De nationale schuld verklaard

Het nationale schuldniveau van de Verenigde Staten is een maatstaf voor hoeveel de overheid haar crediteuren verschuldigd is. Omdat de overheid bijna altijd meer uitgeeft dan nodig is, blijft de staatsschuld stijgen.

De altijd groeiende schuld

De staatsschuld in de VS is met meer dan 10% gestegen sinds president Trump aantrad in januari 2017, met een schuldquote van bijna 110% in 2019.

Onder de acht jaar van president Obama steeg de staatsschuld met 100%, van US $ 10 triljoen tot $ 20 triljoen, hoewel de economische stimulans na de financiële crisis van 2008 al vrij vroeg in zijn bestuur voegde.

$ 22, 22 biljoen

De Amerikaanse overheidsschuld per 20 april 2019.

Het is gemakkelijk te begrijpen waarom mensen (voorbij politici en economen) tegenwoordig veel aandacht aan dit onderwerp besteden. Helaas is de manier waarop het schuldniveau aan het publiek wordt uitgelegd meestal vrij onduidelijk. Koppel dit probleem aan het feit dat veel mensen niet begrijpen hoe het nationale schuldniveau hun dagelijks leven beïnvloedt, en dat u een middelpunt voor discussie en verwarring hebt.

Nationale schuld versus begrotingstekort

Ten eerste is het belangrijk om te begrijpen wat het verschil is tussen het jaarlijkse begrotingstekort van de federale overheid - ook bekend als het begrotingstekort - en de uitstaande federale schuld - in de officiële boekhoudkundige terminologie bekend als de nationale overheidsschuld. Eenvoudig gezegd, de federale overheid genereert een begrotingstekort wanneer het meer geld uitgeeft dan het binnenbrengt via inkomstengenererende activiteiten. Deze activiteiten omvatten individuele, bedrijfs- of accijnzen.

Om op deze manier meer te kunnen uitgeven dan het verdient, moet het Amerikaanse ministerie van Financiën schatkistpapier, bankbiljetten en obligaties uitgeven. Deze Treasury-producten financieren het tekort door te lenen van de investeerders - zowel binnenlandse als buitenlandse. Deze schatkisteffecten worden ook verkocht aan bedrijven, financiële instellingen en andere aan overheden over de hele wereld.

Door dit soort effecten uit te geven, kan de federale overheid de contanten verwerven die ze nodig heeft om overheidsdiensten te verlenen. De staatsschuld is gewoon de netto-accumulatie van de jaarlijkse begrotingstekorten van de federale overheid. Het is de totale hoeveelheid geld die de Amerikaanse federale overheid aan haar schuldeisers verschuldigd is. Om een ​​vergelijking te maken: begrotingstekorten zijn de bomen en de federale schuld is het bos.

Belangrijkste leerpunten

• Het nationale schuldniveau van de Verenigde Staten (of een ander land) is een maatstaf voor hoeveel de overheid haar crediteuren verschuldigd is.
• De Amerikaanse staatsschuld bereikte een record van $ 22, 22 biljoen in het tweede kwartaal van 2019.
• Sommigen maken zich zorgen dat buitensporige overheidsschuldniveaus de economische stabiliteit kunnen beïnvloeden met gevolgen voor de kracht van de valuta in handel, economische groei en werkloosheid.
• Anderen zeggen dat de staatsschuld beheersbaar is en dat mensen moeten stoppen met piekeren.

Vormen van overheidsleningen

Lenen door de overheid, voor het tekort aan nationale schulden, kan ook in andere vormen zijn - het uitgeven van andere financiële effecten of zelfs lenen van organisaties op wereldniveau zoals de Wereldbank of particuliere financiële instellingen. Aangezien het op nationaal of nationaal niveau lenen, wordt het nationale schuld genoemd. Om het interessant te houden, omvatten andere voorwaarden voor deze verplichting overheidsschuld, federale schuld of overheidsschuld.

De totale hoeveelheid geld die door de regering kan worden geleend zonder verdere toestemming van het Congres, staat bekend als de totale limiet van de overheid waarvoor beperkingen gelden . Elk bedrag dat boven dit niveau moet worden geleend, moet door de wetgevende macht worden goedgekeurd.

De overheidsschuld wordt dagelijks berekend. Na einddagrapporten van ongeveer 50 verschillende bronnen (zoals kantoren van de Federal Reserve Bank) te hebben ontvangen over het aantal verkochte en afgeloste effecten die dag, berekent de Schatkist de totale uitstaande overheidsschuld, die de volgende ochtend wordt vrijgegeven. Het vertegenwoordigt de totale verhandelbare en niet-verhandelbare hoofdsom van uitstaande effecten (dat wil zeggen exclusief rente).

De nationale schuld kan alleen worden verminderd via vijf mechanismen: verhoogde belastingheffing, lagere uitgaven, schuldherstructurering, monetarisering van de schuld of regelrechte wanbetaling. Het federale budgetproces houdt zich rechtstreeks bezig met belasting- en bestedingsniveaus en kan aanbevelingen doen voor herstructurering of mogelijke wanbetaling.

Een korte geschiedenis van Amerikaanse schulden

Schuld maakt sinds het begin deel uit van de activiteiten van dit land. De Amerikaanse regering bevond zich voor het eerst in de schulden in 1790, na de Revolutionaire Oorlog. Sindsdien is de schuld door de eeuwen heen aangewakkerd door meer oorlog, economische recessie en inflatie. (Perioden van deflatie kunnen nominaal de omvang van de schuld verminderen, maar ze verhogen de reële waarde van de schuld. Omdat de geldhoeveelheid wordt verkort, wordt geld hoger gewaardeerd tijdens deflatieperioden; dus zelfs als schuldenbetalingen ongewijzigd blijven, betalen leners feitelijk meer).

In de moderne tijd heeft de overheid meer dan 60 jaar moeite gedaan om minder uit te geven, waardoor evenwichtige begrotingen vrijwel onmogelijk zijn. Tijdens de ambtstermijn van president Ronald Reagan liep de staatsschuld aanzienlijk op en latere voorzitters hebben deze opwaartse trend voortgezet. De website treasurydirect.gov geeft aan dat de Amerikaanse staatsschuld de afgelopen twee decennia constant is toegenomen (zie grafiek). Slechts kort tijdens de hoogtijdagen van de economische markten en de regering Clinton eind jaren negentig zagen de VS de schuldniveaus op een materiële manier dalen.

Politieke meningsverschillen over de impact van de nationale schuld en methoden voor schuldvermindering hebben historisch gezien geleid tot veel blokkades in het Congres en vertragingen in het budgetvoorstel, de goedkeuring en de toe-eigening. Wanneer de schuldlimiet wordt gemaximaliseerd door uitgaven en renteverplichtingen, moet de president het Congres vragen deze te verhogen. In september 2013 bedroeg het schuldplafond bijvoorbeeld $ 16.699 triljoen, en de regering sloot kort haar mening over meningsverschillen over het verhogen van de limiet.

Vanuit het oogpunt van het overheidsbeleid wordt de uitgifte van schulden doorgaans geaccepteerd door het publiek, zolang de opbrengsten worden gebruikt om de groei van de economie te stimuleren op een manier die leidt tot de welvaart op de lange termijn van het land. Wanneer de schuld echter eenvoudig wordt verhoogd om de publieke consumptie te financieren, zoals opbrengsten die worden gebruikt voor Medicare, sociale zekerheid en Medicaid, verliest het gebruik van schuld een aanzienlijk deel van de steun. Wanneer schulden worden gebruikt om economische expansie te financieren, zullen de huidige en toekomstige generaties de vruchten plukken. De schuld die wordt gebruikt voor het brandstofverbruik biedt echter alleen voordelen voor de huidige generatie.

Inzicht in de nationale schuld

Omdat schuld zo'n integraal onderdeel uitmaakt van de economische vooruitgang, moet deze op de juiste wijze worden gemeten om de langetermijnimpact ervan te overbrengen. Helaas is het evalueren van de nationale schuld van het land in relatie tot het bruto binnenlands product (bbp), hoewel gebruikelijk, om verschillende redenen niet de beste aanpak. Ten eerste is het BBP zeer moeilijk nauwkeurig te meten; het is ook te complex. Ten slotte wordt de staatsschuld niet terugbetaald met het bbp, maar met belastinginkomsten (hoewel er een verband is tussen beide). Het vergelijken van het nationale schuldniveau met het bbp is vergelijkbaar met een persoon die het bedrag van zijn persoonlijke schuld vergelijkt met de waarde van de goederen of diensten die hij in een bepaald jaar voor zijn werkgever produceert.

Het gebruik van een benadering die gericht is op de nationale schuld per hoofd van de bevolking geeft een veel beter gevoel van waar het schuldniveau van het land staat. Als mensen bijvoorbeeld te horen krijgen dat de schuld per hoofd van de bevolking $ 40.000 nadert, is het zeer waarschijnlijk dat ze de omvang van het probleem zullen begrijpen. Als hen echter wordt verteld dat het nationale schuldniveau bijna 70% van het bbp nadert, is het mogelijk dat de omvang van het probleem mogelijk niet wordt geregistreerd.

Een andere benadering die eenvoudiger te interpreteren is, is eenvoudigweg het vergelijken van de rentelasten betaald op de uitstaande staatsschuld in relatie tot de uitgaven die worden gedaan voor specifieke overheidsdiensten zoals onderwijs, defensie en transport.

Hoe erg is de nationale schuld?

Economen en beleidsanalisten zijn het niet eens over de gevolgen van het dragen van federale schulden. Over bepaalde aspecten is echter overeenstemming bereikt. Overheden die fiscale tekorten hebben, moeten het verschil goedmaken door geld te lenen, waardoor kapitaalinvesteringen in particuliere markten worden verdrongen. Schuldbewijzen uitgegeven door overheden om hun schulden af ​​te lossen hebben een effect op de rentetarieven; dit is een van de belangrijkste relaties die worden gemanipuleerd via de monetaire beleidsinstrumenten van de Federal Reserve.

Keynesiaanse macro-economen geloven dat het voordelig kan zijn om een ​​tekort op de lopende rekening te hebben om de totale vraag in de economie te stimuleren. De meeste neo-Keynesianen ondersteunen fiscale beleidsinstrumenten zoals overheidstekortuitgaven pas nadat het monetaire beleid niet effectief is gebleken en de nominale rentetarieven nul hebben bereikt. Chicago en Oostenrijkse economen van de school beweren dat overheidstekorten en schulden particuliere investeringen schaden, de rentetarieven en de kapitaalstructuur manipuleren, de export onderdrukken en toekomstige generaties oneerlijk schaden door hogere belastingen of inflatie.

Sommigen geloven dat de overheidsschuld niet relevant is wanneer de centrale bank grenzeloos fiatgeld kan afdrukken, hoewel dit een minderheidsbeeld is.

De geschiedenis heeft aangetoond dat regeringen die de drukpers misbruiken, last hebben van vreselijke inflatie en deze angst weerhoudt beleidsmakers ervan geld volledig te gelde te maken. In plaats daarvan moet de federale overheid ofwel blijven lenen, activa verkopen, belastingen heffen, opnieuw onderhandelen over voorwaarden of in gebreke blijven om schuldproblemen op te lossen.

Waar ze uw geld uitgeven

Zoals hierboven aangegeven, is schuld de netto accumulatie van begrotingstekorten. Het is belangrijk om naar de topuitgaven te kijken, aangezien deze de belangrijkste factoren van de nationale schuld vormen. De topkosten in de VS worden als volgt geïdentificeerd (op basis van de totale uitgaven van de Federal Budget 2016):

Medicare / Medicaid en andere gezondheidszorgprogramma's

In totaal wordt $ 1, 1 biljoen (USD) toegewezen aan programma's voor gezondheidszorg, waaronder Medicare en Medicaid.

Programma voor sociale zekerheid en invaliditeitspensioenen

Gericht op het bieden van financiële zekerheid aan gepensioneerden en gehandicapten, bedragen de totale sociale zekerheid en andere uitgaven $ 1 biljoen.

Defensiebudgetuitgaven (voordelen zonder veteranen)

Het gedeelte van de nationale begroting dat wordt toegewezen voor militaire uitgaven. Momenteel is $ 1, 1 biljoen gereserveerd voor het Amerikaanse defensiebudget.

Overige diverse kosten

Vervoer, veteranenvoordelen, internationale zaken en openbaar onderwijs zijn ook uitgaven die de overheid voor haar rekening neemt. Interessant is dat de algemene publieke overtuiging is dat uitgaven voor internationale zaken veel middelen en uitgaven kosten, maar in werkelijkheid liggen dergelijke uitgaven lager in de lijst van de lijst.

Wat maakt de schuld erger?

De geschiedenis leert ons dat het sociale zekerheidsprogramma, defensie en Medicare tot de topuitgaven behoorden, zelfs in de tijd dat de nationale schuldniveaus laag waren, net zoals in de jaren negentig. Hoe is de situatie dan verslechterd? Er zijn verschillende meningen over:

Het overbelaste socialezekerheidsstelsel

Sommigen beweren dat het mechanisme om het socialezekerheidsstelsel te financieren heeft geleid tot hogere uitgaven zonder duidelijke uitbetaling. Betalingen worden verzameld van huidige werknemers en gebruikt voor onmiddellijke voordelen, dat wil zeggen betalingen aan bestaande begunstigden. Vanwege het toenemende aantal gepensioneerden en hun langere levensduur zijn de omvang en kosten van betalingen omhooggeschoten. Ouders met minder kinderen beperken de pool van huidige bijdragende werknemers. Recente economische neergang heeft ook geleid tot stagnerende beloning. Over het algemeen maken sociale zekerheid een groot onderdeel van de staatsschuld, dankzij de beperkte inkomende en meer uitgaande kasstromen.

Aanhoudende belastingverlagingen

Oorspronkelijk geïntroduceerd tijdens de George W. Bush-administratie, blijven belastingverlagingen de last vergroten. Dat effect werd versterkt door de goedkeuring van de belastingverlagingen en banenwet van president Trump in 2017, die zowel de vennootschapsbelasting als de individuele belasting verlaagde.

Oorlogen in Irak, Syrië, Pakistan en Afghanistan

Vooral binnen het defensiebudget heeft voortdurende betrokkenheid bij deze engagementen de VS enorm gekost, wat de nationale schuld heeft vergroot. Volgens een studie van het Watson Institute aan de Brown University is er sinds 2001 ongeveer $ 5, 9 biljoen uitgegeven aan deze opdrachten.

Dalende opbrengsten

Hoewel de uitgaven zijn toegenomen, zijn de inkomende inkomsten geraakt. Een van de beste bronnen van inkomsten voor de overheid:

Individuele inkomstenbelastingen

Dit levert de grootste bijdrage aan de inkomsten van Uncle Sam: individuele belastingbetalers dragen bijna de helft van de jaarlijkse belastingontvangsten bij. De uitdaging, samen met de eerder genoemde belastingverlagingen van Trump, was de trage groei van de Amerikaanse salarissen, resulterend in een beperkte belastinginning.

Vennootschapsbelasting

Het derde grootste deel van de taart in de inkomensgrafiek van de overheid, de instroom van vennootschapsbelasting, bereikte een piek in 2006, maar heeft sindsdien een scherpe daling laten zien, vooral na de goedkeuring van de Tax Cuts and Jobs Act.

Wat de nationale schuld betekent

Gezien het feit dat de staatsschuld recentelijk sneller is gegroeid dan de omvang van de Amerikaanse bevolking, is het redelijk om je af te vragen hoe deze groeiende schuld de gemiddelde individuen treft. Hoewel het niet vanzelfsprekend is, hebben nationale schuldniveaus direct invloed op mensen op ten minste vier directe manieren.

Verhoog het risico van wanbetaling door de overheid

Naarmate de staatsschuld per hoofd van de bevolking toeneemt, neemt de kans toe dat de overheid haar schuldendienstplicht niet nakomt, en daarom zal de Treasury Department het rendement op nieuw uitgegeven Treasury-effecten moeten verhogen om nieuwe investeerders aan te trekken. Dit vermindert het bedrag aan beschikbare belastinginkomsten om aan andere overheidsdiensten uit te geven, omdat meer belastinginkomsten als rente op de nationale schuld moeten worden betaald. Na verloop van tijd zullen deze uitgavenverschuivingen ertoe leiden dat mensen een lagere levensstandaard ervaren, omdat het lenen voor projecten voor economische verbetering moeilijker wordt.

Geforceerde couponverhoging van het aanbod van bedrijfsschuld

Naarmate de aangeboden rente op schatkisteffecten toeneemt, zullen bedrijfsactiviteiten in Amerika als risicovoller worden beschouwd, waardoor ook het rendement op nieuw uitgegeven obligaties moet worden verhoogd. Dit vereist op zijn beurt van ondernemingen dat zij de prijs van hun producten en diensten verhogen om aan de hogere kosten van hun schuldendienstverplichting te voldoen. Na verloop van tijd zal dit ertoe leiden dat mensen meer betalen voor goederen en diensten, wat resulteert in inflatie.

Verhoogde kosten om geld te lenen

Naarmate het rendement op schatkisteffecten toeneemt, zullen de kosten van het lenen van geld om een ​​huis te kopen ook toenemen, omdat de kosten van geld op de hypotheekmarkt direct gekoppeld zijn aan de door de Federal Reserve vastgestelde kortetermijnrente en de rendement aangeboden op schatkisteffecten uitgegeven door de Treasury Department. Gezien deze gevestigde relatie, zal een stijging van de rentetarieven de huizenprijzen naar beneden drukken omdat potentiële kopers van onroerend goed niet langer in aanmerking komen voor een zo groot mogelijke hypotheeklening. Het resultaat is meer neerwaartse druk op de waarde van huizen, wat op zijn beurt de netto waarde van alle huiseigenaren zal verminderen.

Verlies van belegging in andere markteffecten

Aangezien het rendement op US Treasury-effecten momenteel als een risicovrij rendement wordt beschouwd en naarmate het rendement op deze effecten toeneemt, zullen beleggingen zoals bedrijfsobligaties en aandelen, die enig risico inhouden, aantrekkelijk zijn. Dit fenomeen is een direct gevolg van het feit dat het voor bedrijven moeilijker zal zijn om voldoende inkomsten vóór belastingen te genereren om een ​​voldoende hoge risicopremie op hun obligaties en stockdividend te bieden om beleggen in hun bedrijf te rechtvaardigen. Dit dilemma staat bekend als het verdringingseffect en heeft de neiging de groei van de overheid en de gelijktijdige vermindering van de omvang van de particuliere sector te bevorderen.

Misschien nog het belangrijkste is dat het land zijn sociale, economische en politieke macht verliest naarmate het risico groter wordt dat een land zijn schuldendienstplicht niet nakomt. Dit maakt op zijn beurt van de nationale schuld een kwestie van nationale veiligheid

Methoden die worden gebruikt om schulden te verminderen

Overheden hebben veel opties om schulden te verminderen en in de loop van de geschiedenis hebben sommigen zelfs gewerkt.

Rentevoetmanipulatie

Het handhaven van lage rentetarieven is een methode die overheden proberen de economie te stimuleren, belastinginkomsten te genereren en uiteindelijk de staatsschuld te verminderen. Lage rentetarieven maken het voor particulieren en bedrijven gemakkelijk om geld te lenen. Op hun beurt geven de leners dat geld uit aan goederen en diensten, wat banen en belastinginkomsten oplevert. Lage rentetarieven zijn door de Verenigde Staten, de Europese Unie, het Verenigd Koninkrijk en andere landen met enig succes toegepast. Dat gezegd hebbende, rentetarieven die gedurende langere tijd op of nabij nul zijn gehouden, zijn geen wondermiddel gebleken voor door schulden geteisterde regeringen.

Bezuinigingen

Canada had in de jaren negentig te maken met een begrotingstekort met bijna twee cijfers. Door diepgaande bezuinigingen (20% of meer binnen vier jaar) door te voeren, heeft de natie haar begrotingstekort binnen drie jaar teruggebracht tot nul en haar overheidsschuld binnen vijf jaar met een derde verminderd. Het land deed dit zonder belastingen te heffen.

In theorie zouden andere landen dit voorbeeld kunnen evenaren. In werkelijkheid zijn de begunstigden van uitgaven die door de belastingbetaler worden aangewakkerd, vaak terughoudend met voorgestelde bezuinigingen. Politici worden uit hun ambt gestemd wanneer hun kiezers boos zijn, waardoor ze vaak niet de politieke wil hebben om de noodzakelijke bezuinigingen door te voeren. Tientallen jaren van politieke ruzie over het sociale zekerheidsprogramma in de Verenigde Staten is hiervan een goed voorbeeld, waarbij politici acties vermijden die de kiezers boos maken. In extreme gevallen, zoals Griekenland in 2011, gaan demonstranten de straat op wanneer de regeringstap wordt uitgeschakeld.

Belastingen heffen

Belastingverhogingen zijn een veel voorkomende tactiek. Ondanks de frequentie van deze praktijk, worden de meeste landen geconfronteerd met grote en groeiende schulden. Het is waarschijnlijk dat dit grotendeels te wijten is aan het niet bezuinigen van de uitgaven. Wanneer de kasstromen toenemen en de uitgaven blijven stijgen, maken de verhoogde inkomsten weinig uit voor het totale schuldniveau.

Verlaag de uitgaven en verhoog de belastingen

Zweden was in 1994 bijna financieel geruïneerd. Eind jaren 90 had het land een evenwichtige begroting door een combinatie van bezuinigingen en belastingverhogingen. De Amerikaanse schuld werd in 1947, 1948 en 1951 afbetaald door Harry Truman. President Dwight D. Eisenhower slaagde erin de overheidsschuld in 1956 en 1957 te verminderen. Uitgavenbesparingen en belastingverhogingen spelen een rol bij beide inspanningen.

Pro-Business / Pro-Trade

Een pro-business, pro-handelsbenadering is een andere manier waarop landen hun schuldenlast kunnen verminderen. Saudi-Arabië verminderde zijn schuldenlast van 80% van het BBP in 2003 tot slechts 10, 2% in 2010 door olie te verkopen.

bailout

Veel landen in Afrika zijn de begunstigden geweest van schuldvergeving. Helaas heeft zelfs deze strategie zijn fouten. Eind jaren tachtig werd de schuldenlast van Ghana bijvoorbeeld aanzienlijk verminderd door schuldvergeving. In 2011 vereiste Griekenland ook een nationale reddingsoperatie. Hoewel het land in 2010-2011 miljarden dollars aan bailout-fondsen ontving, was het niet veel beter na de eerste rondes van contante infusies.

Standaard

Het in gebreke blijven van de schuld, waaronder faillissement en / of herstructurering van betalingen aan crediteuren, is een veel voorkomende en vaak succesvolle strategie voor schuldreductie. Noord-Korea, Rusland en Argentinië hebben allemaal deze strategie toegepast en deze is succesvol geweest (althans als de maatstaf voor succes schuldvermindering is in plaats van goede relaties met de wereldwijde bankgemeenschap).

Een polariserend onderwerp

Schuldvermindering en overheidsbeleid polariseren politieke onderwerpen ernstig. Critici van elke positie hebben problemen met bijna alle claims op het gebied van budget en schuldvermindering, ruzie over onjuiste gegevens, onjuiste methodologieën, 'smoke-and-mirrors'-boekhouding en talloze andere problemen. Terwijl sommige auteurs bijvoorbeeld beweren dat de Amerikaanse schuld sinds 1961 nooit is gedaald, beweren anderen dat deze sindsdien meerdere keren is gedaald. Soortgelijke tegenstrijdige argumenten en gegevens om ze te ondersteunen kunnen worden gevonden voor bijna elk aspect van elke discussie over federale schuldvermindering.

Hoewel er verschillende methoden zijn die landen op verschillende tijdstippen en met verschillende niveaus van succes hebben toegepast, is er geen magische formule die even goed werkt voor elke natie in elk geval.

Donald Trump beloofde dat hij de schuld van de natie over acht jaar zou elimineren. In plaats daarvan zullen zijn budgetten gedurende die tijd $ 9, 1 biljoen toevoegen.

Het komt neer op

Terwijl de staatsschuld blijft groeien, blijft de vraag: is het OK om een ​​tekort te lopen zoals we dat al jaren hebben, of moeten we de begroting in evenwicht brengen? Net als elk gemiddeld Amerikaans huishouden, kan te veel geld uitgeven voor langere periodes door schulden om te rollen en meer en meer geld te lenen in wat een eindeloos spelletje lijkt om onze staart te volgen.

Maar zonder uitgaven, zouden sommigen zeggen dat onze economie er veel slechter aan toe zou kunnen zijn - de Keynesiaanse theorieën levend houden dat het onze verantwoordelijkheid is om in te grijpen wanneer dat nodig is. Wanneer schulden op de juiste manier worden behandeld, kan deze worden gebruikt om groei en welvaart op de lange termijn te bevorderen. Maar hoge niveaus van nationale schuld voor langere tijd hebben een ernstige impact op de algemene economie. Terwijl de Amerikaanse schuldklok blijft tikken:

• Er zal een hogere rente moeten worden betaald over de overheidsschuld.
• Hogere schuldenniveaus zullen beperkte banen en lagere salarissen betekenen.
• Verhogingen van de rentetarieven zullen ervoor zorgen dat leningen moeilijk worden op alle niveaus, inclusief die voor particulieren / bedrijven / hypotheken.
• Opereren in de VS zal in de ogen van de wereld als risicovoller worden beschouwd, waardoor het aanhoudende vertrouwen van buitenlandse investeerders en investeringen in de VS wordt ondermijnd
• Het risico dat het land zijn eigen schuldverplichting niet nakomt, kan leiden tot verdere afwaarderingen.