Hoe risicovrij is het risicovrije rendement?

Het risicovrije rendement is een van de meest elementaire componenten van moderne financiering. Veel van de beroemdste theorieën in financiën - het Capital Asset Pricing Model (CAPM), de moderne portefeuilletheorie (MPT) en het Black-Scholes-model - gebruiken de risicovrije rente als de primaire component waaruit andere waarderingen zijn afgeleid. Het risicovrije actief is alleen in theorie van toepassing, maar de feitelijke veiligheid komt zelden in vraag totdat gebeurtenissen ver voorbij de normale dagelijkse volatiele markten vallen. Hoewel het gemakkelijk is om opnamen te maken van theorieën die een risicovrij activum als hun basis gebruiken, zijn er beperkte andere opties.

Dit artikel gaat in op de risicovrije beveiliging in theorie en in werkelijkheid (als overheidsbeveiliging) en evalueert hoe echt risicovrij deze is. Het model gaat ervan uit dat beleggers risicomijdend zijn en een bepaald rendement verwachten voor overtollig risico dat zich uitstrekt vanaf de onderschepping, wat het risicovrije rendement is.

De T-Bill Base

De risicovrije rente is een belangrijke bouwsteen voor MPT. Zoals aangegeven in figuur 1, is de risicovrije rente de basislijn waar het laagste rendement kan worden gevonden met de minste hoeveelheid risico.

Figuur 1

Risicovrije activa onder MPT, hoewel theoretisch, worden meestal vertegenwoordigd door schatkistcertificaten of T-facturen, die de volgende kenmerken hebben:

• Er wordt verondersteld dat T-facturen geen wanbetalingsrisico hebben omdat ze de goede trouw van de Amerikaanse overheid vertegenwoordigen en ondersteunen.
• T-facturen worden verkocht op een veiling in een wekelijks competitief biedproces en worden verkocht met een korting van par.
• Ze betalen geen traditionele rentebetalingen zoals hun neven, de schatkist en de schatkist.
• Ze worden verkocht in verschillende looptijden in coupures van $ 1.000.
• Ze kunnen door particulieren rechtstreeks van de overheid worden gekocht.

Omdat er beperkte opties zijn om te gebruiken in plaats van de Amerikaanse T-factuur, helpt het om inzicht te krijgen in andere risicogebieden die indirecte effecten kunnen hebben op risicovrije veronderstellingen.

Bronnen van risico

De term risico wordt vaak heel los gebruikt, vooral als het gaat om de risicovrije rente. Op het meest basale niveau is risico de kans op gebeurtenissen of uitkomsten. Wanneer het op beleggingen wordt toegepast, kan het risico op verschillende manieren worden onderverdeeld:

• Absoluut risico zoals gedefinieerd door volatiliteit: Absoluut risico zoals gedefinieerd door volatiliteit kan eenvoudig worden gekwantificeerd door gemeenschappelijke maatregelen zoals standaarddeviatie. Aangezien risicovrije activa doorgaans in drie maanden of minder aflopen, heeft de volatiliteitsmaatstaf een zeer kort karakter. Hoewel dagprijzen met betrekking tot rendement kunnen worden gebruikt om de volatiliteit te meten, worden ze niet vaak gebruikt.
• Relatief risico: Relatief risico, wanneer toegepast op beleggingen, wordt meestal weergegeven door de relatie tussen prijsfluctuaties van een actief en een index of basis. Een belangrijk onderscheid is dat het relatieve risico ons heel weinig vertelt over absoluut risico - het definieert alleen hoe riskant het actief wordt vergeleken met een basis. Nogmaals, omdat het risicovrije actief dat in de theorieën wordt gebruikt zo kort is, is het relatieve risico niet altijd van toepassing.
• Standaardrisico: welk risico wordt verondersteld bij het beleggen in de driemaands T-rekening "> Standaardrisico, wat in dit geval het risico is dat de Amerikaanse overheid haar schuldenverplichtingen niet nakomt. effectenanalisten en geldschieters kunnen helpen bij het definiëren van het ultieme risico van wanbetaling.

Hoewel de Amerikaanse overheid nooit in gebreke is gebleven met een van haar schuldenverplichtingen, is het risico van wanbetaling verhoogd tijdens extreme economische gebeurtenissen. De Amerikaanse overheid kan de ultieme zekerheid van haar schuld op verschillende manieren beloven, maar de realiteit is dat de Amerikaanse dollar niet langer wordt gedekt door goud, dus de enige echte zekerheid voor haar schuld is het vermogen van de overheid om de betalingen uit lopende saldi te doen of belastinginkomsten.

Dit roept veel vragen op over de realiteit van een risicovrij actief. Stel bijvoorbeeld dat de economische omgeving zodanig is dat er een groot tekort wordt gefinancierd door schulden, en de huidige administratie is van plan om belastingen te verlagen en fiscale prikkels te geven aan zowel particulieren als bedrijven om economische groei te stimuleren. Als dit plan door een beursgenoteerd bedrijf zou worden gebruikt, hoe zou het bedrijf dan zijn kredietkwaliteit kunnen rechtvaardigen als het plan de inkomsten zou verlagen en de uitgaven zou verhogen?

Dat is het probleem: er is echt geen rechtvaardiging of alternatief voor het risicovrije actief. Er zijn pogingen gedaan om andere opties te gebruiken, maar de Amerikaanse T-factuur blijft de beste optie, omdat het de investering in theorie en realiteit het dichtst benadert bij een risicovrije zekerheid op de korte termijn.