Overeenkomst van Parijs / COP21
De Overeenkomst van Parijs is een overeenkomst tussen de leiders van meer dan 170 landen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen en de wereldwijde temperatuurstijging te beperken tot minder dan 2 graden Celsius (3, 6 F) boven het pre-industriële niveau tegen het jaar 2100. Idealiter beoogt de overeenkomst om houd de verhogingen onder 1, 5 graden Celsius (2, 7 F). De overeenkomst wordt ook de 21e conferentie van de partijen bij het Raamverdrag van de VN inzake klimaatverandering genoemd.
De twee weken durende conferentie die tot de overeenkomst heeft geleid, werd in december 2015 gehouden in Parijs. Vanaf november 2017 hebben 195 UNFCCC-leden de overeenkomst ondertekend en zijn er 174 partij bij geworden. De Overeenkomst van Parijs vervangt het Kyoto-protocol van 2005.
Inzicht in de Overeenkomst van Parijs / COP21
Een van de belangrijkste resultaten van de Overeenkomst van Parijs 2015 was dat zowel de Verenigde Staten als China aanvankelijk ondertekenden, hoewel de Verenigde Staten sindsdien hebben verzaakt. Samen zijn de VS en China verantwoordelijk voor ongeveer 44% van de wereldwijde uitstoot: 30% toerekenbaar aan China en 14% toerekenbaar aan de Verenigde Staten. Alle ondertekenaars stemden in met het doel om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen als gevolg van stijgende temperaturen en andere risico's die gevolgen hebben voor de hele wereld. Een ander belangrijk onderdeel van de overeenkomst is dat het landen omvat die afhankelijk zijn van inkomsten uit olie- en gasproductie.
Elk land dat de 21e conferentie van de partijen bijwoonde, stemde ermee in zijn emissies met een bepaald percentage te verminderen op basis van het emissieniveau van een basisjaar. De Verenigde Staten bijvoorbeeld beloofden hun uitstoot met maximaal 28% te verminderen ten opzichte van het niveau van 2005. Deze beloften worden bedoelde nationaal vastgestelde bijdragen genoemd. Er werd besloten dat elk deelnemend land zijn eigen prioriteiten en streefdoelen zou mogen bepalen, aangezien elk land verschillende omstandigheden en een ander vermogen heeft om verandering aan te brengen.
De terugtrekking van de Verenigde Staten van de Overeenkomst van Parijs
Op 1 juni 2017 kondigde de Amerikaanse president Donald Trump aan dat de VS zich zouden terugtrekken uit de Overeenkomst van Parijs in 2015. Trump redeneerde dat het akkoord van Parijs de binnenlandse economie zou ondermijnen en de natie permanent in het nadeel zou brengen. De terugtrekking van de Verenigde Staten kan niet vóór 2 november 2020 plaatsvinden overeenkomstig artikel 28 van de Overeenkomst van Parijs. Tot die tijd moeten de Verenigde Staten mogelijk aan hun verplichtingen onder de overeenkomst voldoen, zoals het melden van hun emissies aan de Verenigde Naties.
Het besluit van de Verenigde Staten om zich terug te trekken werd op grote schaal veroordeeld door burgers in de Verenigde Staten en wereldwijd, religieuze organisaties, bedrijven, politieke leiders, wetenschappers en milieuactivisten. Ondanks de terugtrekking hebben verschillende Amerikaanse gouverneurs de United States Climate Alliance gevormd en hebben toegezegd zich te zullen blijven houden aan de Overeenkomst van Parijs.
Structuur van de Overeenkomst van Parijs
Voor de inwerkingtreding van de overeenkomst moesten ten minste 55 landen die ten minste 55% van de wereldwijde uitstoot vertegenwoordigen, toetreden. De overeenkomst werd geopend voor formele toezegging in april 2016 en gesloten in april 2017. Nadat de leider van een land besloot toe te treden tot de overeenkomst, was goedkeuring van de nationale overheid of het aannemen van een nationale wet vereist voor die natie om officieel deel te nemen. De deelname van deze grote spelers en China was de sleutel tot het behalen van de 55 procent, aangezien de oorspronkelijke 24 landen die de overeenkomst hebben geratificeerd slechts hebben bijgedragen aan ongeveer 1% van de wereldwijde uitstoot.
Milieugroeperingen, hoewel ondersteunend, hebben gewaarschuwd dat de overeenkomst niet voldoende is om catastrofale opwarming van de aarde te voorkomen, omdat de beloften van koolstofemissiereductie van landen niet voldoende zullen zijn om de temperatuurdoelen te bereiken. Andere kritiek hebben betrekking op meningsverschillen over de wetenschap op het gebied van klimaatverandering en het vermogen van de overeenkomst om verliezen die verband houden met klimaatverandering aan te pakken in de meest kwetsbare landen, zoals de meeste Afrikaanse landen, veel Zuid-Aziatische landen en verschillende Zuid- en Midden-Amerikaanse landen.
Ondertekenaars worden aangemoedigd om hernieuwbare energiebronnen te ontwikkelen en infrastructuur zoals zeeweringen te bouwen om de gevolgen van de opwarming van de aarde te verminderen. Om de vijf jaar moeten bedrijven rapporteren over hun vorderingen en plannen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. De Overeenkomst van Parijs vereist ook dat ontwikkelde landen vanaf 2020 $ 100 miljard per jaar naar ontwikkelingslanden sturen, wanneer de overeenkomst van kracht wordt. Dit bedrag zal in de loop van de tijd toenemen.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.