Institutioneel eigendom: voors en tegens

Omdat instellingen zoals beleggingsfondsen, pensioenfondsen, hedgefondsen en private equity-bedrijven grote sommen geld tot hun beschikking hebben, wordt hun betrokkenheid bij de meeste aandelen meestal met open armen verwelkomd. Vaak komen hun vocaal geuite belangen overeen met die van kleinere aandeelhouders. Institutionele betrokkenheid is echter niet altijd goed - vooral wanneer de instellingen verkopen.

Als onderdeel van het onderzoeksproces moeten individuele beleggers 13D-deponeringen (beschikbaar op de website van de Security and Exchange Commission) en andere bronnen doornemen om de omvang van institutionele deelnemingen in een onderneming te bekijken, samen met recente aankopen en verkopen. Lees verder voor enkele van de voor- en nadelen die horen bij institutioneel eigendom, en die particuliere beleggers moeten weten.

Slim geld van institutioneel eigendom

Een van de belangrijkste voordelen van institutioneel eigendom van effecten is dat hun betrokkenheid wordt gezien als 'slim geld'. Portefeuillebeheerders hebben vaak teams van analisten tot hun beschikking, evenals toegang tot een groot aantal bedrijfs- en marktgegevens waar de meeste particuliere beleggers alleen maar van konden dromen. Ze gebruiken deze middelen om een ​​grondige analyse van kansen uit te voeren.

Garandeert dit dat ze geld in de voorraad zullen verdienen? Zeker niet, maar het vergroot wel de kans dat ze winst zullen boeken. Het brengt hen ook in een potentieel gunstiger positie dan die van de meeste individuele beleggers. (Lees voor meer informatie "Institutionele beleggers en fundamentals: wat is de link?")

Instellingen en de verkoopkant

Nadat sommige instellingen (bijv. Beleggingsfondsen en hedgefondsen) een positie in een aandeel hebben vastgesteld, is hun volgende stap de verdiensten van het bedrijf naar de verkoopkant te brengen. Waarom? Het antwoord is om de interesse in het aandeel te vergroten en de koerswaarde te verhogen.

Dat is de reden waarom u topportefeuille- en hedgefondsbeheerders ziet die aandelen op televisie, radio of op investeringsconferenties aanvoeren. Natuurlijk, financiële professionals willen mensen graag opleiden, maar ze willen ook geld verdienen, en ze kunnen dat doen door hun posities te promoten, net zoals een retailer zijn merchandise zou adverteren.

Zodra een institutionele belegger een grote positie heeft verworven, is zijn volgende motief meestal het vinden van manieren om zijn waarde te verhogen. Kortom, beleggers die aan het begin van het aankoopproces van de institutionele belegger instappen, verdienen veel geld. (Zie "Wat is het verschil tussen een buy-side analist en een sell-side analist?" Voor meer inzicht)

Instellingen als burgeraandeelhouders

De institutionele omzet in de meeste aandelen is vrij laag. Dat komt omdat het veel tijd en geld kost om een ​​bedrijf te onderzoeken en er een positie in op te bouwen. Wanneer fondsen grote posities opbouwen, doen ze hun uiterste best om ervoor te zorgen dat die investeringen niet mislopen. Daartoe zullen ze vaak een dialoog voeren met de raad van bestuur van het bedrijf en proberen aandelen te verwerven die andere bedrijven misschien willen verkopen voordat ze de open markt betreden.

Hoewel hedgefondsen het leeuwendeel van de aandacht hebben gekregen, hebben veel beleggingsfondsen, als het als 'activist' wordt beschouwd, ook de druk op de raden van bestuur opgevoerd. Olstein Financial heeft bijvoorbeeld veel pers gegenereerd, met name eind 2005 en begin 2006, voor het doorspitten van verschillende bedrijven, waaronder Jo-Ann Stores, met een groot aantal suggesties voor het stimuleren van aandeelhouderswaarde, zoals het suggereren van het inhuren van een nieuwe CEO. (Zie "Activist Hedge Funds" voor meer inzicht.)

De les die individuele beleggers hier moeten leren, is dat er gevallen zijn waarin instellingen en managementteams kunnen samenwerken om de gemeenschappelijke aandeelhouderswaarde te vergroten.

Het onderzoek naar institutioneel eigendom

Beleggers moeten begrijpen dat, hoewel beleggingsfondsen geacht worden hun inspanningen te richten op het opbouwen van het vermogen van hun klanten op de lange termijn, individuele portfoliomanagers regelmatig worden geëvalueerd op hun prestaties op kwartaalbasis. Dit komt door de groeiende trend om benchmarkfondsen (en hun rendement) te vergelijken met die van grote marktindexen, zoals de S&P 500.

Dit evaluatieproces is behoorlijk beladen, omdat een portfoliomanager in een slecht kwartaal onder druk zou kunnen staan ​​om onderpresterende posities te dumpen (en bedrijven in te kopen die een handelsmomentum hebben) in de hoop in het volgende kwartaal gelijkheid te bereiken met de belangrijkste indices. Dit kan leiden tot hogere handelskosten, belastbare situaties en de kans dat het fonds ten minste enkele van deze aandelen op een ongelegen moment verkoopt.

(Voor meer informatie hierover, zie "Waarom fondsbeheerders te veel risico lopen.")

Hedgefondsen staan ​​erom bekend dat ze driemaandelijkse eisen stellen aan hun managers en handelaren. Hoewel dit minder te wijten is aan benchmarking en meer aan het feit dat veel hedgefondsbeheerders 20% van de winst die ze genereren, kunnen behouden, kan de druk op deze managers en de daaruit voortvloeiende wispelturigheid leiden tot extreme volatiliteit in bepaalde aandelen; het kan ook schade toebrengen aan de individuele belegger die zich aan de verkeerde kant van een bepaalde transactie bevindt.

Druk van verkoop van institutionele eigenaars

Omdat institutionele beleggers honderdduizenden of zelfs miljoenen aandelen kunnen bezitten, zal het aandeel vaak verkopen wanneer een instelling besluit te verkopen, wat gevolgen heeft voor veel individuele aandeelhouders.

Een goed voorbeeld: toen de bekende activistische aandeelhouder Carl Icahn in 2004 een positie in Mylan Labs verkocht, wierpen zijn aandelen bijna 5% van de waarde af op de dag van de verkoop toen de markt werkte om de aandelen te absorberen.

Het is natuurlijk nauwelijks mogelijk om het totale volume van de daling van een aandeel toe te wijzen aan verkopen door institutionele beleggers. De timing van de verkopen en gelijktijdige dalingen van de overeenkomstige aandelenkoersen zouden beleggers het inzicht moeten geven dat grote institutionele verkopen een aandeel niet helpen stijgen. Vanwege de toegang en expertise van deze instellingen - vergeet niet, ze hebben allemaal analisten voor hen werken - de verkoop is vaak een voorbode van de dingen die nog komen.

De grote les hier is dat institutionele verkoop een aandeel naar een downdraft kan sturen, ongeacht de onderliggende fundamentals van het bedrijf.

Proxy vecht gewond bij individuele beleggers

Zoals hierboven vermeld, zullen institutionele activisten doorgaans grote hoeveelheden aandelen kopen en vervolgens hun aandelenbezit als hefboom gebruiken, waardoor ze een bestuursstoel kunnen verkrijgen en hun agenda kunnen handhaven. Hoewel een dergelijke staatsgreep een zegen kan zijn voor de gewone aandeelhouder, is het ongelukkige feit dat veel proxy-gevechten doorgaans langdurige processen zijn die slecht kunnen zijn, zowel voor de onderliggende aandelen als voor de individuele aandeelhouder die erin heeft geïnvesteerd.

Neem bijvoorbeeld wat er in 2005 bij The Topps Company gebeurde. Twee hedgefondsen, Pembridge Capital Management en Crescendo Partners, elk met een positie in de aandelen, probeerden een stemming over een nieuwe lei van bestuurders af te dwingen. Hoewel de strijd uiteindelijk was geregeld, verloor de gewone aandelen ongeveer 12% van zijn waarde tijdens de drie maanden heen en weer tussen de partijen. Nogmaals, hoewel de volledige schuld van de daling van de aandelenkoers niet kan worden toegeschreven aan dit ene incident, helpen deze evenementen de aandelenkoersen niet omhoog omdat ze slechte pers creëren en leidinggevenden meestal dwingen zich te concentreren op de strijd in plaats van bedrijf.

Beleggers moeten zich ervan bewust zijn dat, hoewel een fonds betrokken kan raken bij een aandeel met de bedoeling uiteindelijk iets goeds te doen, de weg die voor ons ligt, moeilijk kan zijn en de aandelenkoers kan en vaak afneemt totdat het resultaat zekerder wordt.

Het komt neer op

Individuele beleggers moeten niet alleen weten welke bedrijven een eigendomspositie in een bepaald aandeel hebben; ze moeten ook in staat zijn om het potentieel voor andere bedrijven om aandelen te verwerven te peilen, terwijl ze de redenen begrijpen waarom een ​​huidige eigenaar zijn positie zou kunnen liquideren. Institutionele eigenaren hebben de macht om waarde te creëren en te vernietigen voor individuele beleggers. Daarom is het belangrijk dat beleggers op de hoogte blijven en reageren op de bewegingen die de grootste spelers in een bepaald aandeel maken.