Meten bedrijven hun schuldenlast met aangiften vóór of na belasting?

De kosten van schulden worden het gemakkelijkst gedefinieerd als de rentetrekkers die geld lenen op geleende fondsen. Bij het vergelijken van vergelijkbare bronnen van vreemd vermogen is deze definitie van kosten nuttig om te bepalen welke bron het minst kost.

Stel bijvoorbeeld dat twee verschillende banken anders identieke zakelijke leningen aanbieden tegen rentetarieven van respectievelijk 4% en 6%. Met behulp van de definitie van de kosten van kapitaal vóór belasting is het duidelijk dat de eerste lening de goedkopere optie is vanwege de lagere rentevoet.

Afhankelijk van de context van de berekening, kijken bedrijven echter vaak naar de kosten na belastingen van vreemd vermogen om de impact ervan op het budget nauwkeuriger te meten. Betalingen op schuldrente zijn meestal fiscaal aftrekbaar, dus de verwerving van schuldfinanciering kan de totale belastingdruk van een bedrijf zelfs verlagen.

Het meest gebruikelijke gebruik van deze methode is bij de berekening van de gewogen gemiddelde kapitaalkosten (WACC). De WACC-formule wordt door bedrijven gebruikt om de gemiddelde kosten per dollar van alle kapitaal, zowel schuld als eigen vermogen, te bepalen, rekening houdend met het aandeel van het totale kapitaal dat elke bron vertegenwoordigt. In de WACC-formule worden de kosten van schulden berekend als

Kosten van schuld = R ∗ (1 − T) waarbij: R = de rentevoetT = Het tarief van de vennootschapsbelasting \ begin {uitgelijnd} & \ text {Kosten van schuld} = R * \ links (1-T \ rechts) \ \ & \ textbf {where:} \\ & R = \ text {Het rentetarief} \\ & T = \ text {Het tarief van de vennootschapsbelasting} \\ \ end {gericht} Schuldkosten = R ∗ (1 − T) waarbij: R = de rentevoetT = het tarief van de vennootschapsbelasting

Door de voorbelasting van schulden (vertegenwoordigd door de rentevoet) te vermenigvuldigen met het omgekeerde van het belastingtarief, geeft deze formule een realistischer beeld van de kosten die nodig zijn om transacties met schulden te financieren.

Stel dat het vennootschapsbelastingtarief 30% is in het bovenstaande voorbeeld. De eerste lening heeft een kapitaalkost na belastingen van 0, 04 * (1 - 0, 3) of 2, 8%. De tweede lening heeft een kost na belastingen van 0, 06 * (1 - 0, 3) of 4, 2%. Het is duidelijk dat de berekening na belastingen geen invloed heeft op de oorspronkelijke beslissing om de eerste lening voort te zetten, omdat dit nog steeds de goedkoopste optie is. Wanneer de kosten van de lening worden vergeleken met de kosten van eigen vermogen, kan de opname van het belastingtarief echter een wereld van verschil maken.