De geboorte van effectenbeurzen

Als mensen over aandelen praten, hebben ze het meestal over bedrijven die genoteerd zijn aan grote beurzen zoals de New York Stock Exchange (NYSE) of de Nasdaq. Veel van de grote Amerikaanse bedrijven zijn genoteerd aan de NYSE, en het kan voor beleggers moeilijk zijn zich een tijd voor te stellen waarin de beurs niet synoniem was met beleggen en handelen in aandelen. Maar het was natuurlijk niet altijd zo; er waren veel stappen op weg naar ons huidige systeem van beurzen. Het zal je misschien verbazen dat de eerste beurs tientallen jaren bloeide zonder dat er één aandeel werd verhandeld.

In dit artikel zullen we kijken naar de evolutie van de effectenbeurzen, van de Venetiaanse staten naar de Britse koffiehuizen, en ten slotte naar de NYSE en haar broeders.

De geschiedenis van aandelenbeurzen

De echte handelaars van Venetië

De geldschieters van Europa vulden belangrijke leemten op die werden achtergelaten door de grotere banken. Geldverkopers verhandelden schulden tussen elkaar; een geldschieter die een lening met een hoog risico en een hoge rente wil lossen, kan deze omruilen voor een andere lening bij een andere geldschieter. Deze geldschieters kochten ook emissies van overheidsschuld. Naarmate de natuurlijke evolutie van hun bedrijf zich voortzette, begonnen de geldschieters schuldemissies te verkopen aan klanten, de eerste individuele beleggers.

In de jaren 1300 waren de Venetianen de leiders in het veld en de eerste die effecten van andere regeringen gingen verhandelen. Ze zouden leisteen bij zich hebben met informatie over de verschillende kwesties die te koop zijn en klanten ontmoeten, net zoals een makelaar dat tegenwoordig doet.

De eerste effectenbeurs - Sans the Stock

België had al in 1531 een beurs in Antwerpen. Makelaars en geldschieters zouden daar bijeenkomen om zaken, de overheid en zelfs individuele schuldkwesties aan te pakken. Het is vreemd om te denken aan een effectenbeurs die uitsluitend handelde in promessen en obligaties, maar in de jaren 1500 waren er geen echte aandelen. Er waren veel smaken van zakelijke financierpartnerschappen die inkomsten genereerden zoals aandelen, maar er was geen officieel aandeel dat van eigenaar veranderde.

Al die Oost-Indiase bedrijven

In de jaren 1600 gaven de Nederlandse, Britse en Franse overheid allemaal charters aan bedrijven met Oost-India in hun naam. Op het hoogtepunt van het hoogtepunt van het imperialisme lijkt het alsof iedereen belang had bij de winst uit Oost-Indië en Azië, behalve de mensen die daar woonden. Zeereizen die goederen uit het oosten terugbrachten, waren buitengewoon riskant - bovenop Barbary-piraten waren er de meest voorkomende risico's van weer en slechte navigatie.

Om het risico te verminderen dat een verloren schip hun fortuin verpest, hadden scheepseigenaren al lang de gewoonte om investeerders te zoeken die geld zouden opbrengen voor de reis - het schip en de bemanning uitrusten in ruil voor een percentage van de opbrengst als de reis succesvol was . Deze vroege naamloze vennootschappen duurden vaak slechts een enkele reis. Ze werden vervolgens opgelost en er werd een nieuwe gemaakt voor de volgende reis. Beleggers spreiden hun risico door tegelijkertijd in verschillende ondernemingen te beleggen en daarmee de kansen te spelen dat ze allemaal in een ramp eindigen.

Toen de Oost-Indiase bedrijven werden opgericht, veranderden ze de manier waarop zaken werden gedaan. Deze bedrijven gaven aandelen uit die dividenden zouden betalen over alle opbrengsten van alle reizen die de bedrijven ondernamen, in plaats van reizen per reis. Dit waren de eerste moderne naamloze vennootschappen. Hierdoor konden de bedrijven meer eisen voor hun aandelen en grotere vloten bouwen. De grootte van de bedrijven, gecombineerd met koninklijke charters die concurrentie verbieden, betekende enorme winsten voor beleggers.

Een beetje voorraad met je koffie?

Omdat de aandelen in de verschillende Oost-Indiase bedrijven op papier werden uitgegeven, konden beleggers de papieren aan andere beleggers verkopen. Helaas was er geen effectenbeurs, dus zou de belegger een makelaar moeten opsporen om een ​​transactie uit te voeren. In Engeland deden de meeste makelaars en beleggers hun zaken in de verschillende coffeeshops rond Londen. Schulduitgiften en te koop staande aandelen werden opgeschreven en op de deuren van de winkels geplaatst of als nieuwsbrief verzonden.

De South Seas Bubble Bursts

De British East India Company had een van de grootste concurrentievoordelen in de financiële geschiedenis - een door de overheid gesteund monopolie. Toen de investeerders enorme dividenden begonnen te ontvangen en hun aandelen voor fortuin verkochten, hadden andere investeerders honger voor een deel van de actie. De ontluikende financiële bloei in Engeland kwam zo snel dat er geen regels of voorschriften waren voor de uitgifte van aandelen. De South Seas Company (SSC) ontstond met een soortgelijk charter van de koning en zijn aandelen, en de vele heruitgiften, verkocht zodra ze werden genoteerd. Voordat het eerste schip ooit de haven verliet, had het SSC zijn nieuwe investeerdersfortuin gebruikt om pluche kantoren in de beste delen van Londen te openen.

Aangemoedigd door het succes van het SSC - en zich realiserend dat het bedrijf niets anders had gedaan dan uitgifteaandelen - haastten andere "zakenlieden" zich om nieuwe aandelen in hun eigen ondernemingen aan te bieden. Sommige hiervan waren net zo belachelijk als het terugwinnen van de zon uit groenten of, beter nog, een bedrijf dat veelbelovende investeerders belegt in een onderneming van zo'n enorm belang dat ze niet konden worden onthuld. Ze hebben allemaal verkocht. Voordat we onszelf op de rug aaien voor hoe ver we zijn gekomen, onthoud dan dat deze blinde pools vandaag nog steeds bestaan.

Het was onvermijdelijk dat de bubbel barstte toen het SSC geen dividenden uitbetaalde op zijn magere winsten, wat het verschil benadrukte tussen deze nieuwe aandelenemissies en de British East India Company. De daaropvolgende crash zorgde ervoor dat de overheid de uitgifte van aandelen verbood - het verbod tot 1825.

De New York Stock Exchange

De eerste effectenbeurs in Londen werd officieel gevormd in 1773, een schaars 19 jaar voor de New York Stock Exchange. Terwijl de London Stock Exchange (LSE) werd geboeid door de wet die aandelen beperkt, handelt de New York Stock Exchange al sinds het begin in aandelen, in voor- en tegenspoed. De NYSE was echter niet de eerste effectenbeurs in de VS. Die eer gaat naar de Philadelphia Stock Exchange, maar de NYSE werd al snel de krachtigste.

Gevormd door makelaars onder de spreidende takken van een knoophoutboom, heeft de New York Stock Exchange zijn thuis gevonden op Wall Street. De locatie van de beurs leidde, boven alles, tot de dominantie die de NYSE snel bereikte. Het lag in het hart van alle zaken en handel die van en naar de Verenigde Staten kwamen, evenals de binnenlandse basis voor de meeste banken en grote bedrijven. Door het stellen van noteringsvereisten en veeleisende kosten werd de New York Stock Exchange een zeer rijke instelling.

De NYSE werd de komende twee eeuwen geconfronteerd met heel weinig serieuze binnenlandse concurrentie. Het internationale prestige steeg samen met de snelgroeiende Amerikaanse economie en het was al snel de belangrijkste beurs ter wereld. De NYSE had zijn aandeel in ups en downs in dezelfde periode ook. Alles, van de Grote Depressie tot de bomaanslag op Wall Street in 1920, liet littekens achter op de beurs - de bomaanslag in 1920, waarvan werd aangenomen dat deze werd uitgevoerd door anarchisten, liet 38 doden achter en liet ook letterlijk veel van de prominente gebouwen van Wall Street achter. De minder letterlijke littekens op de beurs kwamen in de vorm van strengere notering en rapportagevereisten.

Op het internationale toneel is Londen de belangrijkste beurs voor Europa geworden, maar veel bedrijven die internationaal konden noteren, staan ​​nog steeds genoteerd in New York. Veel andere landen, waaronder Duitsland, Frankrijk, Nederland, Zwitserland, Zuid-Afrika, Hong Kong, Japan, Australië en Canada ontwikkelden hun eigen effectenbeurzen, maar deze werden grotendeels gezien als een bewijs voor binnenlandse bedrijven om te wonen totdat ze klaar waren om te maken de sprong naar de LSE en vandaar naar de grote competities van de NYSE. Sommige van deze internationale uitwisselingen worden nog steeds als een gevaarlijk gebied gezien vanwege zwakke noteringsregels en minder rigide overheidsregelgeving.

Ondanks het bestaan ​​van effectenbeurzen in Chicago, Los Angeles, Philadelphia en andere grote centra, was de NYSE de meest krachtige effectenbeurs in binnen- en buitenland. In 1971 ontstond er echter een nieuwkomer om de hegemonie van NYSE uit te dagen.

(Lees voor meer informatie De grenzen van uw portefeuille verbreden en waarom landenfondsen zo riskant zijn .)

The New Kid on the Block

De Nasdaq was het geesteskind van de National Association of Securities Dealers (NASD) - nu de Financial Industry Regulatory Authority (FINRA) genoemd. Vanaf het begin is het een ander type beurs geweest. Het bewoont geen fysieke ruimte, zoals bij 11 Wall Street. In plaats daarvan is het een netwerk van computers die elektronisch transacties uitvoeren.

De introductie van een elektronische uitwisseling maakte transacties efficiënter en verminderde de bid-ask spread - een spread waar de NYSE niet boven profiteerde. De concurrentie van Nasdaq heeft de NYSE gedwongen te evolueren, zowel door zichzelf te noteren als door te fuseren met Euronext om de eerste trans-Atlantische beurs te vormen.

De toekomst: wereldpariteit?

De NYSE is nog steeds de grootste en misschien wel de krachtigste effectenbeurs ter wereld. De Nasdaq heeft meer bedrijven genoteerd, maar de NYSE heeft een marktkapitalisatie die groter is dan Tokio, Londen en de Nasdaq-beurzen samen - en de fusie met Euronext zal het nog groter maken. De NYSE, ooit nauw verbonden met het lot van mislukkingen van de Amerikaanse economie, is nu wereldwijd. Hoewel de andere effectenbeurzen in de wereld sterker zijn geworden door fusies en de ontwikkeling van hun binnenlandse economieën, is het moeilijk in te zien hoe een van hen de 800 pond gorilla die de New York Stock Exchange is zal verdrijven.