Niet-rentebaten
Niet-rentebaten zijn bank- en crediteureninkomsten die voornamelijk zijn afgeleid van vergoedingen, waaronder deposito- en transactiekosten, onvoldoende fondsen (NSF), jaarlijkse kosten, maandelijkse servicekosten, inactiviteitskosten, cheque- en borgstapkosten, enzovoort. Creditcard-emittenten brengen ook boetes in rekening, inclusief kosten voor laattijdige betaling en limietoverschrijdingen. Instellingen brengen vergoedingen in rekening die niet-rentebaten genereren als een manier om de inkomsten te verhogen en liquiditeit te waarborgen in geval van verhoogde wanbetalingspercentages.
Inzicht in niet-rentebaten
Rente is de kost van het lenen van geld en is een vorm van inkomsten die banken innen. Voor financiële instellingen, zoals banken, vertegenwoordigt rente bedrijfsinkomsten, zijnde inkomsten uit normale bedrijfsactiviteiten. Het kerndoel van het bedrijfsmodel van een bank is geld lenen, dus de primaire bron van inkomsten is rente en het primaire actief is contant geld. Dat gezegd hebbende, banken vertrouwen sterk op niet-rentebaten wanneer de rentetarieven laag zijn. Wanneer de rente hoog is, kunnen bronnen van niet-rentebaten worden verlaagd om klanten te verleiden om de ene bank boven de andere te kiezen.
Strategisch belang van niet-rentebaten
De meeste bedrijven die geen bank zijn, vertrouwen volledig op niet-rentebaten. Financiële instellingen en banken verdienen daarentegen het grootste deel van hun geld met het lenen en opnieuw lenen van geld. Als gevolg hiervan beschouwen deze bedrijven niet-rentebaten als een strategisch regelitem in de winst- en verliesrekening. Dit is met name het geval wanneer de rentetarieven laag zijn, omdat banken profiteren van de spreiding tussen de kosten van fondsen en de gemiddelde kredietrente. Lage rentevoeten maken het moeilijk voor banken om winst te maken, dus vertrouwen ze vaak op niet-rentebaten om winstmarges te handhaven.
Vanuit klantperspectief zijn niet-rentebaten zoals vergoedingen en boetes op zijn best vervelend. Voor sommige mensen kunnen deze kosten snel oplopen en een begroting echt financieel schaden. Vanuit het perspectief van een belegger is het vermogen van een bank om niet-rentebaten aan te boren om winstmarges te beschermen of zelfs in goede tijden te verhogen, positief. Hoe meer inkomstenbronnen een financiële instelling heeft, hoe beter ze in staat is om ongunstige economische omstandigheden te weerstaan.
Aanjagers van niet-rentebaten
De mate waarin banken vertrouwen op niet-rentevergoedingen om winst te maken, is een functie van de economische omgeving. De marktrente wordt bepaald door benchmarkrentes, zoals de federale fondsen. Het tarief van de Fed-fondsen, of de snelheid waarmee banken geld aan elkaar lenen, wordt bepaald door de snelheid waarmee de Federal Reserve banken rente betaalt. Dit tarief wordt het rentetarief op overtollige reserves (IOER) genoemd. Naarmate de IOER toeneemt, kunnen banken meer winst maken uit rentebaten. Op een gegeven moment wordt het voordeliger voor een bank om de verlaging van kosten en lasten te gebruiken als marketinginstrument om nieuwe deposito's te lokken, in plaats van als een manier om de winst te verhogen. Zodra een bank deze stap zet, begint de marktconcurrentie op vergoedingen opnieuw.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.