Hoe werken pensioenfondsen?

Traditionele pensioenregelingen verdwijnen uit de particuliere sector, behalve voor plannen die zijn gekoppeld aan vakbondscontracten. Medewerkers in de publieke sector zijn de grootste groep met actieve en groeiende pensioenregelingen. De opzet van traditionele pensioenregelingen is gemakkelijk te begrijpen, evenals de redenen voor het verdwijnen ervan.

Basis structuur

De meest voorkomende pensioenregeling is een toegezegd-pensioenregeling. Werknemers ontvangen een vergoeding gelijk aan een percentage van het gemiddelde salaris dat zij de afgelopen paar jaar bij hun werkgever hebben ontvangen. De formule, die jaren met hetzelfde bedrijf omvat, bepaalt het betalingsbedrag. Een combinatie van werknemers- en werkgeversbijdragen, waarbij werkgevers het grootste aandeel betalen.

Particuliere plannen zijn doorgaans geconfigureerd om 1% te betalen voor elk dienstjaar maal het gemiddelde salaris voor de laatste vijf dienstjaren. Een werknemer met 35 jaar dienst bij één bedrijf en een gemiddeld loon van $ 50.000 ontvangt een jaarlijkse betaling van $ 17.500. Toegezegde pensioenregelingen in de Unie baseren betalingen op jaren van lidmaatschap van de vakbond en tijd doorgebracht met meerdere werkgevers. Particuliere plannen hebben zelden een kosten van levensonderhoud, hoewel veel vakbondsplannen dat wel doen.

Openbare pensioenregelingen voor werknemers zijn genereuzer dan particuliere regelingen. Het grootste pensioenplan van het land, het California Public Employees 'Retirement System (CalPERS), betaalt 2% per jaar dienst aan reguliere werknemers en 2, 5% aan werknemers in de openbare veiligheid. Een werknemer met een gemiddeld salaris van $ 50.000 ontvangt jaarlijks $ 35.000, en een politieagent verdient $ 43.750 per jaar. Overheidspensioenregelingen hebben meestal een kostenpost voor levensonderhoud.

reglement

Particuliere plannen zijn onderworpen aan de Employee Retirement Income Security Act van 1974 (ERISA). ERISA stelt minimumnormen vast met betrekking tot het uitvoeren van het pensioenplan ten behoeve van de deelnemers, en houdt zich primair bezig met het inzicht van de deelnemer in de werking van het programma, evenals de wettelijke rechten van de deelnemer.

ERISA heeft de Pension Benefit Guaranty Corporation (PBGC) opgericht. De PBGC is een pensioenverzekeringsfonds en brengt werkgevers een premie in rekening om werknemers pensioenuitkeringen te garanderen als de werkgever failliet gaat. Het maximale gegarandeerde bedrag in 2016 voor een 65-jarige gepensioneerde van een privébedrijf is $ 60, 136 per jaar. Het multi-employer plan garandeert jaarlijks $ 12.870. Een rapport uit 2015 van het Government Accounting Office (GAO) toont aan dat de PBGC $ 184 miljard aan toekomstige verplichtingen en $ 64 miljard financieel tekort had.

ERISA dekt geen openbare pensioenfondsen. Openbare pensioenfondsen volgen regels die zijn opgesteld door de deelstaatregering en soms ook door staatswetten. De PBGC is niet van toepassing op openbare plannen. In de meeste staten zijn belastingbetalers verantwoordelijk voor het nakomen van mislukte verplichtingen uit openbare werknemersplannen.

Pensioen Fonds

Investeringsmandaten

ERISA regelt niet de specifieke beleggingen van een pensioenplan. ERISA vereist van plansponsors dat zij als fiduciair opereren. Geen belangenconflicten tussen plannen en personen of entiteiten met betrekking tot de fiduciaires zijn toegestaan. Investeringen moeten zowel voorzichtig als gediversifieerd zijn op een manier die bedoeld is om aanzienlijke verliezen te voorkomen.

Pensioenregelingen stellen zelf wel mandaten in voor de verwachte gemiddelde rendementen. Hoe hoger het verwachte rendement, hoe minder geld de werkgever in het plan moet plaatsen. Het door CalPERS gehanteerde 7, 5% -tarief is een normale benchmark. Helaas missen de meeste plannen tussen de financiële crisis en de volatiele markten investeringsmandaten. Veel particuliere en openbare pensioenfondsen zijn aanzienlijk ondergefinancierd, waardoor plansponsors extra kapitaal moeten toevoegen.

Investeringsstijl

De sleutel tot beleggingsstijl is dat de fiduciaire verantwoordelijkheid voorzichtig en gediversifieerd is. De traditionele beleggingsstrategie verdeelt activa over vastrentende beleggingen, zoals obligaties, en aandelenbeleggingen, zoals blue-chip dividendaandelen, preferente aandelen en commercieel onroerend goed. Veel pensioenfondsen hebben het actieve beheer van de aandelenportefeuille opgegeven en beleggen alleen in indexfondsen.

Een opkomende trend is om sommige activa in alternatieve beleggingen te plaatsen op zoek naar hogere rendementen. Deze alternatieve beleggingen omvatten private equity, hedgefondsen, grondstoffen, derivaten en hoogrentende obligaties. (Zie "Provident Fund versus Pensioenfonds: wat is het verschil?" Voor meer informatie.)