Unicameral systeem
Een eenkamerstelsel is een regering met één wetgevend huis of kamer. Unicameral is het Latijnse woord dat een wetgevend systeem met één huis beschrijft.
Wereldwijd was vanaf april 2014 ongeveer 59% van de nationale overheden eenkamer terwijl ongeveer 41% tweekamer was. Landen met eenkamerregeringen zijn onder meer Armenië, Bulgarije, Denemarken, Hongarije, Monaco, Oekraïne, Servië, Turkije en Zweden. Systemen met één kamer werden populairder in de 20e eeuw en sommige landen, waaronder Griekenland, Nieuw-Zeeland en Peru, schakelden over van een tweekamerstelsel naar een eenkamerstelsel.
Kleinere landen met gevestigde democratieën hebben meestal eenkamerstelsel, terwijl grotere landen een eenkamerstelsel of tweekamerstelsel hebben.
ONDERBREKING Unicameral systeem
Overweeg de nationale regering van Zweden om te begrijpen hoe een eenkamerstelsel werkt. Zweden heeft een parlementair systeem met een koning als formeel hoofd van het land en de premier als de zetel van uitvoerende macht. Er zijn 349 zetels in het Parlement en elke politieke partij die tijdens de nationale stemming ten minste 4% van de stemmen ontvangt, krijgt zetels. Het aantal zetels dat elke partij ontvangt, is gebaseerd op het aantal ontvangen stemmen en de evenredige vertegenwoordiging per kiesdistrict. In 2017 hadden acht partijen zetels in het parlement, geleid door de sociaal-democraten met 113 zetels, of 31%, en op de voet gevolgd door de gematigden, met 84 zetels, of ongeveer 23, 33%. De Groenen en de christendemocraten hadden het kleinste aandeel op respectievelijk 25 en 16 zetels.
Het Parlement stemt over wetsvoorstellen, die worden voorgesteld door parlementsleden of door de regering. Alle rekeningen behalve de begroting en wijzigingen van de Grondwet worden goedgekeurd bij gewone meerderheid van stemmen van het Parlement. Het parlement keurt ook de premier goed. Het Parlement komt jaarlijks bijeen en er worden om de vier jaar verkiezingen gehouden. Noch de premier, noch parlementsleden hebben termijnen.
Voordelen van een Unicameral versus Bicameral systeem
Hoewel het grote voordeel van een tweekamerstelsel is dat het kan zorgen voor checks and balances en mogelijk misbruik van macht kan voorkomen, kan het ook leiden tot de patstelling die het doorgeven van wetten bemoeilijkt. Een groot voordeel van een eenkamerstelsel is dat wetten efficiënter kunnen worden aangenomen. Een eenkamerstelsel kan misschien echter te gemakkelijk wetgeving aannemen en een voorgestelde wet die de heersende klasse ondersteunt, kan worden aangenomen, zelfs als de meerderheid van de burgers dit niet ondersteunt. Speciale belangengroepen kunnen mogelijk een unicamerale wetgever gemakkelijker beïnvloeden dan een bicamerale wetgever, en groepsdenken is waarschijnlijker. Omdat systemen met één kamer minder wetgevers vereisen dan systemen met twee kamers, kunnen ze echter minder geld nodig hebben om te werken. Ze kunnen ook minder wetsvoorstellen invoeren en kortere zittingen houden.
In 1781 werd in de Statuten een eenkamerstelsel voor de Amerikaanse regering voorgesteld, maar de afgevaardigden van het Constitutionele Verdrag in 1787 creëerden een plan voor een tweekamerstelsel dat was gemodelleerd naar het Engelse systeem. De oprichters van Amerika konden het niet eens worden of de staten elk hetzelfde aantal vertegenwoordigers zouden moeten hebben of dat het aantal vertegenwoordigers gebaseerd zou moeten zijn op bevolking. De oprichters besloten om beide te doen in een overeenkomst die bekend staat als het Grote Compromis, waarbij het tweekamerstelsel van de Senaat en het Huis tot stand wordt gebracht dat we nog steeds gebruiken.
De Amerikaanse federale overheid en alle staten behalve Nebraska gebruiken een tweekamerstelsel, terwijl Amerikaanse steden, provincies en schooldistricten gewoonlijk het eenkamerstelsel gebruiken, net als alle Canadese provincies. Aanvankelijk hadden Georgia, Pennsylvania en Vermont eenkamerregelingen gebaseerd op het idee dat een echte democratie niet twee huizen moet hebben die een hogere klasse en een gemeenschappelijke klasse vertegenwoordigen, maar in plaats daarvan een enkel huis dat alle mensen vertegenwoordigt. Elk van deze staten wendde zich tot een tweekamerstelsel: Georgia in 1789, Pennsylvania in 1790 en Vermont in 1836. Net als de Verenigde Staten heeft Australië ook slechts één staat met een eenkamerstelsel: Queensland.
Een republikeinse man genaamd George Norris voerde met succes campagne om de wetgever van Nebraska te veranderen van een tweekamerstelsel naar een tweekamerstelsel op het platform dat het tweekamerstelsel verouderd, inefficiënt en onnodig was. Norris zei dat een eenkamerstelsel een systeem van checks and balances zou kunnen handhaven door te vertrouwen op de bevoegdheid van burgers om te stemmen en een verzoekschrift in te dienen en door te vertrouwen op het Hooggerechtshof en de gouverneur voor zaken die een andere mening vereisen. Verder mag een factuur slechts één onderwerp bevatten en pas vijf dagen na de invoering ervan. De meeste rekeningen van Nebraska ontvangen ook een openbare hoorzitting en elke rekening moet drie keer afzonderlijk worden gestemd.
Sommige landen met unicameral systemen hebben ze altijd gehad, terwijl anderen op een bepaald punt de verandering hebben aangebracht door twee huizen samen te voegen of er een af te schaffen. Nieuw-Zeeland schafte zijn bovenhuis af in de vroege jaren 1950 toen de oppositiepartij de controle overnam van de Labour-partij en stemde om het bovenhuis af te schaffen
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.