Monetair beleid versus fiscaal beleid: wat is het verschil?

Monetair beleid en fiscaal beleid verwijzen naar de twee meest erkende instrumenten die worden gebruikt om de economische activiteit van een land te beïnvloeden. Het monetaire beleid houdt zich voornamelijk bezig met het beheer van de rentetarieven en de totale geldhoeveelheid in omloop en wordt in het algemeen uitgevoerd door centrale banken, zoals de Amerikaanse Federal Reserve. Fiscaal beleid is een verzamelnaam voor de belasting- en bestedingsacties van overheden. In de Verenigde Staten wordt het nationale fiscale beleid bepaald door de uitvoerende en wetgevende takken van de overheid.

Belangrijkste leerpunten

• Het monetaire beleid is gericht op rentetarieven en de levering van geld in omloop, en wordt in het algemeen beheerd door een centrale bank.
• Fiscaal beleid is gericht op belastingheffing en overheidsuitgaven en wordt doorgaans bepaald door wetgeving.
• Monetair beleid en fiscaal beleid hebben samen grote invloed op de economie van een land.

Monetair beleid

Centrale banken hebben doorgaans monetair beleid gebruikt om een ​​economie te stimuleren of de groei ervan te controleren. Door individuen en bedrijven te stimuleren om te lenen en te besteden, beoogt het monetaire beleid de economische activiteit te stimuleren. Omgekeerd kan monetair beleid, door uitgaven te beperken en besparingen te stimuleren, de inflatie en andere problemen in verband met een oververhitte economie remmen.

De Federal Reserve, ook bekend als de 'Fed', heeft vaak drie verschillende beleidsinstrumenten gebruikt om de economie te beïnvloeden: het openen van markttransacties, het wijzigen van reservevereisten voor banken en het vaststellen van de disconteringsvoet. Open-markttransacties worden dagelijks uitgevoerd wanneer de Fed Amerikaanse staatsobligaties koopt en verkoopt om geld in de economie te injecteren of geld uit de circulatie te halen. Door de reserveratio in te stellen, of het percentage deposito's dat banken in reserve moeten houden, heeft de Fed direct invloed op de hoeveelheid geld die wordt gecreëerd wanneer banken leningen verstrekken. De Fed kan zich ook richten op veranderingen in de disconteringsvoet (de rentevoet die het in rekening brengt op leningen die het verstrekt aan financiële instellingen), die bedoeld is om de korte rentetarieven in de hele economie te beïnvloeden.

Monetair beleid is meer een bot instrument in termen van uitbreiding en contractering van de geldhoeveelheid om de inflatie en groei te beïnvloeden en heeft minder impact op de reële economie. De Fed was bijvoorbeeld agressief tijdens de Grote Depressie. Zijn acties voorkwamen deflatie en economische ineenstorting, maar genereerden geen significante economische groei om de verloren output en banen om te keren.

Expansief monetair beleid kan beperkte effecten op de groei hebben door de activaprijzen te verhogen en de kosten van leningen te verlagen, waardoor bedrijven winstgevender worden.

Fiscaal beleid

Over het algemeen is het doel van het meeste overheidsbeleid om zich te richten op het totale bestedingsniveau, de totale bestedingssamenstelling of beide in een economie. De twee meest gebruikte middelen om het fiscaal beleid te beïnvloeden, zijn wijzigingen in het uitgavenbeleid van de overheid of in het belastingbeleid van de overheid.

Als een regering van mening is dat er niet genoeg bedrijfsactiviteit is in een economie, kan dit de hoeveelheid geld die het uitgeeft verhogen, vaak aangeduid als stimuleringsuitgaven. Als er niet genoeg belastingontvangsten zijn om de bestedingsstijgingen te betalen, lenen overheden geld door schuldbewijzen zoals staatsobligaties uit te geven en accumuleren ze tegelijkertijd schulden. Dit worden tekortuitgaven genoemd.

Door de belastingen te verhogen, halen overheden geld uit de economie en vertragen de bedrijfsactiviteit. Doorgaans wordt fiscaal beleid gebruikt wanneer de overheid de economie wil stimuleren. Het kan de belastingen verlagen of belastingkortingen bieden in een poging de economische groei te stimuleren. Het beïnvloeden van economische resultaten via fiscaal beleid is een van de kernprincipes van de Keynesiaanse economie.

Wanneer een overheid geld uitgeeft of het belastingbeleid wijzigt, moet ze kiezen waar ze geld uitgeeft of wat ze moet belasten. Daarbij kan het fiscale beleid van de overheid zich richten op specifieke gemeenschappen, industrieën, investeringen of grondstoffen om de productie te begunstigen of te ontmoedigen - soms zijn de acties gebaseerd op overwegingen die niet geheel economisch zijn. Om deze reden wordt fiscaal beleid vaak fel bediscussieerd onder economen en politieke waarnemers.

Fiscaal beleid heeft over het algemeen een grotere impact op consumenten. Het kan leiden tot meer werkgelegenheid en inkomsten.

In wezen richt het zich op de totale vraag. Bedrijven profiteren ook omdat ze hogere inkomsten zien. Als de economie echter bijna vol is, dreigt een expansief begrotingsbeleid de inflatie op gang te brengen. Deze inflatie neemt de marges weg van bepaalde bedrijven in concurrerende industrieën die mogelijk niet in staat zijn om kosten gemakkelijk door te berekenen aan klanten; het eet ook geld op van mensen met een vast inkomen.