Analyse van de kapitaalstructuur van een bedrijf

Als u een aandelenbelegger bent die houdt van bedrijven met goede fundamentals, dan is een sterke balans belangrijk om te overwegen bij het zoeken naar investeringsmogelijkheden. Door drie brede soorten metingen te gebruiken - werkkapitaal, activaprestaties en kapitaalstructuur - kunt u de sterkte van de balans van een bedrijf evalueren, en daarmee de investeringskwaliteit. In dit artikel richten we ons op het analyseren van de balans op basis van de kapitaalstructuur van een bedrijf.

Het oordeelkundige gebruik van schulden en eigen vermogen door een onderneming is een belangrijke indicator voor een sterke balans. Een gezonde kapitaalstructuur die een laag schuldniveau en een hoog eigen vermogen weerspiegelt, is een positief teken van investeringskwaliteit.

Verduidelijking van de terminologie van de kapitaalstructuur

Kapitaalstructuur

Kapitaalstructuur beschrijft de mix van het langetermijnkapitaal van een onderneming, dat bestaat uit een combinatie van schuld en eigen vermogen. Kapitaalstructuur is een permanente vorm van financiering die de groei van een bedrijf en aanverwante activa ondersteunt. Uitgedrukt als een formule, is de kapitaalstructuur gelijk aan schuldverplichtingen plus het totale eigen vermogen:

Kapitaalstructuur = DO + TSEwhere: DO = schuldverplichtingenTSE = totaal eigen vermogen \ begin {uitgelijnd} & \ text {Capital Structure} = DO + TSE \\ & \ textbf {where:} \\ & DO = \ text {debt verplichtingen} \\ & TSE = \ text {totaal eigen vermogen} \\ \ end {afgestemd} Kapitaalstructuur = DO + TSEwhere: DO = schuldverplichtingenTSE = totaal eigen vermogen

Je hoort misschien de kapitaalstructuur ook wel 'kapitalisatiestructuur' genoemd, of gewoon 'kapitalisatie' - verwar dit niet met marktkapitalisatie, wat anders is.

Eigen vermogen

Het aandelengedeelte van de schuld-aandelenrelatie is het gemakkelijkst te definiëren. In een kapitaalstructuur bestaat het eigen vermogen uit gewone en preferente aandelen van een bedrijf plus ingehouden winst. Dit wordt beschouwd als geïnvesteerd kapitaal en het verschijnt in het eigen vermogen van de balans. Geïnvesteerd vermogen plus schuld bestaat uit kapitaalstructuur.

Schuld

Een discussie over schulden is minder eenvoudig. Investeringsliteratuur vergelijkt vaak de schuld van een bedrijf met zijn verplichtingen. Er is echter een belangrijk onderscheid tussen operationele verplichtingen en schuldverplichtingen, en het laatste is de schuldcomponent van de kapitaalstructuur - maar dat is niet het einde van het schuldverhaal.

Analisten in beleggingsonderzoek zijn het niet eens over wat een schuldverplichting is. Veel analisten definiëren de schuldcomponent van de kapitaalstructuur als de langlopende schulden op de balans. Deze definitie is echter te simplistisch. Het schuldgedeelte van een kapitaalstructuur zou veeleer moeten bestaan ​​uit: kortlopende leningen (te betalen notes); het huidige deel van de langlopende schulden; Lange-termijnschuld; en tweederde (vuistregel) van de hoofdsom van operationele leases en aflosbare preferente aandelen. Bij het analyseren van de balans van een bedrijf zouden ervaren beleggers verstandig zijn om dit uitgebreide totale schuldcijfer te gebruiken.

Optimale kapitaalstructuur

Verhoudingen toegepast op kapitaalstructuur

Over het algemeen gebruiken analisten drie ratio's om de sterkte van de kapitalisatiestructuur van een bedrijf te beoordelen. De eerste twee zijn populaire statistieken: de schuldratio ( totale schuld ten opzichte van het totale vermogen) en de schuld / eigen vermogen (D / E) -ratio ( totale schuld ten opzichte van het eigen vermogen ). Het is echter een derde quotum, de kapitalisatieratio - langlopende schulden gedeeld door (langlopende schulden plus eigen vermogen) - die belangrijke inzichten oplevert in de kapitaalpositie van een bedrijf.

Met de schuldratio betekenen meer verplichtingen minder eigen vermogen en duiden daarom op een positie met meer hefboomwerking. Het probleem met deze meting is dat deze een te brede reikwijdte heeft en even zwaar weegt aan operationele verplichtingen en schulden. Dezelfde kritiek is van toepassing op de schuldquote. Huidige en langlopende operationele verplichtingen, met name de laatste, vertegenwoordigen verplichtingen die voor altijd bij het bedrijf zullen zijn. In tegenstelling tot schulden zijn er ook geen vaste betalingen van hoofdsom of rente verbonden aan operationele verplichtingen.

Anderzijds vergelijkt de kapitalisatieratio de schuldcomponent met de aandelencomponent van de kapitaalstructuur van een bedrijf; dus het geeft een getrouw beeld. Uitgedrukt als een percentage duidt een laag aantal op een gezond aandelenkussen, wat altijd wenselijker is dan een hoog schuldpercentage.

Optimale relatie tussen schuld en eigen vermogen?

Helaas is er geen magische verhouding tussen schuld en eigen vermogen die als leidraad kan worden gebruikt. Wat een gezonde combinatie van schuld en eigen vermogen definieert, is afhankelijk van de betrokken bedrijfstakken, branche en de ontwikkelingsfase van een bedrijf. Omdat beleggers er echter beter aan doen hun geld in bedrijven met sterke balansen te stoppen, is het logisch dat het optimale saldo in het algemeen een lagere schuldgraad en een hoger eigen vermogen weerspiegelt.

Over leverage

In de financiële wereld is schuld een perfect voorbeeld van het spreekwoordelijke tweesnijdende zwaard. Verstandig gebruik van leverage (schuld) is goed. Het verhoogt de hoeveelheid financiële middelen die een bedrijf beschikbaar heeft voor groei en uitbreiding. Met hefboomwerking wordt aangenomen dat het management meer kan lenen aan geleende fondsen dan wat het zou betalen aan rentelasten en vergoedingen voor deze fondsen. Om een ​​grote hoeveelheid schulden met succes af te wikkelen, moet een bedrijf echter een solide reputatie hebben wat betreft het nakomen van zijn verschillende leenverplichtingen.

Het probleem met te veel invloed

Een bedrijf met een te hoge hefboomwerking - te veel schulden in verhouding tot het eigen vermogen - zou kunnen vinden dat zijn crediteuren uiteindelijk zijn vrijheid van handelen beperken; of het zou een verminderde winstgevendheid kunnen ervaren als gevolg van hoge rentekosten. Bovendien kan een onderneming problemen hebben met het nakomen van haar bedrijfs- en schuldenverplichtingen tijdens periodes van ongunstige economische omstandigheden. Of, als het bedrijfsleven extreem competitief is, dan zouden concurrerende bedrijven kunnen (en doen) voordeel halen uit bedrijven met schulden door in te duiken om meer marktaandeel te veroveren. Een worstcasescenario kan natuurlijk zijn als een onderneming faillissement moet aanvragen.

Voer de ratingbureaus in

Gelukkig zijn er echter uitstekende middelen die ons kunnen helpen bepalen of een bedrijf mogelijk te veel leverage heeft: de kredietbeoordelingsbureaus Moody's, Standard & Poor's (S&P), Duff & Phelps en Fitch. Deze entiteiten voeren formele risico-evaluaties uit van het vermogen van een bedrijf om de hoofdsom en de rente op schuldverplichtingen terug te betalen, voornamelijk op obligaties en handelspapier.

De kredietwaardigheid van een onderneming van deze agentschappen moet in de voetnoten bij haar jaarrekening worden vermeld. Dus, als belegger, zou u blij moeten zijn om hoogwaardige ranglijsten te zien van de schulden van bedrijven die u als investeringsmogelijkheden beschouwt. Evenzo moet u op uw hoede zijn als u slechte ratings ziet van bedrijven die u overweegt.