Besteedbaar inkomen
Beschikbaar inkomen, ook bekend als besteedbaar persoonlijk inkomen (DPI), is het bedrag dat huishoudens beschikbaar hebben om te besteden en te sparen nadat de inkomstenbelasting is verantwoord. Wegwerpbaar persoonlijk inkomen wordt vaak gemonitord als een van de vele belangrijke economische indicatoren die worden gebruikt om de algemene toestand van de economie te meten.
Besteedbaar inkomen
UITBREIDING Wegwerpinkomen
Beschikbaar inkomen is een belangrijke maatstaf voor de financiële middelen van huishoudens. Overweeg bijvoorbeeld een gezin met een huishoudinkomen van $ 100.000, en het gezin heeft een effectief inkomstenbelastingtarief van 25% (versus marginaal belastingtarief). Het beschikbare inkomen van dit huishouden zou dan $ 75.000 ($ 100.000 - $ 25.000) zijn. Economen gebruiken DPI als uitgangspunt om de spaar- en bestedingspercentages van huishoudens te meten.
Statistisch gebruik van besteedbaar inkomen
Veel bruikbare statistische metingen en economische indicatoren zijn afgeleid van het beschikbare inkomen. Economen gebruiken bijvoorbeeld besteedbaar inkomen als uitgangspunt om statistieken te berekenen zoals discretionair inkomen, persoonlijke spaarquote, marginale neiging tot consumeren (MPC) en marginale neiging tot sparen (MPS).
Beschikbaar inkomen minus alle betalingen voor benodigdheden (hypotheek, ziekteverzekering, voedsel, transport) is gelijk aan discretionair inkomen. Dit deel van het besteedbare inkomen kan worden besteed aan wat de inkomensveroorzaker kiest of kan worden opgeslagen. Discretionair inkomen krimpt als eerste te midden van banenverlies, loonreductie of economische neergang. Als zodanig hebben bedrijven die discretionaire goederen verkopen de neiging het meest te lijden tijdens recessies en worden economen nauwlettend in de gaten gehouden voor tekenen van zowel recessie als herstel.
De persoonlijke spaarquote is het percentage besteedbaar inkomen dat wordt gespaard voor pensionering of gebruik op een later tijdstip. De marginale neiging om te consumeren vertegenwoordigt het percentage van elke extra dollar aan besteedbaar inkomen dat wordt uitgegeven, terwijl de marginale neiging om te sparen het percentage aangeeft dat wordt gespaard.
In 2005 daalde de gemiddelde persoonlijke spaarquote voor het eerst sinds 1933 voor het eerst in een negatief gebied. Dit betekent dat Amerikanen in 2005 al hun besteedbaar inkomen elke maand besteedden en vervolgens gebruik maakten van spaargeld of schulden voor verdere uitgaven.
Beschikbaar inkomen voor loongarnituur
De federale overheid gebruikt een iets andere methode om het besteedbaar inkomen te berekenen voor loonbeslag. Soms versiert de overheid het loon van een inkomen voor het betalen van achterstallige belastingen of achterstallige kinderbijslag. Het gebruikt besteedbaar inkomen als uitgangspunt om te bepalen hoeveel van de loonstrook van de verdiener moet worden genomen. Vanaf 2019 mag het gegarneerde bedrag niet meer bedragen dan 25% van het beschikbare inkomen van een persoon of het bedrag waarmee het wekelijkse inkomen van een persoon 30 keer het federale minimumloon overschrijdt, indien dit lager is.
Naast inkomstenbelastingen trekt de overheid premies voor ziektekostenverzekeringen en onvrijwillige pensioenregelingen af van het bruto inkomen bij het berekenen van het beschikbare inkomen voor loonbeslag. Terugkerend naar het bovenstaande voorbeeld, als het beschreven gezin $ 10.000 per jaar aan ziektekostenpremies betaalt en verplicht is $ 5.000 bij te dragen aan een pensioenplan, krimpt het besteedbaar inkomen voor loonbeslagdoeleinden van $ 75.000 naar $ 60.000.