Binnen nationale betalingssystemen

Nationale betalingssystemen zijn de kanalen waardoor kopers en verkopers van financiële producten en diensten transacties verrichten en zijn een belangrijk onderdeel van het financiële systeem van een land. Wereldwijde financiële liberalisering en technologische vooruitgang hebben belangrijke updates mogelijk gemaakt van de architectuur van grootschalige, retail- en effectenbetalingssystemen, evenals van de processen en procedures die worden uitgevoerd door exploitanten, beheerders, regelgevers en gebruikers van de systemen. In een groot aantal landen bestaat er binnen de centrale bank een aanzienlijke mate van verantwoordelijkheid voor de integriteit van het nationale betalingssysteem. Dit artikel geeft een overzicht van financiële betalingssystemen en hun rol in het moderne wereldwijde financiële systeem.

Betalingssystemen definiëren
Een nationaal betalingssysteem is een configuratie van instellingen die worden ondersteund door een infrastructuur van technologiegedreven processen en praktijken om commerciële en financiële overdrachten tussen kopers en verkopers te vergemakkelijken. Het betalingssysteem van een land weerspiegelt zijn bank- en financiële geschiedenis en de ontwikkeling van ondersteunende communicatie- en technologieplatforms.

De markt voor betalingssysteemdiensten functioneert zoals vraag en aanbod op elke markt. Aan de vraagzijde zoeken gebruikers gemakkelijk naar beschikbaarheid van betaalinstrumenten en -diensten om hun verschillende financiële transacties te voldoen, van grootschalige bankoverschrijvingen tot kassatransacties met retailkredietinstrumenten, zoals creditcards en betaalpassen. Gebruikers geven de voorkeur aan lage transactiekosten, interoperabiliteit tussen verschillende systemen, beveiliging, privacy en wettelijke bescherming. Aan de aanbodzijde bieden betalingsdiensten een bron van inkomsten voor banken en andere financiële organisaties en openen ze markten voor leveranciers van technologie en communicatieproducten en -diensten.

Instellingen en infrastructuur
Een typisch nationaal betalingssysteem omvat de volgende instellingen en infrastructuur:

Banken en andere bewaarinstellingen communiceren met elkaar via een berichten- en routeringssysteem. Als u een betaalrekening bij een Amerikaanse bank heeft, bent u waarschijnlijk bekend met het negencijferige nummer linksonder in uw cheques: dit is het Amerikaanse Banking 'Association (ABA) routing transitnummer (RTN), dat wordt gebruikt om de financiële instelling te identificeren waarop de cheque is geschreven. Als uw Amerikaanse werkgever uw salaris via directe storting betaalt, gaan de overdrachtsinstructies (de berichten) naar uw bank via het geautomatiseerde clearinghouse (ACH), een systeem beheerd door de non-profit National Automated Clearinghouse Association (NACHA) en beheerd door de Amerikaanse federale Reserve System (FRS) en Electronic Payments Network (EPN), een betaalnetwerk van de particuliere sector.

Europese structuur
Als u toevallig voor een werkgever in Europa werkte, maar toch uw salaris op uw Amerikaanse bankrekening wilde laten uitbetalen, zou het proces vergelijkbaar zijn met dat hierboven beschreven, maar in plaats van via het Amerikaanse ACH-systeem te routeren, zou het stortingsbericht waarschijnlijk via de Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT) -netwerk, een in België gevestigde coöperatieve vereniging die financiële instellingen in meer dan 205 landen verbindt. De SWIFT-code is vergelijkbaar met het ABA RTN-nummer als een middel om de bank te identificeren die de overdracht initieert, evenals de correspondentbanken waarmee de bank reeds bestaande overeenkomsten heeft gesloten om internationale overdracht en afwikkeling van fondsen te vergemakkelijken. Het SWIFT-platform wordt gebruikt door alle centrale banken die deel uitmaken van het Eurosysteem, de monetaire autoriteit voor de 15 landen van de Europese Unie die deel uitmaken van de eurozone, waaronder Oostenrijk, België, Cyprus, Finland, Frankrijk, Duitsland, Griekenland, Ierland, Italië, Luxemburg, Malta, Nederland, Portugal, Slovenië en Spanje.

Clearing en afwikkeling
Clearing verwijst naar de verzending en afstemming van betalingsopdrachten en het vaststellen van de te vereffenen definitieve posities. Settlement is de gebeurtenis die de verplichtingen daadwerkelijk uitvoert - de respectieve debitering en creditering van de rekeningen van de partijen bij de transactie. De integriteit van het wereldwijde financiële systeem is afhankelijk van de juiste verantwoording voor elke transactie die in het systeem plaatsvindt; daarom hangt stabiliteit af van de betrouwbaarheid en nauwkeurigheid van de clearing- en afwikkelingssystemen.

Er zijn drie hoofdtypen clearing- en afwikkelingssystemen.

• Retailsystemen zijn verantwoordelijk voor de verwerking van kleinschalige financiële transacties. Hoewel er geen wereldwijd geaccepteerde definitie van "kleinschalig" is, duidt dit vaak op individuele overdrachten van minder dan $ 1 miljoen.
• Systemen met grote waarden zijn verantwoordelijk voor de clearing en afwikkeling van grotere transacties.
• Effectenstelsels behandelen de clearing en afwikkeling van effecten, zoals gewone en preferente aandelen, obligaties en andere soorten instrumenten.

Clearing- en afwikkelingssystemen kunnen op basis van bruto of saldering worden afgewikkeld. Bruto-afwikkeling is wanneer de afwikkeling van fondsen of effecten individueel plaatsvindt, één transactie tegelijk. Verrekening is wanneer grote aantallen individuele posities (zowel credits als debet) samen worden gesaldeerd in kleinere batches voor verwerking, zodat verrekening plaatsvindt op gespecificeerde tijdstippen gedurende de werkdag in plaats van op een continue basis.

Sommige betalingssystemen kunnen meer dan één clearing- en afwikkelingsplatform beheren, met zowel verrekening als bruto-afwikkeling. Real-time bruto-afrekening (RTGS) is de meest algemeen aanvaarde methode geworden voor systemen met grote waarden. Real time betekent in deze context dat de verzending, verwerking en afwikkeling van een transactie plaatsvindt zodra deze wordt gestart. Het Amerikaanse Fedwire-systeem, de primaire component met grote waarde van het Amerikaanse nationale betalingssysteem, wordt op realtime brutobasis vastgesteld, net als het TARGET-systeem, het belangrijkste platform voor grote waarden voor de Europese Centrale Bank en haar netwerk van nationale centrale eurozone banken, zoals de Banque de France en de Duitse Bundesbank.

Betalingssystemen en systeemrisico
Een van de grootste risico's in een clearing- en afwikkelingsomgeving is dat een van de partijen in gebreke blijft. Als de afrekening op realtime brutobasis plaatsvindt, is het effect van een wanbetaling beperkt tot de enkele transactie die wordt verwerkt. Als het verzuim echter plaatsvindt in een verrekeningsregeling, kunnen alle partijen in die regeling - mogelijk honderden of duizenden - ook in gevaar zijn, en dus kunnen hun tegenpartijen in andere transacties tegelijkertijd plaatsvinden, enzovoort systeem.

Dit is een voorbeeld van systematisch risico - het risico dat een storing in een deel van het systeem zich als een besmetting door het systeem verspreidt. Technologie heeft het mogelijk gemaakt om dagelijks triljoenen dollars te verwerken via de wereldwijde financiële architectuur. Toch heeft elk land slechts een klein aantal afzonderlijke systemen en deze systemen werken wereldwijd met elkaar samen, dus de gevolgen van een systeemfout zijn dramatisch.

Een instelling die verantwoordelijk is voor de studie en ontwikkeling van richtlijnen voor risicobeheer van financiële systemen is de Bank for International Settlements (BIS), een in Genève gevestigde instelling die optreedt als een bank voor centrale banken en verschillende initiatieven gebruikt om de samenwerking tussen internationale financiële en monetaire instellingen te bevorderen systemen. In 2001 introduceerde het BIS-comité voor betalings- en afwikkelingssystemen (CPSS) een reeks richtlijnen voor zeer belangrijke betalingssystemen, kernprincipes voor systeemrelevante betalingssystemen genoemd. Hierin worden 10 principes uiteengezet voor de voorzichtige werking en risicobeperking voor die systemen - met name de hierboven beschreven systemen voor het clearen en afwikkelen van grote waarden - waarbij een storing in een deel van het systeem zich snel kan verspreiden.

De kernprincipes bevatten ook aanbevelingen voor de specifieke verantwoordelijkheden van de nationale centrale banken bij het beheer van, het toezicht op en het gebruik van de kritieke systemen in hun rechtsgebieden. De goede werking van nationale betalingssystemen wordt vaak expliciet uiteengezet in het organisatorische mandaat van een centrale bank. Het organisatorische mandaat van de US FRS bestaat bijvoorbeeld uit vier activiteiten:

• Monetair beleid
• Toezicht op het banksysteem
• Vergemakkelijking van de soepele werking van het nationale betalingssysteem
• Ontwikkeling en beheer van wet- en regelgeving met betrekking tot consumentenkrediet

Het komt neer op
Nationale betalingssystemen zijn van vitaal belang voor de integriteit van het wereldwijde financiële systeem. Technologie en globalisering hebben de snelle groei van systemen voor de verwerking van niet-contante elektronische overdracht tussen partijen overal ter wereld mogelijk gemaakt. Het betalingssysteem in elk land zal bestaan ​​uit een klein aantal retail-, grote waarde- en effectenafwikkelingssystemen die via verschillende koppelingsplatforms en bijbehorende relaties worden gekoppeld aan de systemen van andere landen. De realisatie van een risico, zoals een partij die in gebreke blijft bij een transactie met een grote waarde, heeft het potentieel om zich te verspreiden en daarmee de integriteit van het systeem in gevaar te brengen, waardoor het betalingssysteem een ​​belangrijke prioriteit wordt voor centrale banken en andere belangrijke instellingen in de financiële gemeenschap.