De economische effecten van de New Deal

29 oktober 1929, of 'Black Tuesday', markeert de dag waarop de Amerikaanse aandelenmarkt neerstortte en de ernstigste economische crisis in de geschiedenis van de VS in gang zette, nu bekend als de Grote Depressie. Tegen 1933 was het bruto binnenlands product (BBP) per hoofd van de bevolking in de VS met bijna 29% gedaald en was de gemiddelde werkloosheid gestegen van 3, 2% naar 25, 2%. Temidden van deze economische krimp voerde Franklin D. campagne voor het Amerikaanse presidentschap op de belofte van een "nieuwe deal" voor het Amerikaanse volk. Hij won de verkiezingen van 1932 door een aardverschuiving en begon met een reeks hervormingen die, hoewel het verminderen van de inkomensongelijkheid de economie niet uit zijn depressieve toestand trok - het zou de Tweede Wereldoorlog duren voordat dat eindelijk zou gebeuren.

De eerste 100 dagen

Na zijn aantreden in 1933 ging Roosevelt meteen aan de slag met hervormingen waarvan hij hoopte dat het de economie zou stabiliseren en het Amerikaanse volk banen en financiële hulp zou bieden. Tijdens zijn eerste 100 dagen in functie heeft hij veel belangrijke wetten uitgevoerd, waaronder de Glass-Steagall Act en de Home Owners 'Loan Act. Hij implementeerde ook een aantal banencreatieprogramma's zoals de Federal Emergency Relief Act (FERA) en het Civilian Conservation Corps (CCC).

Het belangrijkste stuk wetgeving was echter de National Industrial Recovery Act (NIRA). Roosevelt geloofde dat economisch herstel afhing van samenwerking ten koste van concurrentie, en daarom was de NIRA specifiek ontworpen om de concurrentie te beperken en tegelijkertijd zowel de prijzen als de lonen te laten stijgen. De wet stond industrieën toe om een ​​kartel te vormen, op voorwaarde dat deze industrieën hun lonen zouden verhogen en collectieve arbeidsovereenkomsten met werknemers mogelijk zouden maken. De NIRA bleef van kracht tot 1935 toen het door het Hooggerechtshof als ongrondwettelijk werd verklaard.

De tweede nieuwe deal

Het Hooggerechtshof heeft de NIRA ingetrokken vanwege de opschorting van de antitrustwetten en het binden van heimelijke activiteiten met de betaling van hogere lonen. Helemaal niet mee eens met de nieuwe uitspraak, slaagde Roosevelt erin om de Nationale Arbeidsverhoudingswet (NLRA) in 1935 goed te keuren, die, hoewel het opnieuw instellen van antitrustwetgeving, een aantal arbeidsbepalingen versterkte. En in de praktijk negeerde de regering de nieuwe antitrustwetten grotendeels.

Onder de NLRA hadden werknemers nog meer macht om collectieve onderhandelingen aan te gaan en hogere lonen te eisen dan onder de NIRA. De nieuwe wet verbiedt ook bedrijven om werknemers te discrimineren op basis van vakbondsrelatie, waardoor ze de rechten van werknemers in zowel de overheid als de vakbonden moeten erkennen. De Nationale Arbeidsverhoudingsraad (NLRB) is opgericht om alle aspecten van de NLRA te handhaven.

Na het passeren van het lidmaatschap van de NLRA-unie steeg het dramatisch van ongeveer 13% van de werkgelegenheid in 1935 tot ongeveer 29% in 1939. Terwijl het veel doet om de onderhandelingspositie van de gemiddelde werknemer te verbeteren, die in combinatie met een aantal belastingtarieven stijgt inkomens hielpen om de inkomensongelijkheid te verminderen, het NIRA en NLRA slaagden er niet in de Amerikaanse economie uit zijn depressieve staat te halen. (Voor gerelateerde literatuur, zie: Een korte geschiedenis van inkomensongelijkheid in de Verenigde Staten .)

Een zwak herstel

Hoewel de economie zich enigszins had hersteld, was het veel te zwak voor het New Deal-beleid om ondubbelzinnig als succesvol te worden beschouwd. In 1933, op het dieptepunt van de krimp, lag het BBP 39% onder de trend vóór de beurscrash van 1929, en in 1939 lag het nog 27% onder die trend. Evenzo lag het aantal gewerkte privé-uren 27% onder de trend in 1933 en was nog steeds 21% onder de trend in 1939. Inderdaad, het werkloosheidspercentage in 1939 lag nog steeds op 19% en zou tot 1943 boven de niveaus van vóór de depressie blijven.

Voor sommige economen is de zwakte van het herstel een direct gevolg van het interventionistische beleid van de regering Roosevelt. Harold L. Cole en Lee E. Ohanian stellen dat het concurrentiebeperkende beleid om heimelijke praktijken te koppelen aan hogere loonbetalingen het herstel veel slechter maakte dan het had moeten zijn. Voor hen bleef de werkloosheid hoog vanwege de toegenomen onderhandelingsmacht van vakbondswerkers en de hoge bijbehorende lonen. Uiteindelijk beweren Cole en Ohanian dat het opgeven van dit concurrentiebeperkende beleid samenvalt met het sterke economische herstel van de jaren veertig.

Fiscale stimulans

Hoewel de economie in de jaren veertig een sterk herstel kende, zou een andere gedachtegang beweren dat deze kracht te wijten was aan de enorme fiscale stimulans die werd veroorzaakt door een toename van de overheidsuitgaven voor de oorlogsinspanning. Dit meer Keynesiaanse perspectief zou beweren dat het beleid van Roosevelt veel te klein was om een ​​fiscaal gestimuleerd economisch herstel te bewerkstelligen.

Het is een misvatting om te denken dat de New Deal een tijd was van groot expansief fiscaal beleid. Veel van de New Dealers waren behoorlijk fiscaal conservatief, dat is de reden waarom de sociale programma's die ze hadden ingesteld gepaard gingen met aanzienlijke belastingverhogingen. Ze geloofden dat door schulden gefinancierde uitgaven, zoals de Britse econoom John Maynard Keynes voorstelde, eerder een bedreiging dan een stimulans voor de economie vormden.

Philip Harvey beweert dat Roosevelt meer geïnteresseerd was in het aanpakken van bezorgdheden over het maatschappelijk welzijn dan het creëren van een macro-economisch stimuleringspakket in Keynesiaanse stijl. In 1932 vond Roosevelt de taak die hij tegenkwam: "geen ontdekking of exploitatie van natuurlijke hulpbronnen, of noodzakelijkerwijs meer goederen produceren", maar "de nuchtere, minder dramatische zaak van het beheer van hulpbronnen en planten die al in de hand zijn ... van het verspreiden van rijkdom en producten rechtvaardig.”

De primaire zorg was geen verhoogde productie en economische activiteit, die, in combinatie met fiscaal conservatisme, garandeerde dat een toename van de sociale uitgaven veel te klein zou zijn om een ​​afnemende economie op gang te brengen. Volgens deze visie zouden de toegenomen uitgaven van de oorlogsinspanning nodig zijn om de economie de boost te geven die ze hard nodig had.

Het komt neer op

Het door Roosevelt geïmplementeerde New Deal-beleid heeft veel bijgedragen tot het verminderen van de inkomensongelijkheid in Amerika. Maar met betrekking tot de taak om een ​​economie in crisis te doen herleven, was de New Deal een mislukking. Hoewel er nog steeds debatten zijn over de vraag of de interventies te veel of te weinig waren, bestaan ​​veel van de hervormingen van de New Deal, zoals sociale zekerheid, werkloosheidsverzekering en landbouwsubsidies, nog steeds. De erfenis van de New Deal is in ieder geval dat het heeft bijgedragen aan meer gelijkheid en welvaart in Amerika.