De geschiedenis van de FDIC

De meeste mensen realiseren zich dat de fondsen op hun betaal- en spaarrekeningen zijn verzekerd door de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), maar weinigen zijn zich bewust van de geschiedenis, de functie of waarom het is ontwikkeld. Geïnitieerd in 1933 na de beurscrash van 1929, blijft de FDIC evolueren omdat het alternatieve manieren vindt om depositohouders te verzekeren tegen mogelijke insolventie van de bank.

FDIC: De eerste 50 jaar

Tegen het begin van de jaren dertig lagen de financiële markten van Amerika in verval. Vanwege de financiële chaos veroorzaakt door de beurscrash van oktober 1929, hadden meer dan 9.000 banken gefaald in maart 1933, wat een teken was van de ergste economische depressie in de moderne geschiedenis.

In maart 1933 sprak president Franklin D. Roosevelt deze woorden tot het Congres:

"Op 3 maart stopten de bankactiviteiten in de Verenigde Staten. Op dit moment is het niet nodig om de oorzaken van dit falen van ons banksysteem te beoordelen. Het volstaat te zeggen dat de overheid gedwongen is in te grijpen voor de bescherming van spaarders en de zaken van de natie. "

Key Takeways

• FDIC-verzekering dekt depositorekeningen bij banken, maar geen kredietverenigingen.
• Naast het verzekeren van depositorekeningen, biedt de FDIC consumenteneducatie, biedt toezicht op banken en beantwoordt ze klachten van consumenten.
• Gewoonlijk is het standaard depositobedrag van de FDIC $ 250.000 per klantaccount.
• FDIC-verzekering dekt geen beleggingsfondsen of levensverzekeringen of lijfrentes.

Het Congres heeft actie ondernomen om bankdepositoren te beschermen door de Bankwet van 1933 te creëren, die ook de FDIC vormde. Het doel van de FDIC was om stabiliteit te bieden aan de economie en het falende banksysteem. Officieel gecreëerd door de Glass-Steagall Act van 1933 en gemodelleerd naar het depositoverzekeringsprogramma dat aanvankelijk in Massachusetts van kracht werd, garandeerde de FDIC een specifiek bedrag aan controle- en spaardeposito's voor zijn aangesloten banken. De periode van 1933-1983 werd gekenmerkt door verhoogde kredietverlening zonder een evenredige toename van kredietverliezen, resulterend in een significante toename van bankactiva. Alleen al in 1947 nam de kredietverlening toe van 16% tot 25% van de bedrijfsmiddelen; het percentage steeg tot 40% in de jaren 1950 en tot 50% in de vroege jaren 1960.

Oorspronkelijk door de American Bankers Association aan de kaak gesteld als te duur en een kunstmatige ondersteuning van slechte bedrijfsactiviteiten, werd de FDIC een succes verklaard toen slechts negen extra banken in 1934 sloten. Vanwege het conservatieve gedrag van bankinstellingen en de ijver van bankregulatoren via Wereld Oorlog II en de daaropvolgende periode, werd depositoverzekeringen door sommigen als minder belangrijk beschouwd. Deze financiële experts concludeerden dat het systeem te bewaakt was en daardoor de natuurlijke effecten van een vrijemarkteconomie belemmerde. Desondanks ging het systeem door.

Enkele opmerkelijke items en mijlpalen voor de FDIC tot 1983:

• 1933: Congress creëert de FDIC.
• 1934: De dekking van de depositoverzekering is aanvankelijk vastgesteld op $ 2.500 en wordt vervolgens halverwege het jaar verhoogd tot $ 5.000.
• 1950: Depositoverzekering verhoogd tot $ 10.000; terugbetalingen worden vastgesteld voor banken om een ​​krediet te ontvangen voor overtollige beoordelingen boven bedrijfs- en verzekeringsverliezen.
• 1960: FDIC's verzekeringsfonds geeft $ 2 miljard door.
• 1966: Depositoverzekering wordt verhoogd tot $ 15.000, 00.
• 1969: Depositoverzekering wordt verhoogd tot $ 20.000, 00.
• 1974: Depositoverzekering wordt verhoogd tot $ 40.000, 00.
• 1980: Depositoverzekering wordt verhoogd tot $ 100.000, 00; FDIC verzekeringsfonds is $ 11 miljard.

De FDIC heeft een zeer opmerkelijke geschiedenis waaruit de inzet van de regering blijkt om ervoor te zorgen dat eerdere bankproblemen de burgers niet raken zoals in het verleden.

In de jaren '60 begonnen de bankactiviteiten te veranderen. Banken begonnen niet-traditionele risico's te nemen en de filialennetwerken uit te breiden naar een nieuw territorium met de versoepeling van de filiaalwetgeving. Deze expansie en het nemen van risico's waren in de loop van de jaren zeventig in het voordeel van de banksector, omdat in het algemeen een gunstige economische ontwikkeling zelfs marginale leners in staat stelde hun financiële verplichtingen na te komen. Deze trend zou de banksector echter eindelijk inhalen en in de jaren tachtig leiden tot een depositoverzekering.

FDIC: 1980 Bank Crisis to Present

Inflatie, hoge rentetarieven, deregulering en recessie creëerden in de jaren tachtig een economische en bancaire omgeving die leidde tot de meeste bankfaillissementen in de periode na de Tweede Wereldoorlog. In de jaren '80 leidde inflatie en een wijziging van het monetaire beleid van de Federal Reserve tot hogere rentetarieven. De combinatie van hoge tarieven en de nadruk op langlopende leningen met een vaste rente begon het risico op bankfaillissementen te vergroten. In de jaren tachtig begon ook de deregulering van banken.

De belangrijkste van deze nieuwe wetten waren de Deregulatie- en Monetaire Controlewet (Depository Institutions). Deze wetten stonden de afschaffing van rentetariefplafonds toe, versoepelde beperkingen op kredietverlening en overschreven de woekerwetten van sommige staten. Tijdens de recessie van 1981-1982 passeerde het Congres de Garn-St. Germain Depository Institutions Act, die de deregulering van banken en de methoden voor het omgaan met bankfaillissementen bevorderde. Al deze gebeurtenissen leidden tot een toename van 50% van de kredietaflossingen en het faillissement van 42 banken in 1982.

Nog eens 27 handelsbanken faalden in de eerste helft van 1983 en ongeveer 200 hadden gefaald in 1988. Voor het eerst in het naoorlogse tijdperk moest de FDIC vorderingen betalen aan spaarders van failliete banken, wat het belang van de FDIC en depositoverzekering . Andere belangrijke gebeurtenissen tijdens deze periode zijn onder meer:

• 1983: Restituties voor depositoverzekeringen worden stopgezet.
• 1987: Congres herfinanciert het Federal Savings and Loan Insurance Corp. ($ 10 miljard).
• 1988: 200 FDIC-verzekerde banken falen; de FDIC verliest voor het eerst geld.
• 1989: Resolution Trust Corp. is opgericht om probleemwisselingen op te lossen; OTS wordt geopend om spaarzaamheid te overzien.
• 1990: Eerste verhoging van FDIC verzekeringspremies van 8, 3 cent tot 12 cent per $ 100 deposito's.
• 1991: verzekeringspremies raken 19, 5 cent per $ 100 aan deposito's FDICIA- wetgeving verhoogt FDIC-leencapaciteit, oplossing voor de laagste kosten wordt opgelegd, procedures voor te groot om te mislukken worden vastgelegd in wetgeving en een op risico gebaseerd premiesysteem is gecreëerd.
• 1993: Banken beginnen premies te betalen op basis van hun risico. En verzekeringspremies bereiken 23 cent per $ 100.
• 1996: De Deposit Insurance Funds Act verhindert dat de FDIC premies beoordeelt ten opzichte van goed gekapitaliseerde banken als de depositoverzekeringsfondsen de aangewezen reserveratio van 1, 25% overschrijden.
• 2006: Met ingang van 1 april wordt de depositoverzekering voor individuele pensioenrekeningen (IRA's) verhoogd tot $ 250.000.
• 2008: De Emergency Economic Stabilization Act van 2008 is ondertekend op 3 oktober 2008. Dit verhoogt tijdelijk de basislimiet van de dekking van de federale depositoverzekering van $ 100.000 tot $ 250.000 per deposant. De wetgeving bepaalt dat de basislimiet voor depositoverzekeringen op 31 december 2009 terugkeert naar $ 100.000.
• 2010: Nieuwe wetgeving maakt het $ 250.000-cijfer permanent in juli.

In 2006 werd de federale wet op de hervorming van de depositoverzekering van kracht. Deze wet voorzag in de implementatie van nieuwe hervormingen van de depositoverzekeringen en fuseerde twee voormalige verzekeringsfondsen, het Bank Insurance Fund (BIF) en het Savings Association Insurance Fund (SAIF) in een nieuw fonds, het Deposit Insurance Insurance Fund (DIF). De FDIC handhaaft de DIF door de bewaarinstellingen te beoordelen en verzekeringspremies te beoordelen op basis van het saldo van de verzekerde deposito's en de mate van risico die de instelling voor het verzekeringsfonds inhoudt. Op 31 maart 2018 had het DIF een saldo van $ 95, 1 miljard.

FDIC-verzekering

Verzekeringspremies betaald door aangesloten banken verzekeren deposito's voor een bedrag van $ 250.000 per deposant per verzekerde bank. Dit omvat hoofdsom en opgebouwde rente tot een totaal van $ 250.000. In oktober 2008 werd de beschermingslimiet voor FDIC-verzekerde accounts verhoogd van $ 100.000 naar $ 250.000.

De nieuwe limiet moest van kracht blijven tot 31 december 2009, maar werd verlengd en vervolgens permanent gemaakt op 21 juli 2010, met de goedkeuring van Wall Street Reform and Consumer Protection Act. Inleggers die zich zorgen maken dat hun deposito's volledig worden gedekt, kunnen hun verzekering verhogen door rekeningen bij andere aangesloten banken te hebben of door in dezelfde bank verschillende soorten rekeningen te storten. Dezelfde regels gelden voor zakelijke accounts.

FDIC lijst met verzekerbare items versus niet verzekerbaar

Verzekerd

• Aangesloten banken en spaarinstellingen.
• Alle soorten besparingen en het controleren van stortingen, waaronder NOW-rekeningen, kerstclubs en termijndeposito's.
• Alle soorten cheques, inclusief cheques aan toonder, officierscheques, onkostencheques, uitbetalingen van leningen en andere postwissels of verhandelbare instrumenten die zijn opgenomen op aangesloten instellingen.
• Gecertificeerde cheques, kredietbrieven en reischeques wanneer uitgegeven in ruil voor contant geld of een afschrijving op een depositorekening.

Niet verzekerd

• Beleggingen in aandelen, obligaties, beleggingsfondsen, gemeentelijke obligaties of andere effecten
• lijfrentes
• Levensverzekeringsproducten, zelfs indien gekocht bij een verzekerde bank
• Schatkistpapier (T-biljetten), obligaties of bankbiljetten
• Kluisjes
• Verliezen door diefstal (hoewel gestolen geld mogelijk wordt gedekt door de risico- en ongevallenverzekering van de bank)

FDIC: Wat gebeurt er als een bank ondergaat?

Volgens de federale wet moet de FDIC betalingen van verzekerde deposito's doen "zo snel mogelijk" bij het falen van een verzekerde instelling. Depositors met niet-verzekerde deposito's in een failliete aangesloten bank kunnen een deel van of al hun geld terugkrijgen, afhankelijk van de terugvorderingen die worden gedaan wanneer de activa van de failliete instellingen worden verkocht. Er is geen tijdslimiet voor deze terugvorderingen, en het duurt soms jaren voordat een bank haar activa liquideert.

Als een bank ten onder gaat en wordt overgenomen door een andere aangesloten bank, worden alle directe stortingen, inclusief sociale zekerheidschecks of elektronische cheques, automatisch gestort op de rekening van de klant bij de veronderstelde bank. Als de FDIC geen bank kan vinden om de mislukte aan te nemen, zal het proberen tijdelijke regelingen te treffen met een andere instelling zodat directe stortingen en andere automatische opnames kunnen worden verwerkt totdat permanente regelingen kunnen worden getroffen.

Er zijn twee veel voorkomende manieren waarop de FDIC zorgt voor bankinsolventie en bankactiva: de eerste is de Purchase and Assumption-methode (P&A), waarbij alle deposito's worden overgenomen door een andere bank, die ook enkele of alle leningen van de failliete bank koopt of overige activa. De activa van de failliete bank worden te koop aangeboden en open banken kunnen biedingen indienen om verschillende delen van de portefeuille van de failliete bank te kopen.

De FDIC zal soms alle of een deel van de activa verkopen met een putoptie, waardoor de winnende bieder onder bepaalde omstandigheden overgedragen activa terug kan zetten. Alle verkopen van activa worden gedaan om de netto verplichting aan het FDIC en het verzekeringsfonds voor bankverliezen te verminderen. Wanneer de FDIC geen bod ontvangt voor een P&A transactie, kan het de uitbetalingsmethode gebruiken, in welk geval het verzekerde deposito's rechtstreeks zal afbetalen en zal proberen die betalingen terug te vorderen door de boedel van de failliete bank te liquideren. De FDIC bepaalt het verzekerde bedrag voor elke inlegger en betaalt deze rechtstreeks met alle rente tot de datum van falen.

Het komt neer op

De geschiedenis en evolutie van de FDIC onderstreept haar inzet om bankdeposito's te verzekeren tegen bankfaillissementen. Door het beoordelen van premies als gevolg van bankactiva en verondersteld faalrisico, heeft het een fonds verzameld waarvan het denkt dat het de consument kan vrijwaren van verwachte bankverliezen.

Leer meer over de instelling, haar diensten en het doel ervan door de FDIC-website te bezoeken. Op deze site kunnen consumenten ook de status en risico's van aangesloten banken onderzoeken, klachten indienen over de branche of de praktijk van een specifieke bank en informatie vinden over de verkoop en terugvordering van activa.