Hoe het beleggingsrisico wordt gekwantificeerd

Hoewel diversificatie en activaspreiding het rendement kunnen verbeteren, zijn systematische en niet-systematische risico's inherent aan beleggen. Samen met de efficiënte grens zijn statistische maatregelen en methoden, waaronder Value at Risk (VaR) en Capital Asset Pricing Model (CAPM), echter nuttige manieren om het risico te meten. Inzicht in deze tools kan een belegger helpen om risicovolle investeringen van stabiele te onderscheiden.

Moderne portefeuille en efficiënte grens

Beleggen in financiële markten kan aanzienlijke risico's met zich meebrengen. De moderne portefeuilletheorie (MPT) beoordeelt het maximale verwachte portfoliorendement voor een bepaald portefeuillerisico. In het kader van MPT wordt een optimale portefeuille samengesteld op basis van activaspreiding, diversificatie en herbalancering. Assetallocatie, samen met diversificatie, is de strategie om een ​​portefeuille te verdelen over verschillende activaklassen. Optimale diversificatie omvat het aanhouden van meerdere instrumenten die niet positief gecorreleerd zijn.

Belangrijkste leerpunten

• Beleggers kunnen modellen gebruiken om onderscheid te maken tussen risicovolle en stabiele investeringen.
• De moderne portefeuilletheorie wordt gebruikt om het risico van een portefeuille ten opzichte van het rendement te begrijpen.
• Diversificatie kan het risico verminderen en optimale diversificatie wordt bereikt door een portefeuille van niet-gecorreleerde activa op te bouwen.
• Efficient frontier is een set portefeuilles die zijn geoptimaliseerd op het gebied van activaspreiding en diversificatie.
• Bèta, standaardafwijkingen en VaR meten het risico, maar op verschillende manieren.

Alfa en bètaverhoudingen

Als het gaat om het kwantificeren van waarde en risico, zijn twee statistische statistieken, alfa en bèta, nuttig voor beleggers. Beide zijn risicoverhoudingen die worden gebruikt in MPT en helpen bij het bepalen van het risico / opbrengstprofiel van beleggingseffecten.

Alpha meet de prestaties van een beleggingsportefeuille en vergelijkt deze met een benchmarkindex, zoals de S&P 500. Het verschil tussen het rendement van een portefeuille en de benchmark wordt alpha genoemd. Een positieve alfa van één betekent dat de portefeuille de benchmark met 1% heeft overtroffen. Evenzo geeft een negatieve alfa de underperformance van een belegging aan.

Bèta meet de volatiliteit van een portefeuille in vergelijking met een referentie-index. De bèta van de statistische maat wordt gebruikt in de CAPM, die risico gebruikt en een activum retourneert. In tegenstelling tot alfa legt bèta de bewegingen en schommelingen in activaprijzen vast. Een bèta groter dan één duidt op een hogere volatiliteit, terwijl een bèta onder één betekent dat de beveiliging stabieler zal zijn.

Starbucks (SBUX) bijvoorbeeld, met een bèta-coëfficiënt van 0, 50, vertegenwoordigt een minder risicovolle investering dan NVIDIA (NVDA), die een bèta van 2, 47 heeft, vanaf 14 oktober 2019. Een slimme financiële adviseur of fondsbeheerder zou waarschijnlijk vermijd hoge alfa- en bèta-investeringen voor risicomijdende klanten.

Capital Asset Pricing Model

CAPM is een evenwichtstheorie die is gebaseerd op de relatie tussen risico en verwacht rendement. De theorie helpt beleggers het risico en het verwachte rendement van een investering te meten om het actief op de juiste manier te waarderen. In het bijzonder moeten beleggers worden gecompenseerd voor de tijdswaarde van geld en risico. Het risicovrije tarief wordt gebruikt om de tijdwaarde van geld weer te geven voor het plaatsen van geld in een belegging.

Simpel gezegd, het gemiddelde rendement van een actief moet lineair gerelateerd zijn aan de bèta-coëfficiënt - dit toont aan dat riskantere beleggingen een premie verdienen boven de benchmarkrente. Volgens een risico-tot-beloningskader zal het verwachte rendement (volgens een CAPM-model) hoger zijn wanneer de belegger grotere risico's draagt.

R-Squared

In statistieken vertegenwoordigt R-kwadraat een opmerkelijk onderdeel van regressieanalyse. De coëfficiënt R vertegenwoordigt de correlatie tussen twee variabelen - voor beleggingsdoeleinden meet R-kwadraat de verklaarde beweging van een fonds of effect ten opzichte van een benchmark. Een hoog R-kwadraat laat zien dat de prestaties van een portefeuille in lijn zijn met de index. Financiële adviseurs kunnen R-kwadraat samen met de bèta gebruiken om beleggers een compleet beeld te geven van de prestaties van activa.

Standaardafwijking

De standaardafwijking is per definitie een statistiek die wordt gebruikt om elke variatie van het gemiddelde rendement van een gegevensset te kwantificeren. In financiën gebruikt standaarddeviatie het rendement van een investering om de volatiliteit van de investering te meten. De maatregel wijkt enigszins af van de bèta omdat deze de volatiliteit vergelijkt met het historische rendement van het effect in plaats van een benchmarkindex. Hoge standaardafwijkingen wijzen op volatiliteit, terwijl lagere standaardafwijkingen gepaard gaan met stabiele activa.

De Sharpe-ratio

Een van de meest populaire tools in financiële analyse, de Sharpe-ratio is een meting van het verwachte overtollige rendement van een investering in relatie tot de volatiliteit. De Sharpe-ratio meet het gemiddelde rendement boven de risicovrije rente per eenheid onzekerheid om te bepalen hoeveel extra rendement een belegger kan ontvangen met de toegevoegde volatiliteit van het houden van riskantere activa. Een Sharpe-ratio van één of meer wordt beschouwd als een betere afweging van risico en beloning.

Efficiënte grenzen

De efficiënte grens, een reeks ideale portefeuilles, doet zijn best om de blootstelling van een belegger aan een dergelijk risico te minimaliseren. Geïntroduceerd door Harry Markowitz in 1952, identificeert het concept een optimaal niveau van diversificatie en activaspreiding gezien de intrinsieke risico's van een portefeuille.

Efficiënte grenzen worden afgeleid van een gemiddelde variantieanalyse, die probeert efficiëntere beleggingskeuzes te maken. De typische belegger geeft de voorkeur aan een hoog verwacht rendement met een lage variantie. De efficiënte grens wordt dienovereenkomstig opgebouwd met behulp van een set optimale portefeuilles die het hoogste verwachte rendement bieden voor een specifiek risiconiveau.

Risico en volatiliteit zijn niet hetzelfde. Volatiliteit verwijst naar de snelheid van de prijsbeweging van de investering en risico is de hoeveelheid geld die verloren kan gaan bij een investering.

Value at Risk

De Value at Risk (VaR) benadering van portefeuillebeheer is een eenvoudige manier om het risico te meten. VaR meet het maximale verlies dat op een bepaald betrouwbaarheidsniveau niet kan worden overschreden. Berekend op basis van tijdsperiode, betrouwbaarheidsniveau en vooraf bepaald verliesbedrag, bieden VaR-statistieken beleggers een worst-case scenario-analyse.

Als een belegging een VaR van 5% heeft, heeft de belegger een kans van 5% om de gehele belegging in een bepaalde maand te verliezen. De VaR-methode is niet de meest uitgebreide risicomaatstaf, maar blijft vanwege de simplistische aanpak een van de meest populaire maatregelen in portefeuillebeheer.

Het komt neer op

Investeren in financiële markten is inherent riskant. Veel mensen gebruiken financiële adviseurs en vermogensbeheerders om het rendement te verhogen en het risico op investeringen te verminderen. Deze financiële professionals gebruiken statistische maatstaven en risico / opbrengstmodellen om volatiele activa te onderscheiden van stabiele. De moderne portefeuilletheorie gebruikt hiervoor vijf statistische indicatoren - alfa, bèta, standaarddeviatie, R-kwadraat en de Sharpe-ratio. Evenzo worden het prijsmodel voor kapitaalactiva en de risicowaarde op grote schaal gebruikt om het risico te meten om de afruil met activa en portefeuilles te belonen.