Autonoom verbruik
Autonome consumptie wordt gedefinieerd als de uitgaven die consumenten moeten doen, zelfs als ze geen beschikbaar inkomen hebben. Bepaalde goederen moeten worden gekocht, ongeacht hoeveel geld er binnenkomt. In moeilijke tijden kan het betalen voor deze behoeften consumenten ertoe dwingen om te lenen of spaargeld aan te boren.
Autonoom verbruik begrijpen
Autonome consumptie komt meestal voor wanneer mensen in een moeilijke situatie verkeren en onkosten ophopen zonder inkomsten te betalen. Zelfs als iemand blut is, heeft hij of zij nog steeds bepaalde dingen nodig, zoals voedsel, onderdak, voorzieningen en gezondheidszorg. Deze kosten kunnen niet worden geëlimineerd, ongeacht het beperkte persoonlijke inkomen, en worden bijgevolg als autonoom of onafhankelijk beschouwd.
Autonome consumptie staat in contrast met discretionaire consumptie, een term die wordt gegeven aan goederen en diensten die door consumenten als niet-essentieel worden beschouwd, maar wenselijk zijn als hun beschikbare inkomsten voldoende zijn om ze te kopen.
Hoe autonoom verbruik werkt
Als het inkomen van een consument een tijdje zou verdwijnen, zou hij of zij moeten sparen of meer schulden moeten maken om essentiële kosten te financieren.
Het niveau van autonome consumptie kan verschuiven als reactie op gebeurtenissen die inkomstenbronnen beperken of elimineren, of wanneer de beschikbare spaar- en financieringsopties laag zijn. Dit kan het inkrimpen van een huis, het veranderen van eetgewoonten of het beperken van het gebruik van bepaalde hulpprogramma's omvatten.
ontsparing
Dissaving, het tegenovergestelde van sparen, verwijst naar het uitgeven van geld buiten het beschikbare inkomen. Dit kan worden bereikt door op een spaarrekening te tikken, contante voorschotten op een creditcard te nemen of te lenen tegen toekomstige inkomsten via een betaaldag of een reguliere lening.
Ook wel negatief sparen genoemd, kan sparen op individueel niveau of op grotere economische schaal worden onderzocht. Als de autonome uitgaven binnen een gemeenschap of bevolking het cumulatieve inkomen van de opgenomen individuen overschrijden, heeft de economie negatieve besparingen en neemt ze waarschijnlijk schulden aan om uitgaven te financieren.
Een persoon hoeft geen financiële ontberingen te ervaren om op te lossen. Een persoon kan bijvoorbeeld aanzienlijke besparingen hebben om te betalen voor een belangrijke gebeurtenis in het leven, zoals een bruiloft, om de opgebouwde fondsen te gebruiken voor een discretionaire uitgave.
Overheidsuitgaven
Regeringen wijzen hun beschikbare middelen toe aan verplichte, autonome uitgaven of discretionaire uitgaven. Verplichte of autonome uitgaven omvatten fondsen die zijn verplicht voor specifieke programma's en doeleinden die noodzakelijk worden geacht voor de goede werking van de natie, zoals sociale zekerheid, Medicare en Medicaid.
Discretionaire fondsen kunnen daarentegen worden gericht op programma's die waarde toevoegen aan de samenleving, maar niet als kritisch worden beschouwd. Discretionaire fondsen ondersteunen doorgaans programma's die verband houden met bepaalde defensie-activiteiten, onderwijs en transportprogramma's.
Autonoom verbruik versus geïnduceerd verbruik
Het verschil tussen autonome consumptie en geïnduceerde consumptie is dat deze laatste zou moeten schommelen afhankelijk van het inkomen.
Geïnduceerde consumptie is het deel van de uitgaven dat varieert afhankelijk van de beschikbare inkomensniveaus. Naarmate de waarde van het besteedbare inkomen stijgt, zal dit naar verwachting een vergelijkbare stijging van de consumptie teweegbrengen. Mensen in deze situatie zullen waarschijnlijk meer geld uitgeven aan rijkelijk leven, meer aankopen doen en hogere kosten maken.