Hoe externe effecten te meten

In de economie wordt een externaliteit gedefinieerd als een kosten of baten opgelopen door een derde als gevolg van economische activiteit waarmee de derde geen relatie heeft. Een econoom kan evenwichtsmodellen gebruiken om externe effecten bondig te meten als verlies of winst. Dit gebeurt als gevolg van verschillen tussen sociale en individuele marginale kosten- of batencurves.

De overgang van theorie naar praktijk levert echter problemen op met het schatten van het effect van externe effecten, omdat deze soms onbekend zijn.

Externaliteiten in de theorie meten

In theoretische evenwichtsmodellen gebruiken economen marginale baten (MB) en marginale kosten (MC) -curves om de externe effecten te berekenen. Overweeg een positieve uitwendige werking waarbij een persoon twee keer per dag zijn handen wast om de verspreiding van infecties te voorkomen. Handen meer dan twee keer wassen is individueel duur (tijd, meer zeep), maar de maatschappij profiteert in termen van minder blootstelling aan virussen en bacteriën. In dit geval is het voordeel voor de persoon kleiner dan het voordeel voor de samenleving en is de MB-curve (of de vraagcurve) van de persoon kleiner dan de MB-curve van de samenleving.

De positieve externaliteit wordt vervolgens gemeten als het verliesgewicht van het dode gewicht boven de individuele MC-curve en onder de MB-curve van de samenleving beperkt door de verticale lijn die door een evenwichtshoeveelheid voor de persoon gaat. Voor de negatieve externaliteit is dezelfde meettechniek van toepassing, behalve dat de MC-curve van de samenleving groter is dan de individuele MC-curve.

Externaliteiten in realiteit meten

Voor het meten van externe effecten kunnen economen kwantitatieve methoden (kosten van schade, kosten van controle), kwalitatieve methoden (kwalitatieve behandeling) of hybride methoden (weging en rangorde) gebruiken.

Kwantitatieve methoden

Het schatten van externe effecten in de praktijk is veel moeilijker dan in theorie, omdat marginale kosten en marginale batencurves niet heel vaak worden waargenomen en omdat het schattingsproces kan worden aangegaan met uitdagende statistische problemen. Soms is de volledige omvang van het effect van de externe effecten niet bekend. De twee prominente kwantitatieve methoden die door economen worden gebruikt om externe effecten te beoordelen, zijn schadekosten en controlekosten.

In het geval van een olievlek worden de kosten van de schademethode bijvoorbeeld opgesomd met de kosten van het opruimen die nodig zijn om de vervuiling op te ruimen en de habitat in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Aan de andere kant, de cost of control-methode gebruikt de kosten van het beheersen van de externaliteit als een proxy voor de schade die kan voortvloeien.

Kwalitatieve methoden

De kwalitatieve methode voor het beoordelen van externe effecten die veel door milieuactivisten worden gebruikt, wordt kwalitatieve behandeling genoemd. Deze methode plaatst geen cijfers achter externe effecten, maar geeft eerder het niveau aan van de impact die een bepaalde gebeurtenis op het milieu heeft, zoals geen impact, matige impact of een significante impact.

Hybride methoden

Er is een wegings- en rangschikkingsmethode ontwikkeld die een hybride is tussen kwalitatieve en kwantitatieve methoden. Deze methode kent gewichten en rangen toe aan externe effecten om hun impact te evalueren en wordt vaak gebruikt door nutsbedrijven.

Het komt neer op

Er zijn voor- en nadelen aan het gebruik van elke methode. Kwantitatieve methoden zijn bijvoorbeeld handig, omdat ze een geschat aantal externe factoren opleveren, maar een gebrek aan gegevens vormt de grootste belemmering voor het gebruik van kwantitatieve methoden. Kwalitatieve methoden zijn daarentegen zeer flexibel en adaptief, maar ze lijden onder de subjectiviteit van een beslisser die de impact beoordeelt. Ten slotte proberen hybride methoden een balans te vinden tussen de andere twee categorieën, waarbij zowel hun voor- als nadelen worden geërfd.