Radiofrequentie-identificatie (RFID)
Radio Frequency Identification (RFID) is een technologie die radiogolven gebruikt om een gelabeld object te identificeren.
UITBREIDING Radiofrequentie-identificatie (RFID)
Radiofrequentie-identificatie wordt gebruikt in combinatie met een microchip, een antenne en een scanner. Hoewel commercieel gebruik ervoor werd ontwikkeld in de jaren 1970, is het de laatste jaren universeler toegankelijk geworden. Met verbeteringen in de technologie die wordt gebruikt om informatie te lezen en op te slaan, is het nu goedkoper om te kopen en aan te passen.
Radiofrequentie-identificatie werkt via een klein elektronisch apparaat, meestal een microchip, waarop informatie is opgeslagen. Deze apparaten zijn over het algemeen vrij klein, soms de grootte van een rijstkorrel, en kunnen grote hoeveelheden gegevens bevatten. Hoewel ze niet altijd elektriciteit afgeven, kunnen sommige een opgeslagen stroombron of batterijen bevatten. De scanners die worden gebruikt om deze apparaten te lezen, kunnen ook voldoende elektriciteit leveren om de microchip te kunnen lezen. Er zijn veel verschillende toepassingen voor de technologie, maar deze wordt vaak gebruikt voor het volgen van producten, dieren en valuta.
De technologie is niet zonder controverse. Vanwege de aard van hoe deze apparaten werken, is het niet ondenkbaar dat iemand die geen toegang heeft tot de informatie op de microchips, dat zou kunnen. Er is ook bezorgdheid dat persoonlijke informatie zonder toestemming toegankelijk kan worden, omdat deze frequenties over grotere afstanden kunnen worden verzonden dan hun meer gebruikelijke tegenhangers, barcodes. In tegenstelling tot barcodes en barcodelezers hoeft men de microchip niet te zien om toegang te krijgen tot de informatie erop.
Een voorbeeld van radiofrequentie-identificatie (RFID)
Een van de meest voorkomende toepassingen van RFID-technologie is het microchippen van huisdieren of chips voor huisdieren. Deze microchips worden geïmplanteerd door dierenartsen en bevatten informatie over het huisdier, waaronder hun naam, medische gegevens en contactgegevens voor hun eigenaren. Als een huisdier vermist raakt en wordt omgezet in een redding of schuilplaats, scant de schuilplaatsmedewerker het dier op een microchip. Als het huisdier een microchip heeft, kan de shelther-medewerker alleen snel telefoneren of zoeken op internet zodat hij geen contact kan maken met de eigenaren van het huisdier. Men denkt dat huisdierchips betrouwbaarder zijn dan halsbanden, die kunnen vallen of worden verwijderd, waardoor een huisdier de weg naar huis niet kan vinden.
Met de opkomst van de toegankelijkheid van de technologie hebben de meeste dierenartsen en opvangcentra nu de technologie om deze microchips te lezen. Universele scanners en nationale databases voor het opslaan van informatie over de eigenaar worden ook steeds populairder, waardoor het voor microchipping van huisdieren eenvoudiger dan ooit is om een succesvolle manier te zijn om verloren huisdieren herenigd te krijgen met hun eigenaren.
Het enige nadeel van het apparaat is dat de gegevens actueel moeten worden gehouden. De informatie is slechts zo betrouwbaar als wat wordt toegerekend door de persoon die de microchip installeert.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.