Wie draagt ​​het risico van oninbare vorderingen bij securitisatie?

Oninbare vorderingen ontstaan ​​wanneer leners hun leningen niet nakomen. Dit is een van de belangrijkste risico's verbonden aan gesecuritiseerde activa, zoals door hypotheken gedekte effecten (MBS), omdat oninbare vorderingen de kasstromen van deze instrumenten kunnen stoppen. Het risico op oninbaarheid kan echter over de beleggers worden verdeeld. Afhankelijk van hoe de gesecuritiseerde instrumenten zijn gestructureerd, kan het risico volledig op een enkele groep beleggers worden gelegd of over de gehele beleggingpool worden gespreid.

Securitisatie is het proces waarbij een niet-liquide activa of een groep vergelijkbare niet-liquide activa financieel worden gestructureerd in een effect dat vervolgens aan beleggers kan worden verkocht. De MBS werd voor het eerst gemaakt door handelaar Lew Ranieri in de vroege jaren tachtig. Het werd een zeer populaire investering in de jaren 1990 en vroege 2000s. Het idee was dat het nieuwe effect kon worden verkocht op de secundaire hypotheekmarkt, waardoor beleggers aanzienlijke liquiditeit konden bieden op een actief dat anders vrij illiquide zou zijn.

Securitisatie, met name het bundelen van activa zoals hypotheken in effecten, is door velen afgekeurd omdat dit heeft bijgedragen aan de subprime-hypotheekcrisis van 2007. De praktijk gaat echter vandaag verder.

Zwembaden en tranches

Er zijn twee stijlen van securitisatie. Dit is hoe ze het risiconiveau van beleggers beïnvloeden.

Een eenvoudige securitisatie omvat het poolen van activa (zoals leningen of hypotheken), het creëren van financiële instrumenten en het verhandelen ervan aan beleggers. Inkomende kasstromen uit de leningen worden doorgegeven aan de houders van de nieuwe instrumenten. Elk instrument heeft dezelfde prioriteit bij het ontvangen van betalingen. Aangezien alle instrumenten gelijk zijn, delen ze allemaal in het risico dat aan de activa is verbonden. In dit geval dragen alle beleggers evenveel risico op oninbaarheid.

In een complexer securitisatieproces worden tranches gecreëerd. Tranches vertegenwoordigen verschillende betalingsstructuren en verschillende prioriteitsniveaus voor inkomende kasstromen. In een systeem met twee tranches heeft tranche A voorrang op tranche B. Beide tranches zullen proberen een betalingsschema te volgen dat de kasstromen van de onderliggende leningen of hypotheken weerspiegelt. Als er oninbare vorderingen ontstaan, zal tranche B het verlies absorberen, waardoor de cashflow wordt verlaagd, terwijl tranche A onaangetast blijft. Aangezien tranche B door oninbare vorderingen wordt beïnvloed, draagt ​​deze het meeste risico. Beleggers kopen tranche B-instrumenten tegen een kortingsprijs om het niveau van het bijbehorende risico weer te geven. Als er meer dan twee tranches zijn, zal de tranche met de laagste prioriteit de verliezen op oninbare vorderingen absorberen.

Voor een portefeuille kunnen beleggers kiezen uit securitisatiebeleggingen zoals prime- en subprime-hypotheken, hypothecaire leningen, creditcardvorderingen of autoleningen. Beleggers kunnen ook kiezen voor een index zoals de US ABS Index.

Waarom kiezen voor securitisaties?

Veel beleggers voelen zich aangetrokken tot securitisaties omdat ze een 'AAA'-kredietwaardigheid hebben, wat betekent dat kredietinstellingen, zoals Moody's, geloven dat ze veilige beleggingen zijn. Obligatieverzekeringen, kredietbrieven en senior ondergeschikte kredietstructuren ondersteunen deze hoge ratings.

Maar sommige securitisaties brengen vooruitbetalingsrisico met zich mee - kasstromen kunnen de verwachtingen overtreffen die geld teruggeven aan beleggers wanneer lagere rentetarieven lager zijn. Bovendien mislukken sommige deals gewoon, zoals de MBS in 2007.

Securitisaties zijn een populaire beleggingscategorie, maar beleggers moeten hun risicotolerantie evalueren of het advies van een professionele financiële adviseur raadplegen.