Veel voorkomende voorbeelden van verhandelbare effecten

Verhandelbare effecten zijn beleggingen die gemakkelijk kunnen worden gekocht, verkocht of verhandeld op openbare beurzen. De hoge liquiditeit van verhandelbare effecten maakt ze erg populair bij individuele en institutionele beleggers. Dit soort beleggingen kunnen obligaties of aandelen zijn.

BELANGRIJKSTE LEERPUNTEN

• Aandelen, obligaties, preferente aandelen en ETF's behoren tot de meest voorkomende voorbeelden van verhandelbare effecten.
• Geldmarktinstrumenten, futures, opties en hedgefondsinvesteringen kunnen ook verhandelbare effecten zijn.
• Het belangrijkste kenmerk van verhandelbare effecten is hun liquiditeit.
• Er zijn liquide activa die geen verhandelbare effecten zijn en er zijn verhandelbare effecten die geen liquide activa zijn.
• Elk verhandelbaar effect moet nog steeds voldoen aan de vereisten van financiële zekerheid.

Soorten verhandelbare effecten

Er zijn talloze soorten verhandelbare effecten, maar aandelen zijn het meest voorkomende type aandelen. Obligaties en rekeningen zijn de meest voorkomende schuldbewijzen.

Voorraden als effecten

Aandelen vertegenwoordigen een aandelenbelegging omdat aandeelhouders gedeeltelijk eigenaar blijven van het bedrijf waarin ze hebben belegd. Het bedrijf kan aandeelhoudersinvestering gebruiken als eigen vermogen om de activiteiten en uitbreiding van het bedrijf te financieren.

In ruil daarvoor ontvangt de aandeelhouder stemrechten en periodieke dividenden op basis van de winstgevendheid van de onderneming. De waarde van de aandelen van een bedrijf kan enorm fluctueren, afhankelijk van de branche en de individuele onderneming in kwestie, dus investeren in de aandelenmarkt kan een risicovolle stap zijn. Veel mensen verdienen echter een zeer goed inkomen door te beleggen in aandelen.

Obligaties als effecten

Obligaties zijn de meest voorkomende vorm van verhandelbare schuldtitels en zijn een nuttige bron van kapitaal voor bedrijven die willen groeien. Een obligatie is een effect uitgegeven door een bedrijf of overheid waarmee het geld van investeerders kan lenen. Net als bij een banklening, garandeert een obligatie een vast rendement, de couponrente genoemd, in ruil voor het gebruik van de belegde fondsen.

De nominale waarde van de obligatie is de nominale waarde. Elke uitgegeven obligatie heeft een gespecificeerde nominale waarde, couponrente en vervaldatum. De vervaldatum is wanneer de uitgevende entiteit de volledige nominale waarde van de obligatie moet terugbetalen.

Omdat obligaties worden verhandeld op de open markt, kunnen ze worden gekocht voor minder dan pari. Deze obligaties worden met korting verhandeld. Afhankelijk van de huidige marktomstandigheden kunnen obligaties ook voor meer dan pari verkopen. Wanneer dit gebeurt, worden obligaties verhandeld tegen een premie. Couponbetalingen zijn gebaseerd op de nominale waarde van de obligatie in plaats van de marktwaarde of aankoopprijs. Een belegger die een obligatie met korting koopt, geniet dus nog steeds dezelfde rentebetalingen als een belegger die het effect tegen nominale waarde koopt.

Rentebetalingen op verdisconteerde obligaties vertegenwoordigen een hoger rendement op de investering dan de vermelde couponrente. Omgekeerd is het rendement op beleggingen voor obligaties gekocht met een premie lager dan de couponrente.

Preferente aandelen

Er is nog een ander type verhandelbare waardepapieren met een aantal eigenschappen van zowel aandelen als schulden. Preferente aandelen hebben het voordeel van vaste dividenden die vóór dividenden aan gewone aandeelhouders worden betaald, waardoor ze meer op obligaties lijken. Obligatiehouders blijven echter senior voor preferente aandeelhouders. In geval van financiële moeilijkheden kunnen obligaties rentebetalingen blijven ontvangen, terwijl preferente dividenduitkering onbetaald blijft.

In tegenstelling tot een obligatie, wordt de initiële investering van de aandeelhouder nooit terugbetaald, waardoor het een hybride effect is. Naast het vaste dividend krijgen preferente aandeelhouders een hogere claim op fondsen dan hun gewone tegenhangers als de onderneming failliet gaat.

In ruil daarvoor geven preferente aandeelhouders de stemrechten op die gewone aandeelhouders genieten. Het gegarandeerde dividend en het insolventienetwerk maken preferente aandelen voor sommige mensen een verleidelijke investering. Preferente aandelen zijn vooral aantrekkelijk voor degenen die gewone aandelen te riskant vinden, maar niet willen wachten tot de obligaties rijpen.

Exchange-Traded Funds (ETF's)

Met Exchange Traded Funds (ETF's) kunnen beleggers collecties van andere activa, waaronder aandelen, obligaties en grondstoffen, kopen en verkopen. ETF's zijn per definitie verhandelbare effecten omdat ze worden verhandeld op openbare beurzen. De activa aangehouden door op de beurs verhandelde fondsen kunnen zelf verhandelbare effecten zijn, zoals aandelen in de Dow Jones. ETF's kunnen echter ook activa houden die geen verhandelbare effecten zijn, zoals goud en andere edelmetalen.

Andere verhandelbare effecten

Verhandelbare effecten kunnen ook komen in de vorm van geldmarktinstrumenten, derivaten en indirecte beleggingen. Elk van deze typen bevat verschillende specifieke effecten.

De meest betrouwbare liquide effecten vallen in de geldmarktcategorie. De meeste geldmarkteffecten fungeren als kortlopende obligaties en worden in grote hoeveelheden gekocht door grote financiële entiteiten. Deze omvatten schatkistpapier, bankaccepten, koopovereenkomsten en commercial paper.

Veel soorten derivaten kunnen als verhandelbaar worden beschouwd, zoals futures, opties en aandelenrechten en warrants. Derivaten zijn beleggingen die rechtstreeks afhankelijk zijn van de waarde van andere effecten. In het laatste kwartaal van de 20e eeuw begon de handel in derivaten exponentieel te groeien.

Indirecte beleggingen omvatten hedgefondsen en unit trusts. Deze instrumenten vertegenwoordigen eigendom in beleggingsmaatschappijen. De meeste marktdeelnemers hebben weinig of geen blootstelling aan dit soort instrumenten, maar ze komen veel voor bij erkende of institutionele beleggers.

Kenmerken van verhandelbare effecten

Het belangrijkste kenmerk van verhandelbare effecten is hun liquiditeit. Liquiditeit is het vermogen om activa in contanten om te zetten en ze te gebruiken als intermediair bij andere economische activiteiten. Het effect wordt verder liquide gemaakt door zijn relatieve vraag en aanbod in de markt. Het aantal transacties speelt ook een cruciale rol in de liquiditeit. Omdat verhandelbare effecten snel kunnen worden verkocht met onmiddellijk beschikbare prijsnoteringen, hebben ze doorgaans een lager rendement dan minder liquide activa. Ze worden echter meestal ook als een lager risico gezien.

Er zijn liquide activa die geen verhandelbare effecten zijn en er zijn verhandelbare effecten die geen liquide activa zijn.

Vanuit liquiditeitsoogpunt zijn beleggingen verhandelbaar wanneer ze snel kunnen worden gekocht en verkocht. Als een belegger of een bedrijf wat contant geld nodig heeft, is het veel gemakkelijker om de markt te betreden en verhandelbare effecten te liquideren. Gewone aandelen zijn bijvoorbeeld veel gemakkelijker te verkopen dan een niet-verhandelbaar depositobewijs (CD).

Dit introduceert het element van intentie als een kenmerk van "verhandelbaarheid". En in feite beweren veel financiële experts en boekhoudcursussen de bedoeling als een onderscheidend kenmerk tussen verhandelbare effecten en andere beleggingseffecten. Volgens deze classificatie moeten verhandelbare effecten aan twee voorwaarden voldoen. De eerste is gemakkelijke convertibiliteit in contanten. De tweede voorwaarde is dat degenen die verhandelbare effecten kopen, van plan zijn ze om te zetten wanneer ze contant geld nodig hebben. Met andere woorden, een biljet gekocht met kortetermijndoelen in gedachten is veel beter verhandelbaar dan een identiek biljet gekocht met langetermijndoelen in gedachten.

Verhandelbare effecten in de boekhouding

In boekhoudkundige terminologie zijn verhandelbare effecten vlottende activa. Daarom worden ze vaak opgenomen in de werkkapitaalberekeningen op bedrijfsbalansen. Meestal wordt opgemerkt of verhandelbare effecten geen deel uitmaken van het werkkapitaal. De definitie van aangepast werkkapitaal houdt bijvoorbeeld alleen rekening met operationele activa en passiva. Dit sluit alle financieringsgerelateerde items uit, zoals kortlopende schulden en verhandelbare effecten.

Bedrijven met een conservatief beleid voor het beheer van contanten hebben de neiging om te beleggen in kort verhandelbare effecten. Ze vermijden langlopende of riskantere effecten, zoals aandelen en vastrentende effecten met looptijden langer dan een jaar. Verhandelbare effecten worden doorgaans gerapporteerd direct onder de rekening geldmiddelen en kasequivalenten op de balans van een bedrijf in het gedeelte met vlottende activa.

Een belegger die een bedrijf analyseert, wil misschien de aankondigingen van het bedrijf zorgvuldig bestuderen. Deze aankondigingen maken specifieke contante verplichtingen, zoals dividendbetalingen, voordat ze worden aangekondigd. Stel dat een bedrijf weinig liquide middelen heeft en al zijn saldo vastlegt in verhandelbare effecten. Vervolgens kan een belegger de door het management aangekondigde contante verplichtingen van zijn verhandelbare effecten uitsluiten. Dat deel van de verhandelbare effecten is geoormerkt en besteed aan iets anders dan het aflossen van lopende verplichtingen.

Het komt neer op

Er zijn liquide activa die geen verhandelbare effecten zijn en er zijn verhandelbare effecten die geen liquide activa zijn. Een recent geslagen American Eagle Gold Coin is bijvoorbeeld een liquide activa, maar het is geen verhandelbaar effect. Aan de andere kant kan een hedgefonds een verhandelbaar effect zijn zonder een liquide activa te zijn. Elk verhandelbaar effect moet nog steeds voldoen aan de vereisten van financiële zekerheid. Het moet de rente als eigenaar of schuldeiser vertegenwoordigen, een toegewezen geldwaarde hebben en de koper een winstmogelijkheid bieden.