Wat is de Keynesiaanse multiplier?

Richard Kahn introduceerde de Keynesiaanse multiplier in de jaren 1930. Het toonde aan dat overheidsuitgaven cycli teweeg brachten die de werkgelegenheid en de welvaart verhoogden, ongeacht de vorm van uitgaven. Een overheidsproject van $ 100 miljoen, of het nu gaat om het bouwen van een dam of het graven en vullen van een gigantisch gat, kan bijvoorbeeld $ 50 miljoen aan zuivere arbeidskosten betalen. De werknemers nemen dan die $ 50 miljoen en, minus de gemiddelde spaarquote, geven het uit bij verschillende bedrijven. Deze bedrijven hebben nu meer geld om meer mensen aan te nemen om meer producten te maken, wat leidt tot een nieuwe bestedingsronde. Kortom, een dollar aan overheidsuitgaven zal meer dan een dollar aan economische groei genereren. Dit idee stond centraal in de New Deal en de groei van de verzorgingsstaat.

Verder genomen, als mensen niets zouden redden, zou de economie een niet te stoppen motor zijn die op volle werkgelegenheid draait. Keynesianen wilden spaargeld belasten om mensen aan te moedigen meer uit te geven. Het Keynesiaanse model scheidde particulier sparen en beleggen willekeurig in twee afzonderlijke functies, waarmee de besparingen worden gezien als een belasting voor de economie en waardoor ze minderwaardig lijken aan de uitgaven voor tekorten. Maar tenzij iemand zijn of haar spaargeld volledig in contanten houdt - en dit soort spaargeld is zeldzaam - investeert het spaargeld, hetzij door het individu, hetzij door de bank die het kapitaal bezit.

Milton Friedman, onder andere, toonde aan dat de Keynesiaanse multiplier zowel onjuist geformuleerd als fundamenteel gebrekkig was. Een fout is het negeren van hoe overheden uitgaven financieren: door belastingen of schuldenkwesties. Het heffen van belastingen haalt hetzelfde of meer uit de economie als sparen; fondsen werven door obligaties zorgt ervoor dat de overheid in de schulden raakt. De groei van de schuld wordt een krachtige stimulans voor de overheid om belastingen te heffen of de valuta op te blazen om het af te betalen, waardoor de koopkracht van elke dollar die de werknemers verdienen, wordt verlaagd.

Misschien is het grootste gebrek echter het feit te negeren dat sparen en beleggen een multiplicatoreffect hebben dat ten minste gelijk is aan dat van de tekortuitgaven, zonder de schuldenzijde. Uiteindelijk komt het er op aan of u particulieren vertrouwt om hun eigen geld verstandig uit te geven of dat u denkt dat overheidsfunctionarissen het beter zullen doen.