pakken. \

• Leningssyndicaties zijn over het algemeen gereserveerd voor leningen met internationale transacties, verschillende valuta's en noodzakelijke bancaire samenwerking.
• Een consortium wordt meestal beheerst door een juridisch contract dat verantwoordelijkheden onder zijn leden delegeert.
• Consortiumfinanciering vindt plaats voor transacties die mogelijk niet met één geldschieter plaatsvinden.