Internationaal bankrekeningnummer (IBAN)
Een IBAN, of internationaal bankrekeningnummer, is een standaard internationaal nummeringssysteem dat is ontwikkeld om een buitenlandse bankrekening te identificeren. Het nummer begint met een tweecijferige landcode, vervolgens twee cijfers, gevolgd door maximaal vijfendertig alfanumerieke tekens. Een IBAN vervangt echter niet het eigen rekeningnummer van een bank, omdat het alleen bedoeld is om aanvullende informatie te verstrekken die helpt bij het identificeren van buitenlandse betalingen.
Belangrijkste leerpunten
- Een internationaal bankrekeningnummer (IBAN) is een standaard internationaal nummeringssysteem voor individuele bankrekeningen over de hele wereld.
- Banken in Europa hebben oorspronkelijk het systeem ontwikkeld om transacties met bankrekeningen uit andere landen te vereenvoudigen.
- Een IBAN wordt gebruikt om een individuele rekening te identificeren die betrokken is bij de internationale transactie.
- De IBAN fungeert ook als een methode om te controleren of transactiegegevens correct zijn.
Hoe een internationaal bankrekeningnummer werkt
Het IBAN-nummer bestaat uit een landcode van twee letters, gevolgd door twee controlecijfers en maximaal vijfendertig alfanumerieke tekens. Deze alfanumerieke tekens staan bekend als het basisbankrekeningnummer (BBAN). Het is aan de bankvereniging van elk land om te bepalen welk BBAN ze zullen selecteren als standaard voor de bankrekeningen van dat land. Alleen Europese banken gebruiken IBAN, hoewel de praktijk in andere landen populair wordt.
Een IBAN-nummer zal worden gebruikt bij het verzenden van interbancaire overschrijvingen of het bedraden van geld van de ene bank naar de andere, vooral over internationale grenzen. In het register van landen die momenteel het IBAN-systeem gebruiken, zijn er enkele voorbeelden:
- Albanië: AL35202111090000000001234567
- Cyprus: CY21002001950000357001234567
- Koeweit: KW81CBKU0000000000001234560101
- Luxemburg: LU120010001234567891
- Noorwegen: NO8330001234567
De VS en Canada zijn twee grote landen die geen IBAN-systeem gebruiken; ze herkennen echter het systeem en verwerken betalingen volgens het systeem.
IBAN versus SWIFT-codes
Er zijn twee internationaal erkende, gestandaardiseerde methoden voor het identificeren van bankrekeningen wanneer een overschrijving plaatsvindt van het ene naar het andere land: het International Bank Account Number (IBAN) en de Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT) -code. Het verschil tussen de twee methoden ligt in wat ze identificeren.
Een SWIFT-code wordt gebruikt om een specifieke bank tijdens een internationale transactie te identificeren, terwijl IBAN wordt gebruikt om een individuele rekening bij de internationale transactie te identificeren. Beide spelen een essentiële rol in de goede werking van de internationale financiële markt.
Het SWIFT-systeem dateert van vóór pogingen om internationale banktransacties via IBAN te standaardiseren. Het blijft de methode waarmee de meeste internationale overboekingen worden gedaan. Een van de belangrijkste redenen hiervoor is dat banken dankzij het SWIFT-berichtensysteem een aanzienlijke hoeveelheid financiële gegevens kunnen delen.
Deze gegevens omvatten de status van de rekening, debet- en creditbedragen en details met betrekking tot de overboeking. Banken gebruiken vaak de bankidentificatiecode (BIC) in plaats van de SWIFT-code. De twee zijn echter gemakkelijk uitwisselbaar; beide bevatten een combinatie van letters en cijfers en zijn over het algemeen tussen de acht en 11 tekens lang.
Vereisten voor internationale bankrekeningnummers (IBAN)
Het IBAN is ontstaan uit uiteenlopende nationale normen voor bankrekeningidentificatie. Variërend gebruik van alfanumerieke formulieren om specifieke banken, filialen, routeringscodes en rekeningnummers te vertegenwoordigen, leidde vaak tot verkeerde interpretaties en / of weglatingen van kritieke informatie bij betalingen.
Om dit proces soepel te laten verlopen, heeft de Internationale Organisatie voor Standaardisatie (ISO) in 1997 ISO 13616: 1997 gepubliceerd. Kort nadat het European Committee for Banking Standards (ECBS) een kleinere versie had gepubliceerd, was de oorspronkelijke flexibiliteit in de ISO-versie onwerkbaar. In de versie van de ECBS stonden alleen hoofdletters en een IBAN met een vaste lengte voor elk land toe.
Sinds 1997 heeft een nieuwe versie, de ISO 13616: 2003, de oorspronkelijke ECBS-versie vervangen. Een volgende versie in 2007 bepaalde dat IBAN-elementen de verwerking van gegevens op internationaal niveau moeten vergemakkelijken, zowel in financiële omgevingen als onder andere industrieën; het specificeert echter geen interne procedures, inclusief maar niet beperkt tot technieken voor bestandsorganisatie, opslagmedia of talen.