Monetaire reserve
Een monetaire reserve is het bezit van een centrale bank van de valuta en edele metalen van een land. Het bezit van de centrale bank maakt de regulering van de valuta en de geldhoeveelheid van het land mogelijk, evenals het beheer van de transacties op wereldmarkten. Monetaire reserves helpen overheden om te voldoen aan de huidige en op korte termijn financiële verplichtingen. Reserves zijn een pluspunt in de betalingsbalans van een land. De Amerikaanse dollar is het dominante reserve-actief, dus de meeste centrale banken van de naties houden veel van hun reserves in Amerikaanse dollars.
UITBREIDING Monetaire reserve
Het bezit van monetaire reserves staat bekend als monetaire aggregaten en is een brede categorie die de geldhoeveelheid in een economie definieert en meet. In de Verenigde Staten omvatten de gestandaardiseerde monetaire aggregaten fysiek papier en munten, geldmarktaandelen, spaardeposito's en andere posten.
De monetaire autoriteiten van de centrale bank van een land zullen hun direct beschikbare reserve-activa gebruiken om valutabewerkingsactiviteiten in de economie van het land te financieren. Centrale banken zullen ook internationale reserves aanhouden, fondsen die de banken onderling kunnen doorgeven om wereldwijde transacties te voldoen. Reserves zelf kunnen goud zijn of een specifieke valuta, zoals de dollar of euro.
Geschiedenis van de Monetaire Reserve
Het huidige systeem van het aanhouden van valuta en grondstoffen dateert van 1971-73. Op dat moment voerde president Richard Nixon prijscontroles uit en beëindigde de convertibiliteit van de Amerikaanse dollar in goud als reactie op de ongebreidelde inflatie plus de recessie of stagflatie, evenals druk op de dollar- en goudprijzen.
Deze verandering betekende het einde van het tijdperk van de Bretton Woods-overeenkomst. De Bretton Woods-overeenkomst van 1944 bepaalde de wisselkoers voor alle valuta in termen van goud. De lidstaten beloofden dat centrale banken vaste wisselkoersen zouden handhaven tussen hun valuta en de dollar. Als de valutawaarde van een land te zwak werd ten opzichte van de dollar, zou de centrale bank haar eigen valuta kopen op valutamarkten om het aanbod te verminderen en de prijs te verhogen. Als de valuta te duur zou worden, zou de bank meer kunnen afdrukken om het aanbod te verhogen en de prijs en dus de vraag te verlagen.
Omdat de Verenigde Staten het grootste deel van het goud van de wereld in handen hadden, koppelden de meeste landen hun valutawaarde aan de dollar in plaats van aan goud. Centrale banken handhaafden vaste wisselkoersen tussen hun valuta en de dollar. De waarde van de dollar steeg, ook al bleef de waarde in goud hetzelfde, waardoor de Amerikaanse dollar feitelijk een wereldmunt werd. Deze discrepantie leidde uiteindelijk tot de ineenstorting van het Bretton Woods-systeem.
Monetaire reserve vóór Bretton Woods
Tot de Eerste Wereldoorlog bevonden de meeste landen zich in de gouden standaard, waarin ze hun valuta gegarandeerd inwisselden voor de waarde in goud. Maar om de oorlog te betalen, gingen velen van de gouden standaard af. Dit veroorzaakte hyperinflatie omdat het geldaanbod de vraag overtrof. Na de oorlog keerden landen terug naar de gouden standaard.
Tijdens de Grote Depressie als reactie op de beurscrash in 1929 namen de valutahandel en grondstoffenhandel toe, waardoor de goudprijzen werden verhoogd, zodat mensen dollars inwisselden voor goud. De Federal Reserve verhoogde de rentetarieven om de gouden standaard te verdedigen en verergerde de crisis. Het Bretton Woods-systeem gaf landen meer flexibiliteit dan strikte naleving van de gouden standaard, met minder volatiliteit dan zonder standaard. Een lidstaat kan de waarde van zijn valuta wijzigen om eventuele onevenwichtigheden in het saldo op de lopende rekening te corrigeren.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.