Investment Advisers Act van 1940
De Investment Advisers Act van 1940 is een Amerikaanse federale wet die de rol en verantwoordelijkheden van een beleggingsadviseur / adviseur definieert. Gedeeltelijk ingegeven door een rapport uit 1935 aan het Congres over beleggingstrusts en beleggingsmaatschappijen opgesteld door de Securities and Exchange Commission (SEC), biedt de wet de juridische basis voor het toezicht op degenen die pensioenfondsen, particulieren en instellingen adviseren over beleggen. Het specificeert wat in aanmerking komt als beleggingsadvies en bepaalt wie zich moet registreren bij de nationale en federale toezichthouders om het te verstrekken.
Wat de wet vormde
De oorspronkelijke aanzet van de Investment Advisers Act van 1940, net als bij de meeste andere financiële voorschriften van de jaren 1930 en 1940, was de beurscrash van 1929 en de rampzalige nasleep ervan, de Grote Depressie.
Die calamiteiten inspireerden de Securities Act van 1933, die erin slaagde om meer transparantie in de jaarrekening te introduceren, zodat beleggers geïnformeerde beslissingen konden nemen over beleggingen en wetten konden opstellen tegen verkeerde voorstelling van zaken en frauduleuze activiteiten op de effectenmarkten.
In 1935 waarschuwde het SEC-rapport aan het Congres voor de gevaren van bepaalde beleggingsadviseurs en pleitte het voor de regulering van degenen die beleggingsadvies gaven. In hetzelfde jaar als het rapport werd de Public Utility Holding Act van 1935 aangenomen, waardoor de SEC beleggingsfondsen kon onderzoeken.
Snelle feit
Investment Advisers Act en de Investment Company Act, beide aangenomen in 1940, beschermden consumenten tegen misleidende en frauduleuze beleggingsadviezen.
Die ontwikkelingen waren aanleiding voor het Congres om niet alleen aan de Investment Advisers Act, maar ook aan de Investment Company Act van 1940 te beginnen. Deze gerelateerde wet definieerde duidelijk de verantwoordelijkheden en vereisten van beleggingsmaatschappijen bij het aanbieden van beursgenoteerde beleggingsproducten, waaronder open-end beleggingsfondsen, closed-end beleggingsfondsen en beleggingsfondsen.
Criteria voor adviseurs vaststellen
De Investment Advisers Act richtte zich op wie een adviseur / adviseur is en niet door drie criteria toe te passen: wat voor soort advies wordt aangeboden, hoe het individu wordt betaald voor zijn advies / wijze van compensatie en of het leeuwendeel van de adviseur inkomsten worden gegenereerd door het verstrekken van beleggingsadvies (de primaire professionele functie). Als een persoon een cliënt ertoe brengt te denken dat hij een beleggingsadviseur is (bijvoorbeeld door zich in advertenties te profileren), kunnen deze als één worden beschouwd.
De wet bepaalt dat iedereen die advies geeft of een aanbeveling doet over effecten (in tegenstelling tot een ander type belegging) als een adviseur wordt beschouwd. Personen wiens advies slechts incidenteel is voor hun branche, kunnen echter niet als adviseur worden beschouwd. Sommige financiële planners en accountants kunnen als adviseurs worden beschouwd, terwijl anderen dat bijvoorbeeld niet kunnen.
De gedetailleerde richtlijnen voor de Investment Advisers Act van 1940 zijn te vinden in Titel 15 sectie 80b-1 van de United States Code.
$ 25 miljoen aan activa
Hoeveel een adviseur / adviseur onder beheer moet hebben om zich te registreren bij de SEC onder de Investment Advisers Act van 1940.
Registratie als adviseur
Het bureau waarbij adviseurs zich moeten registreren, hangt vooral af van de waarde van de activa die ze beheren, en of ze zakelijke klanten of alleen particulieren adviseren. Over het algemeen moeten adviseurs met een beheerd vermogen van ten minste $ 25 miljoen of beleggingsadvies verstrekken aan de SEC. Adviseurs die kleinere bedragen beheren, registreren zich meestal bij de staatseffectautoriteiten.
Die bedragen werden gewijzigd door de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010, waardoor veel adviseurs die zich eerder bij de SEC hadden geregistreerd, dit nu bij hun staatsregulators kunnen doen, omdat ze minder geld beheren dan de nieuwe federale regels vereist. Maar de Dodd-Frank-wet heeft ook de registratievereisten geïnitieerd door degenen die particuliere fondsen beheren, zoals hedgefondsen en private equity-fondsen, die voorheen waren vrijgesteld van registratie ondanks het feit dat ze vaak zeer grote sommen geld voor beleggers beheren.
Volgens de SEC was het cumulatieve effect van de registratiewijzigingen van de Dodd-Frank Act "een afname van 10% van het aantal bij de Commissie geregistreerde adviseurs, maar een toename van 13% van het totale beheerd vermogen van die geregistreerde adviseurs."
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.