De kingpin van Wall Street: JP Morgan

Toen John Pierpont Morgan op Wall Street aankwam, was het een ongeorganiseerd wirwar van concurrerende belangen en een van de vele financiële centra in een land dat nog steeds worstelt met de overblijfselen van het kolonialisme. Toen hij Wall Street verliet, was het een hechte groep grote bedrijven die een van de snelstgroeiende economieën ter wereld leidde. Veel van de vooruitgang die Wall Street aan het einde van de 20e eeuw en het begin van de 21e kende, was te danken aan de invloed van JP Morgan en de vaardigheid waarmee hij het hanteerde.

Tijdens zijn leven speelde Morgan vele rollen: bankier, financier, overvaller en held. In dit artikel zullen we een kijkje nemen in het leven van de beroemdste bankier van Wall Street.

Het familiebedrijf

Toen Morgan op 17 april 1837 werd geboren in Hartford, Conn., Was er weinig twijfel over zijn toekomst in het bankwezen. Zijn vader, Junius Spencer Morgan, was een partner in een bank gerund door een andere Amerikaan, George Peabody.

Morgan werd grootgebracht in de wetenschap dat hij de plaats van zijn vader zou innemen en pendelde van de Verenigde Staten naar Groot-Brittannië om Amerikaanse obligaties naar Londense beleggers te verhandelen. De meeste van deze obligaties waren staats- en federale aanbiedingen en, in deze periode in de geschiedenis, een veel hoger risico dan staatsobligaties van Europese landen.

Bij zijn pensionering verliet George Peabody de bank volledig in handen van Junius, en zelfs zijn naam verwijderd. In 1864 debuteerde JS Morgan & Co., de eerste Morgan-bank. Tegen die tijd had JP Morgan zijn Europese opleiding afgerond en leerde hij zijn toekomstige handel als de agent van zijn vader in New York, terwijl zijn vader het belangrijkste Londense einde van het bedrijf verzorgde.

Het roer overnemen

Morgan begon de verantwoordelijkheden van zijn vader over te nemen na de fusie van Drexel-Morgan. De fusie van Drexel en Morgan breidde de bedrijfsactiviteiten uit, versterkte de internationale banden en voegde het kapitaal toe dat de bank kon lenen.

Terwijl zijn vader naar de achtergrond verdween, nam Morgan een steeds grotere rol in de verzekeringsmaatschappijen voor openbare aanbiedingen. Hij was zeer geïnteresseerd in de spoorweg, hield aandelen, hield zich bezig met offertes, financieringen en plaatste zelfs Morgan-werknemers in de raden van bestuur. Omdat het belang van de spoorwegen overal op het continent groeit, koos Morgan een uitstekende tijd om zowel de rijkdom van zijn bank als zijn persoonlijke macht uit te breiden.

Aan het begin van de 20e eeuw maakten Morgan, Wall Street en de Amerikaanse regering zich steeds meer zorgen over de status van het land als schuldenland. Wall Street was ervan overtuigd dat een stabiele valuta nodig was voordat de Verenigde Staten uit het gat konden kruipen. Het was Morgan die Wall Street naar het Witte Huis stuurde om zaken met de president te bespreken. Dit bracht het Amerikaanse volk ertoe te geloven dat Morgan de spil van Wall Street was en gaf ook aandacht aan hun woede over de goedkeuring van de gouden standaard, die wordt gezien als een doodsklok voor boeren in een grotendeels agrarisch land. Hij was de overvallerkoning onder de overvallers.

The Great Reorganizing

Morgan, Cornelius Vanderbilt, John D. Rockefeller en alle andere overvallers deelden twee overtuigingen: moordende concurrentie was vernietigend, en combinatie en grootte konden de concurrentie verminderen en tegelijkertijd de efficiëntie verhogen. Morgan gebruikte zijn persoonlijke kracht en reputatie om de vorming van trusts en fusies aan te moedigen in industrieën waar hij ruïnerende concurrentie zag.

Hoewel hij altijd zal worden herinnerd omdat hij probeerde een staalmonopolie te creëren in de vorm van US Steel, waren veel van de andere grote spelers die Morgan hielp creëren gunstig voor de economie. General Electric en International Harvester (nu Navistar International) hielpen de Verenigde Staten technologisch vooruit te komen en hielp de landbouwsector Morgan werd vaak beschuldigd van wurgen door zijn spoorwegtrusts.

Morgan's waargenomen macht was veel groter dan de werkelijke rijkdom die hij beheerste. De Morgan-bank had simpelweg niet de omvang om het openbare aanbod te onderschrijven of obligaties uit te voeren zonder hulp van de groeiende financiële sector. De reputatie van Morgan betekende echter dat wanneer zijn bank deel uitmaakte van een syndicaat, het werd gemeld alsof Morgan persoonlijk het aanbod leidde. Het groeiende prestige van Morgan hielp hem in een tijdperk waarin de reputatie van de aanbiedende bank er meer toe deed dan de fundamentals van het aandeel. Dit bevestigde de perceptie van het publiek van Morgan als een boegbeeld voor heel Wall Street.

Toen het slecht ging, werd Morgan ervan beschuldigd de economie te onderdrukken. Toen het goed was, dacht men dat Morgan in zijn zakken zat. Morgan's persoonlijke kracht kwam op een hoge publieke prijs.

De paniek

Morgan werd gehaat en gerespecteerd in vrijwel gelijke mate aan het begin van de jaren 1900. In 1907 tikte hij echter zijn hand en gaf de regering en het grote publiek iets te vrezen. Op 25 maart 1907 begon de New York Stock Exchange te dalen door een ongekende reeks paniekverkopen. Deze vreemde gebeurtenis corrigeerde zichzelf snel, maar het signaleerde de financiële gemeenschap dat alles niet klopte op de beurs. Morgan was 70, half gepensioneerd en op vakantie, terwijl de onregelmatigheden in de zomer en in de herfst toenamen. Tegen oktober 1907 brak er duidelijk een crisis uit. Op 19 oktober reisde Morgan naar New York om de financiële ramp te voorkomen.

Morgan gebruikte zijn aanzienlijke connecties om alle betrokkenen bij de Amerikaanse economie te verzamelen. Zelfs de US Treasury gooide $ 25 miljoen achter Morgan's inspanningen om de liquiditeit te vergroten en de markt overeind te houden.

Vanuit zijn kantoor stuurde Morgan boodschappers naar beurzen en banken, waarbij hij ervoor zorgde dat het tot het einde gesloten was, maar de snelheid waarmee contant geld uit het systeem kon worden afgevoerd werd vertraagd. Geldtellers kregen de opdracht om langzaam te dubbeltellen, religieuze leiders werden opgeroepen om kalm te preken in hun preken en bedrijfspresidenten en bankiers werden allemaal opgesloten in Morgan's bibliotheek. In de afgesloten ruimte kon Morgan alle betrokkenen dwingen in te stemmen met een plan. Kortom, ze zouden liquiditeit creëren om de financiële wereld te versterken, net zoals de federale overheid nu doet in vergelijkbare situaties. Dit plan kreeg vervolgens presidentiële goedkeuring en de paniek nam af.

Erkennend dat alleen een ouder wordende bankier tussen de Verenigde Staten en financiële rampen zat, ging de regering snel over tot hervorming van de banksector en bouwde het Federal Reserve System op om crises in de toekomst te voorkomen.

Pujo Commissie

De paniek van 1907 was Morgan's mooiste moment. In de nasleep ontving hij lof, samen met zijn gebruikelijke schuld. Zijn voor de hand liggende manipulatie van de economie verslechterde de mening van het grote publiek over hem als de "Robber King" van Wall Street. In plaats van aan zijn pensioen te worden overgelaten, werd Morgan geroepen bij de Pujo-commissie, een onderzoek van de overheid naar geldtrusts. In de loop van zijn getuigenis gaf Morgan stem aan wat toen een onuitgesproken bankierscode was. Hij versterkte onder andere de oude wereldconcepten van karakter en morele verantwoordelijkheid als leidraad van een bankier. Of dit een nobele directeur was, het werd duidelijk dat de regeling van een heer tussen de grote banken op Wall Street een groot deel van het krediet van de natie beheerste.

Dood

Na de hoorzittingen begon de gezondheid van Morgan te falen. Hij was een oude man en zijn vele kwalen hadden net zo veel te maken met zijn achteruitgang als de stress die hem door de commissie werd opgelegd. Met zijn achteruitgang echter, was het tijdperk van de herenhandel, of baronial heerschappij zoals gezien door zijn tegenstanders, voorbij op Wall Street. Op 31 maart 1913 stierf de held van de paniek uit 1907 en de vermeende kingpin van Wall Street in een hotelkamer in Rome.

Tegenwoordig spreken we van entiteiten, bedrijven en multinationals die Wall Street domineren. Nooit meer zal één man, noch de voorzitter van de Fed, noch de leider van een natie, zoveel macht over de financiële wereld uitoefenen.