Bankrun
Een bankrun vindt plaats wanneer een groot aantal klanten van een bank of andere financiële instelling hun deposito's tegelijkertijd intrekken vanwege bezorgdheid over de solvabiliteit van de bank.
Naarmate meer mensen hun geld opnemen, neemt de kans op wanbetaling toe, waardoor meer mensen hun deposito's opnemen. In extreme gevallen zijn de reserves van de bank mogelijk niet voldoende om de opnames te dekken.
Bankruns begrijpen
Bankruns vinden plaats wanneer een groot aantal mensen geld van banken begint op te nemen omdat ze vrezen dat de instellingen geen geld meer hebben. Een bankrun is meestal het resultaat van paniek in plaats van echte insolventie. Een bankrun veroorzaakt door angst die een bank in daadwerkelijke insolventie duwt, is een klassiek voorbeeld van een zichzelf vervullende profetie. De bank riskeert wanbetaling, omdat individuen geld blijven opnemen. Dus wat begint als paniek kan uiteindelijk veranderen in een echte standaardsituatie.
Dat komt omdat de meeste banken niet zoveel contant geld in hun kantoren hebben. In feite hebben de meeste instellingen een vaste limiet voor hoeveel ze elke dag in hun kluizen kunnen opslaan. Deze limieten worden ingesteld op basis van behoefte en om veiligheidsredenen. De Federal Reserve Bank stelt ook interne cashlimieten voor instellingen in. Het geld dat ze in de boeken hebben, wordt gebruikt om aan anderen uit te lenen of wordt in verschillende beleggingsinstrumenten belegd.
Omdat banken doorgaans slechts een klein percentage deposito's als contant geld bij de hand houden, moeten ze hun kaspositie vergroten om aan de opname-eisen van hun klanten te voldoen. Een methode die een bank gebruikt om contant geld te verhogen, is door haar activa te verkopen - soms tegen aanzienlijk lagere prijzen dan wanneer ze niet snel hoefde te verkopen.
Verliezen op de verkoop van activa tegen lagere prijzen kunnen ertoe leiden dat een bank insolvent wordt. Er ontstaat paniek wanneer meerdere banken tegelijkertijd doorlopen.
- Een bankrun vindt plaats wanneer grote groepen klanten hun geld tegelijkertijd van banken opnemen op basis van de angst dat de instelling insolvent wordt.
- Met meer mensen die geld opnemen, zullen banken hun kasreserves opgebruiken en uiteindelijk in gebreke blijven.
- De Federal Deposit Insurance Corporation werd opgericht in 1933 als reactie op een bankrun.
Bankruns voorkomen
In reactie op de onrust in de jaren dertig hebben regeringen verschillende maatregelen genomen om het risico op toekomstige bankruns te verkleinen. Misschien wel het grootste was het vaststellen van reserveverplichtingen, die bepalen dat banken een bepaald percentage van de totale deposito's als contanten aanhouden.
Bovendien heeft het Amerikaanse congres in 1933 de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) opgericht. Dit bureau is opgericht in reactie op de vele bankfaillissementen die zich de afgelopen jaren hebben voorgedaan en verzekert bankdeposito's. Haar missie is het handhaven van stabiliteit en vertrouwen van het publiek in het Amerikaanse financiële systeem.
Maar in sommige gevallen moeten banken een meer proactieve aanpak kiezen als ze worden geconfronteerd met de dreiging van een bankrun. Hier is hoe ze het kunnen doen.
1. Vertragen. Banken kunnen ervoor kiezen om voor een bepaalde periode af te sluiten als ze worden geconfronteerd met de dreiging van een bankrun. Dit voorkomt dat mensen zich opstellen en hun geld eruit halen. Franklin D. Roosevelt deed dit in 1933 nadat hij aantrad. Hij verklaarde een feestdag en riep op tot inspecties om de solvabiliteit van de banken te waarborgen, zodat ze konden blijven opereren.
2. Lenen. Banken kunnen lenen van andere instellingen als ze niet voldoende geldreserves hebben. Grote leningen kunnen ervoor zorgen dat ze niet failliet gaan.
3. Verzeker deposito's. Wanneer mensen weten dat hun deposito's door de overheid zijn verzekerd, neemt hun angst over het algemeen af. Dit is het geval sinds de VS de FDIC hebben opgericht.
Centrale banken fungeren doorgaans als een laatste redmiddel voor leningen aan individuele banken tijdens crises als een bankrun.
Voorbeelden van bankruns
De beurscrash van 1929 veroorzaakte een golf van bankruns (en bankpaniek) in het hele land, uiteindelijk leidend tot de Grote Depressie. De opeenvolging van bankruns die eind 1929 en begin 1930 plaatsvond, vertegenwoordigde een soort domino-effect, omdat nieuws over een bankfaillissement klanten van nabijgelegen banken schrikte en hen ertoe bracht hun geld op te nemen. Een enkele bankfaillissement in Nashville leidde bijvoorbeeld tot een groot aantal bankruns in het zuidoosten.
Andere bankruns tijdens de depressie deden zich voor vanwege geruchten die door individuele klanten waren gestart. In december 1930 verliet een New Yorker, die door de Bank of United States werd geadviseerd om een bepaald aandeel niet te verkopen, het bijkantoor en begon onmiddellijk mensen te vertellen dat de bank zijn aandelen niet wilde of kon verkopen. Dit interpreterend als een teken van insolventie, bankklanten stonden bij duizenden in de rij en trokken binnen enkele uren meer dan $ 2 miljoen uit de bank.