Keynesiaanse versus neo-Keynesiaanse economie: wat is het verschil?

Klassieke economische theorie veronderstelde dat als de vraag naar een product of dienst zou worden verhoogd, de prijzen dienovereenkomstig zouden stijgen en bedrijven de productie zouden verhogen om aan de publieke vraag te voldoen. De klassieke theorie maakte geen onderscheid tussen micro-economie en macro-economie.

Tijdens de Grote Depressie van de jaren dertig was de macro-economie echter duidelijk in onevenwicht. Dit bracht John Maynard Keynes ertoe om in 1936 "De algemene theorie van werkgelegenheid, rente en geld" te schrijven, die een grote rol speelde bij het onderscheiden van het gebied van macro-economie als onderscheiden van micro-economie. De theorie concentreert zich op de totale uitgaven van een economie en de implicaties hiervan voor productie en inflatie.

Belangrijkste leerpunten

• De Keynesiaanse theorie ziet de markt niet als in staat zichzelf op natuurlijke wijze te herstellen.
• Neo-Keynesiaanse theorie richt zich op economische groei en stabiliteit in plaats van volledige werkgelegenheid.
• Neo-Keynesiaanse theorie identificeert de markt als niet zelfregulerend.

Keynesiaanse

Een punt van vertrek uit de klassieke Keynesiaanse theorie was dat zij de markt niet zag als het vermogen om zichzelf op natuurlijke wijze in evenwicht te brengen. Om deze reden werden staatsverordeningen opgelegd aan de kapitalistische economie. Klassieke Keynesiaanse theorie stelt alleen sporadische en indirecte staatsinterventie voor.

Neo-Keynesiaanse

Net zoals Keynes zijn theorie stelde in antwoord op hiaten in de klassieke economische analyse, is het Neo-Keynesianisme afgeleid van waargenomen verschillen tussen de theoretische veronderstellingen van Keynes en echte economische fenomenen. De Neo-Keynesiaanse theorie werd in de naoorlogse periode vooral in de VS ontwikkeld en ontwikkeld. Neo-Keynesianen legden niet zoveel nadruk op het concept van volledige werkgelegenheid, maar concentreerden zich in plaats daarvan op economische groei en stabiliteit.

De redenen waarom de Neo-Keynesianen identificeerden dat de markt niet zelfregulerend was, waren talrijk. Ten eerste kunnen er monopolies bestaan, wat betekent dat de markt in zuivere zin niet concurrerend is. Dit betekent ook dat bepaalde bedrijven discretionaire bevoegdheden hebben om prijzen vast te stellen en deze tijdens perioden van schommelingen niet willen verlagen of verhogen om aan de eisen van het publiek te voldoen.

Arbeidsmarkten zijn ook onvolmaakt. Ten tweede kunnen vakbonden en andere bedrijven handelen volgens individuele omstandigheden, wat resulteert in een stagnatie van de lonen die niet de werkelijke omstandigheden van de economie weerspiegelt. Ten derde kunnen reële rentetarieven afwijken van natuurlijke rentetarieven wanneer monetaire autoriteiten de rentetarieven aanpassen om tijdelijke instabiliteit in de macro-economie te voorkomen.

De twee belangrijkste gebieden van micro-economie door Neo-Keynesianen zijn prijsrigiditeit en loonrigiditeit.

In de jaren zestig begon het neo-keynesianisme de micro-economische grondslagen te onderzoeken waarop de macro-economie nauwer afhing. Dit leidde tot een meer geïntegreerd onderzoek van de dynamische relatie tussen micro-economie en macro-economie, die twee afzonderlijke maar onderling afhankelijke analyseonderdelen zijn.

De twee belangrijkste gebieden van micro-economie, die een significante invloed kunnen hebben op de macro-economie, zoals vastgesteld door Neo-Keynesianen, zijn prijsrigiditeit en loonrigiditeit. Beide concepten zijn verweven met de sociale theorie en ontkennen de pure theoretische modellen van het klassieke Keynesianisme.

Bijvoorbeeld, in het geval van loonrigiditeit, evenals invloed van vakbonden (die verschillende mate van succes hebben), kunnen managers het moeilijk vinden om werknemers te overtuigen om loonsverlagingen door te voeren op basis van het feit dat dit de werkloosheid zal minimaliseren, aangezien werknemers kunnen zich meer zorgen maken over hun eigen economische omstandigheden dan meer abstracte principes. Lonen verlagen kan ook de productiviteit en het moreel verminderen, wat leidt tot een algehele lagere output.