Omgekeerde conversie
Een omgekeerde conversie is een vorm van arbitrage waarmee optiehandelaren kunnen profiteren van een te dure putoptie, ongeacht wat de onderliggende doet. De transactie bestaat uit het verkopen van een put en het kopen van een call om een synthetische longpositie te creëren terwijl de onderliggende aandelen worden kortgesloten. Zolang de put en call dezelfde onderliggende uitoefenprijs en vervaldatum hebben, zal de synthetische longpositie hetzelfde risico / rendement-profiel hebben als het bezit van een equivalent aantal onderliggende aandelen. Dit betekent dat de handel (short stock en synthetisch long de stock met opties) wordt afgedekt, waarbij de winst alleen komt uit de verkeerde prijsstelling van de optiepremies.
Belangrijkste leerpunten
- Een omgekeerde conversie is een arbitragesituatie op de optiemarkt waar een put te duur is of een call te duur (ten opzichte van de put), wat resulteert in winst voor de handelaar, ongeacht wat de onderliggende waarde doet.
- De omgekeerde conversie wordt gecreëerd door de onderliggende waarde te korten, een call te kopen en een put te verkopen. De call en put hebben dezelfde uitoefenprijs en vervaldatum.
- Een put-optie is meestal goedkoper, niet duurder dan de equivalente call-optie. Daarom is het vinden van een omgekeerde conversiehandel zeldzaam.
Omgekeerde conversie begrijpen
Een omgekeerde conversie is een vorm van arbitrage waarmee handelaren kunnen inspelen op situaties waarin de put te duur is door een put te verkopen, een call te kopen en de onderliggende aandelen kort te sluiten. De call dekt de short stock als deze boven de uitoefenprijs stijgt en de put wordt gedekt door de short stock als de stockprijs lager is dan de uitoefenprijs. De winst bij het initiëren van deze posities is de theoretische arbitragewinst van de positie die voortkomt uit de te dure putoptie.
Omgekeerde conversiearbitrage is een soort put-call-pariteit, die zegt dat put- en call-optieposities ongeveer gelijk moeten zijn wanneer ze worden gekoppeld met respectievelijk de onderliggende aandelen en de T-facturen.
Om dit concept te illustreren, overweeg twee scenario's:
- Een handelaar die één calloptie koopt met een uitoefenprijs van $ 100 en een T-rekening met een nominale waarde van $ 10.000 die vervalt op de vervaldatum van de call, zal altijd een minimale portefeuillewaarde hebben die gelijk is aan $ 10.000.
- Een handelaar die één putoptie koopt met een uitoefenprijs van $ 100 en $ 10.000 aan aandelen, heeft altijd een minimumwaarde gelijk aan de uitoefenprijs van de putoptie.
Aangezien het onwaarschijnlijk is dat handelaren invloed op de rentetarieven hebben, profiteren arbitrageurs van de dynamiek van optieprijzen om ervoor te zorgen dat de put- en call-waarden gelijk zijn aan een bepaald activum. In feite is de put-call-pariteitsstelling van centraal belang bij het bepalen van de theoretische prijs van een put-optie met behulp van het Black-Scholes-model.
Voorbeeld van een omgekeerde conversie
In een typische omgekeerde conversietransactie of strategie verkoopt een handelaar short aandelen en dekt deze positie af door zijn call te kopen en zijn put te verkopen. Of de handelaar geld verdient, is afhankelijk van de financieringskosten van de shorted stock en de put- en call-premies. Dit alles kan een beter rendement opleveren dan een geldmarkthandel met een laag risico, waar hun kapitaal waarschijnlijk wordt geparkeerd als ze geen waardevolle transacties kunnen vinden.
Stel dat het juni is en een handelaar een te dure oktober in Apple Inc. (AAPL) ziet.
Het aandeel wordt momenteel verhandeld tegen $ 190, en dus shorten ze 100 aandelen. Ze kopen een $ 190 call en kort een $ 190 put.
De call kost $ 13, 10, terwijl de put wordt verhandeld op $ 15. Dit is een zeldzame situatie, omdat kosten meestal minder kosten dan vergelijkbare oproepen.
Wat er ook gebeurt, de handelaar maakt een winst van $ 190 ($ 15 - $ 13, 10 = $ 1, 90 x 100 aandelen), minus commissies.
Hier is hoe de scenario's kunnen spelen. De handelaar ontvangt in eerste instantie $ 19.000 van de short short sale, evenals $ 1500 van de verkoop van de put. Ze betalen $ 1.310 voor de oproep. Daarom is hun netto instroom $ 19, 190.
Stel dat Apple daalt tot $ 170 gedurende de levensduur van de optie. De oproep verloopt waardeloos, de korte voorraad wordt toegewezen omdat de koper in het geld zit. De handelaar verstrekt de aandelen voor $ 190, $ 19.000. Een andere manier om ernaar te kijken is dat de put $ 2.000 verliest terwijl de korte voorraad $ 2.000 verdient. De twee items worden gesaldeerd tegen de uitoefenprijs van $ 190, wat overeenkomt met $ 19.000 op een positie met één contract (100 aandelen).
Als de prijs van Apple stijgt naar $ 200, vervalt de putoptie waardeloos, de shortpositie wordt gedekt voor $ 20.000 ($ 200 x 100 aandelen) maar de calloptie is $ 1.000 ($ 200 - $ 190 x 100 aandelen) waard, wat de handelaar verrekent $ 19.000 aan kosten.
In beide gevallen betaalt de handelaar $ 19.000 om de positie te verlaten, maar hun oorspronkelijke instroom was $ 19, 190. Hun winst, of Apple stijgt of daalt, is $ 190. Daarom is dit een arbitragehandel.
Financieringskosten en commissies zijn in het bovenstaande voorbeeld voor de eenvoud uitgesloten, maar zijn een belangrijke factor in de echte wereld. Bedenk bijvoorbeeld dat als het $ 10 commissies per transactie kost, het $ 30 kost om de drie vereiste posities te initiëren. De uitstapkosten zijn afhankelijk van het feit of de opties worden uitgeoefend of dat de posities vóór het verstrijken worden verlaten. In beide gevallen zullen er extra kosten zijn om de transactie te beëindigen, plus de financieringskosten op de ingekorte voorraad.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.