Alan Greenspan: 19 jaar in de Federal Reserve

Als Alan Greenspan vandaag voor een tv-camera zou kunnen staan ​​en zeggen: "De economie daalt in een enorme vlammende stapel net als de Hindenburg, " de kansen zijn groot dat de economie binnen een uur zou tanken. Deze macht is het resultaat van de positie die hij 19 jaar bekleedde bij vier verschillende presidenten. Greenspan was van 1987 tot 2006 voorzitter van de Federal Reserve Board, een functie die hij in februari van dat jaar aan Ben Bernanke heeft afgestaan. Eerlijk gezegd is de voormalige voorzitter van de Federal Reserve Board van de Verenigde Staten niet de meest intimiderende man ter wereld. In feite studeerde hij klarinet en saxofoon aan de JuilliardSchool in New York voordat hij een diploma economie en een Ph.D. die hij zonder proefschrift verleende. Hij inspireert zeker geen ontzag in vergelijking met een economische reus als Bill Gates of een leider als Sir Winston Churchill, maar wanneer Greenspan spreekt, beeft de wereld. Hier zullen we de hoogtepunten en dieptepunten van een van de meest memorabele Fed-voorzitters laten zien en bespreken hoe zijn acties iedereen, van presidenten tot de gewone man, hebben beïnvloed.

De positie van kracht
In wezen is de voorzitter van de Federal Reserve Board een stierenvechter en een beer-baiter alles in één. De voorzitter houdt evenwicht door de rentevoet van de benchmark te wijzigen. Wanneer de economie te snel groeit, wat resulteert in inflatie en een mogelijke zeepbel, gebruikt de voorzitter de sprint van renteverhogingen om het woedende beest te vertragen, zodat niemand gewond raakt. Wanneer de economie in een malaise zit, kan de voorzitter hem uit zijn winterslaap sussen met een paar hapjes met een lage rente. In de meest basale termen maakt de voorzitter geld gemakkelijk te lenen in moeilijke tijden en moeilijker te lenen in gemakkelijke tijden. (Zie voor meer informatie onze tutorial The Federal Reserve en het formuleren van monetair beleid .)

Hoewel de rol van de Fed misschien heel duidelijk lijkt, is de taak van voorzitter van de Federal Reserve Board omgeven door een duistere grijze mist. Wanneer vereist een economische malaise bijvoorbeeld lagere rentetarieven om te herstellen? Op welk moment verdient actie de voorkeur boven geduld? Moet de economie opzettelijk worden vertraagd?

Om een ​​havik of een duif te zijn?
Als belegger wilt u waarschijnlijk lagere rentetarieven om de bedrijfswinst en dus uw eigen rendement te maximaliseren. Als een persoon een belangrijke positie in de markt heeft en financieel competent is, is alles behalve de meest extreme inflatie smakelijk. De ideale situatie voor beleggers is een situatie waarin bedrijven zoveel mogelijk ruimte voor groei krijgen.

De voorzitter van de Federal Reserve dient echter de economie als geheel en overstijgt zowel de belangen van Wall Street als het beleid van een bepaald politiek bestuur. De voorzitter moet ook rekening houden met de werklozen en werkende armen voor wie de inflatie gelijk is aan minder maaltijden per maand.

En zo heb je twee soorten voorzitters: haviken en duiven. Duiven accepteren inflatie meer om de economie te stimuleren, terwijl haviken zich vooral bezighouden met het beperken van de inflatie in plaats van het stimuleren van de groei. Alan Greenspan was een havik.

Zo stonden Wall Street en Greenspan vaak op gespannen voet. Vaker wel dan niet, hebben zakenbladen Greenspan geverfd als zijnde hevig tegen inflatie - wat suggereert dat als inflatie een persoon was, Greenspan het zou aanvallen als een tornado van tanden, vingernagels en dasklemmen. Hoewel dit overdreven is, werd Greenspan bekritiseerd omdat hij een vendetta tegen inflatie nastreefde, terwijl hij in plaats daarvan misschien zijn macht had gebruikt om volledige werkgelegenheid of economische groei te bereiken. (Zie Alles over inflatie voor meer inzicht.)

Blunders over beter oordeel
Ondanks het feit dat hij een van de meest welvarende periodes in de Amerikaanse geschiedenis voorzat, zal Greenspan worden herinnerd als twee grote fouten. Eén gebeurde in de jaren negentig toen de Federal Reserve de economie op de rem zette als reactie op inflatievrees. Dit resulteerde in een neergang in de voorheen welvarende economie. Greenspan keerde uiteindelijk zijn acties terug en gaf toe dat de "nieuwe economie" niet zo gevoelig was voor inflatie als hij eerst had gedacht.

Door zijn fout toe te geven, versterkte Greenspan zijn imago als "de heilige Alan Greenspan". Hij was feilbaar, menselijk en nederig genoeg om zich te bekeren voor de Senaat. In feite brak Greenspan weg van zijn havikshouding in 2000, toen de dotcoms opgebrand waren, en opnieuw in 2001, nadat het World Trade Center was aangevallen. Ondanks dit zal hij waarschijnlijk worden herinnerd als een strenge disciplinaire ..

De tweede fout die Greenspan maakte was veel verwoestender. Nadat hij de standaard voor een apolitieke Federal Reserve had vastgesteld, sloot hij zichzelf buiten zijn officiële taken af.

Greenspan was beroemd om zijn dubbelzinnige manier van spreken, vooral omdat de markten niet te sterk reageerden op zijn opmerkingen. Naarmate zijn bekendheid groeide, nam ook de schade toe die zijn toespraken konden veroorzaken. Als financiën een religie was, was Greenspan de paus. En zie, hij maakte een profetie - en die was vals.

De grootste fout van Greenspan was geen renteverhoging of verlaging, maar een opmerking die hij maakte toen president George W. Bush aantrad. In een zeldzaam moment van begrijpelijke spraak suggereerde Greenspan dat er niet alleen voldoende economische schouderruimte was voor belastingverlagingen, maar dat het gevaar bestond dat de nationale schuld te snel zou worden terugbetaald. (Het is belangrijk op te merken dat Greenspan niet specifiek het $ 1.6 biljoen aantal onderschreef dat Bush wilde implementeren.)

Bij het afleggen van zijn verklaring merkte Greenspan ook op dat hoewel er ruimte was om belastingverlagingen door te voeren, deze afhankelijk moeten zijn van het opnieuw opduiken van tekorten, omdat het verschijnen van tekorten zou moeten leiden tot een vermindering van de verlagingen. Greenspan veroordeelde later dezelfde bezuinigingen, maar de schade was al aangericht. Hij kon niet weten dat de belastingverlagingen zouden voorafgaan aan een periode van gelijktijdige oorlogen en algemene opschudding, maar hij werd ronduit bekritiseerd voor het rechtvaardigen ervan.

Het einde van een tijdperk
Greenspan nam de touwtjes in handen voor een van de ergste economische crises in de geschiedenis, de crash van 1987, en door de rentetarieven moedig te verlagen, zorgde hij ervoor dat de economie niet in een depressieve periode terechtkwam zoals die waarin hij werd geboren. De jaren die daarop volgden, bevestigden alleen zijn reputatie als een pragmaticus die deed wat nodig was voor Amerika - niet noodzakelijkerwijs voor een groep Amerikanen. Toch geloven velen dat de Clinton-Greenspan-Robert Rubin-economie een gouden eeuw van Amerikaanse economische dominantie was.

Greenspan zal altijd worden herinnerd als de kapitein van de Amerikaanse economie toen het het grootste schip op zee was. Hij had niet altijd gelijk, maar met een combinatie van geduld en aanpassingsvermogen was hij in staat om het schip op gelijke hoogte te houden. De kans bestaat dat de huidige voorzitter, Ben Bernanke, en de mensen na hem worden herinnerd als gedurfde zeilers die de economie in een zee vol met schepen hebben die gelijk zijn aan en groter zijn dan de Amerikaanse vloot. Misschien zal de erfenis van Alan Greenspan ooit verbleken in vergelijking met degenen die hem volgen. Maar zal een van hen in staat zijn om een ​​dag met grillen af ​​te ronden voor de Senaat en dan naar een club te gaan en swingmuziek op de saxofoon te spelen zonder een beat te missen?

Lees voor meer informatie Inzicht in aanbodzijde-economie, macro-economische analyse en wat is het verschil tussen macro-economie en micro-economie?