Vroege monopolies: verovering en corruptie

Monopolie, of de exclusieve controle over een product, markt of productiemiddel, is een integraal onderdeel van de geschiedenis. In een monopolie is alle macht geconcentreerd in de handen van een select aantal. (Zie ook: Economie Basics .)

Monopolies zijn in veel gevallen van vitaal belang geweest om grote klussen te klaren. Helaas staan ​​ze er ook om bekend dat ze dezelfde kracht misbruiken die hen zo effectief maakt. In dit artikel maken we een wandeling door de geschiedenis om de wortels van deze eenzijdige visie bloot te leggen. (Zie ook: Antitrust Defined .)

Toen alle bedrijven klein waren

Gedurende het grootste deel van de menselijke geschiedenis werd de vorming van zakelijke monopolies, of zelfs krachtige monarchieën, uitgesloten door de beperkingen van transport en communicatie. Iedereen kan beweren een koninkrijk te regeren, maar het komt op niets uit als je je onderdanen niet kunt ordenen of je soldaten kunt sturen om ze te disciplineren. Op dezelfde manier waren bedrijven in de meeste gevallen beperkt tot het dorp of zelfs de buurt waar ze zich fysiek bevonden. Verzending per paard, boot of te voet was mogelijk, maar deze extra kosten maakten de verzonden goederen duurder dan lokaal geproduceerde producten.

In die zin genoten veel van deze kleine bedrijven monopolies in hun eigen steden, maar de mate waarin ze prijzen konden vaststellen werd beperkt door het feit dat de goederen in de volgende stad konden worden gekocht als de prijzen te hoog werden. Ook waren deze kleine bedrijven meestal familie- of gildebedrijven die de nadruk legden op kwaliteit in plaats van kwantiteit, dus er was geen druk om in massa te produceren en de markt naar andere steden uit te breiden. De tools voor massaproductie kwamen pas beschikbaar na de industriële revolutie, toen cottage-bedrijven bijna volledig werden gewist door fabrieken en sweatshops. (Zie ook: Een verkenning van de ontwikkeling van de markt en financieel kapitalisme opent deuren naar persoonlijk fortuin .)

Het Oude Rome

Het bewind van het Romeinse rijk introduceerde de wereld tot de beste en slechtste van geconcentreerde macht. In de tijd van Tiberius, de tweede Romeinse keizer en de man die de toon zetten voor losbandigheid die zijn opvolgers Caligula en Nero nog verder namen, werden monopolies (of monopolium) gegeven aan senatoren en edelen door het rijk. Deze omvatten scheepvaart, zout- en marmerwinning, graangewassen, openbare bouw en vele andere aspecten van de Romeinse industrie.

De senatoren aan wie monopolies werden toegekend, waren verantwoordelijk voor het rapporteren van inkomsten en het verzekeren van een constante aanvoer, maar zij waren niet erg betrokken bij het bedrijf, behalve om de winst te verkleinen. In veel gevallen werden de arbeid en het management geleverd via slavernij, waarbij de hoogopgeleide slaven het grootste deel van de administratie deden. Deze door slaven ondersteunde monopolies hielpen Rome zijn infrastructuur met een verbazingwekkende snelheid uit te breiden. (Zie ook: Kan winstbegeleiding de toekomst nauwkeurig voorspellen? )

Tegen het einde van het Romeinse rijk werd de verhoogde infrastructuur allemaal ter beschikking gesteld aan een opeenvolging van onstabiele en corrupte keizers die hun uitstekende wegen gebruikten om overwonnen vijanden af ​​te voeren door belastingheffing totdat ze rebelleerden. De monopolies veroorzaakten ook problemen omdat ze te veel macht verleenden aan burgers die de opbrengst gebruikten om zich op de ladder om te kopen.

Monopoly en monarchie

De eerste moderne monopolies werden gecreëerd door de verschillende monarchieën in Europa. Handvesten geschreven door feodale heren die grondbezit en de bijbehorende inkomsten aan loyale onderdanen tijdens de middeleeuwen schonken, werden de titels en daden die edelen lieten zien om hun status te bevestigen door hun recht van afstamming. Aan het einde van de 15e eeuw breidden koninklijke charters zich echter uit tot particuliere ondernemingen.

Een aantal vorsten verleende koninklijke charters die exclusieve scheepvaartrechten aan particuliere bedrijven verleenden. De meerderheid van deze bedrijven had iemand in het bestuur met banden met adel of andere connecties met de kroon, maar de investeerders en venture capitalists die de bedrijven daadwerkelijk financierden, waren grotendeels afkomstig uit de nieuwe rijke handelsklassen (bankiers, geldschieters, reders, gilde) meesters, etc.). (Zie ook: Hoe durfkapitalisten investeringskeuzes maken . )

Regel Britannia

Koninklijke handvesten stelden de Nederlandse Oost-Indische Compagnie in staat om de specerijenmarkt in het nauw te drijven en later de Britse Oost-Indische Compagnie in staat te stellen hetzelfde te doen, naast hen aanzienlijke macht te geven over scheepvaart- en handelsvoorschriften. De monopolies gecreëerd door charters waren, met uitzondering van de British East India Company, erg kwetsbaar.

Toen koninklijke charters afliepen, ondermijnden concurrerende bedrijven snel het gevestigde bedrijf. Deze prijsoorlogen snijden vaak te diep voor alle betrokkenen, waardoor de hele industrie onder druk komt te staan ​​totdat durfkapitalisten geld steken om nieuwe bedrijven op de gedecimeerde markt te krijgen. (Zie ook: The Birth of Stock Exchange .)

Overheid en bedrijfsleven

De Britse Oost-Indische Compagnie was een uitzondering omdat het geassocieerd was met de opklimmende Britse regering en zich gedroeg als een natie met een leger voor zichzelf. Toen China de illegale import van opium in het land probeerde te stoppen, sloeg het leger van de Britse Oost-Indische Compagnie het land in onderwerping, waardoor de opiumkanalen open bleven en meer vrije handelshavens werden veiliggesteld. Zelfs toen het charter afliep, kocht het ultrarijke bedrijf controlerende belangen in elk bedrijf dat kapitaal zocht om ermee te concurreren.

Het bedrijf en de Britse overheid groeiden bijna niet van elkaar omdat veel van haar investeerders ook de zakelijke en politieke pijlers van Groot-Brittannië waren. Maar het bedrijf leed net als het Romeinse rijk onder zijn eigen succes. Ondanks jaren van enorme inkomsten, wankelde het aan de rand van het faillissement toen zijn slordige administratie van landen onder zijn imperiale heerschappij hongersnoden en tekorten aan arbeidskrachten veroorzaakte waarvoor het bedrijf geen kapitaal kon dekken. De corruptie binnen het bedrijf leidde ertoe dat het probeerde het verschil te compenseren door zijn monopolie op Indiase thee aan te scherpen en de prijzen te verhogen. Dit droeg bij aan de Boston Tea Party in 1773 en droeg bij aan de ijver die leidde tot de Amerikaanse revolutie. (Zie ook: Wat is de geschiedenis achter de huidige faillissementswetgeving? )

De Britse regering formaliseerde vervolgens haar relatie met de British East India Company door deze over te nemen in een reeks wetten en voorschriften. De regering bestuurde de kolonies van het bedrijf, maar modelleerde haar ambtenarenapparaat naar het bedrijf en bemande het in veel gevallen met hetzelfde personeel. Het belangrijkste verschil was dat de koloniën nu deel uitmaakten van het Verenigd Koninkrijk en hun inkomsten stroomden naar de overheidskas in plaats van naar het bedrijf. Het bedrijf behield een aantal van zijn privileges door de theehandel nog een paar decennia te beheren, maar het werd een tandeloze leeuw die achter het Britse parlement aan het luieren was en dat tussen 1833 en 1873 het bedrijf begon te ontdoen van al zijn charters, licenties en privileges. In 1874 loste de Britse Oost-Indische Compagnie uiteindelijk op.

Het komt neer op

Veel van de economische welvaart die Engeland vanaf de jaren 1600 tot het begin van 1900 had genoten, was te wijten aan de eenrichtingshandel die de Britse Oost-Indische Compagnie haar kolonies over de hele wereld oplegde. De goederen uit de Amerikaanse koloniën waren bijvoorbeeld in ruwe vormen die in Engelse fabrieken werden verwerkt en met een premium werden terugverkocht. Het is moeilijk te zeggen dat het monopolie het Britse rijk heeft geschapen, maar het heeft het zeker in stand gehouden. En hoewel beweerd werd dat de zon nooit onderging op het Britse rijk, deed het dat uiteindelijk wel.