Tas houder
Een zakhouder is een informele term die wordt gebruikt om een belegger te beschrijven die een positie inneemt in een effect dat in waarde daalt totdat het in waardeloosheid daalt. In de meeste gevallen behoudt de tashouder koppig zijn bezit voor een langere periode, gedurende welke tijd de waarde van de investering naar nul gaat.
Voorbeeld van een tashouder
Een zakhouder verwijst naar een belegger die symbolisch een "zak met aandelen" bezit die in de loop van de tijd waardeloos is geworden. Stel dat een investeerder 100 aandelen van een nieuw publiek start-up technologie koopt. Hoewel de aandelenprijs voorlopig stijgt tijdens de beursgang, begint deze snel te dalen, nadat analisten de betrouwbaarheid van het bedrijfsmodel in twijfel trekken. De daaropvolgende slechte winstrapporten geven aan dat het bedrijf het moeilijk heeft en de aandelenkoers daalt daardoor verder. Een belegger die de aandelen vasthoudt, ondanks deze onheilspellende opeenvolging van gebeurtenissen, is een zakhouder.
Stel dat een investeerder 100 aandelen van een nieuw publiek start-up technologie koopt. Hoewel de beurskoers voorlopig stijgt tijdens de beursgang, begint deze snel te dalen, nadat analisten de betrouwbaarheid van het bedrijfsmodel in twijfel trekken. De daaropvolgende slechte winstrapporten geven aan dat het bedrijf het moeilijk heeft en de aandelenkoers daalt daardoor verder. Een belegger die vastbesloten is om aan de beurs te blijven hangen, ondanks deze tumultueuze opeenvolging van gebeurtenissen, is een zakhouder.
De geschiedenis van tassenhouders
Volgens de website Urban Dictionary is de term "tashouder" afkomstig van de Grote Depressie, waar mensen aan soeplijnen aardappeltassen vasthielden met hun enige bezittingen. Maar de term is sindsdien ontstaan als onderdeel van het hedendaagse investeringslexicon. Een blogger die schrijft over het beleggen van centaandelen, vroeg zich ooit af over het starten van een steungroep genaamd "Bag Holders Anonymous".
Dispositie-effect
Er zijn verschillende redenen waarom een belegger slecht presterende effecten kan vasthouden. Ten eerste kan hij zijn portefeuille volledig verwaarlozen en zich alleen niet bewust zijn van de dalende waarde van een aandeel. Maar het is waarschijnlijker dat een belegger zijn positie zal behouden, omdat verkoop ervan betekent dat hij in de eerste plaats een slechte investeringsbeslissing erkent. En dan is er het fenomeen dat bekend staat als het dispositie-effect, waarbij beleggers de neiging hebben om voortijdig aandelen te verkopen van een effect waarvan de prijs stijgt, terwijl ze koppig beleggingen behouden die in waarde dalen. Simpel gezegd, beleggers haten psychologisch meer om te verliezen dan ze graag winnen, dus klampen ze zich vast aan de hoop dat hun verliezende posities terug zullen stuiteren.
Dit fenomeen houdt verband met de prospecttheorie, waarbij individuen beslissingen nemen op basis van waargenomen winst, in plaats van waargenomen verliezen. Deze theorie wordt geïllustreerd door het voorbeeld waarin mensen liever $ 50 ontvangen in plaats van $ 100 en de helft van dat bedrag verliezen, hoewel beide gevallen hen uiteindelijk $ 50 opleveren. In een ander voorbeeld weigeren personen overuren te werken, omdat ze mogelijk hogere belastingen moeten betalen. Hoewel ze uiteindelijk zullen winnen, doemen de uitgaande fondsen in hun hoofd op.
Gezonken kostenfout
De verzonken kostenfout is een andere reden waarom een belegger een zakhouder kan worden. Gezonken kosten zijn niet-recupereerbare kosten die al zijn gemaakt. Stel dat een belegger 100 aandelen heeft gekocht tegen $ 10 per aandeel, in een transactie met een waarde van $ 1.000. Als het aandeel daalt naar $ 3 per aandeel, is de marktwaarde van het bedrijf nu slechts $ 300. Daarom wordt het verlies van $ 700 als verzonken kosten beschouwd. Veel beleggers komen in de verleiding om te wachten tot de stock-katapulten teruggaan tot $ 1.000, om hun investering terug te verdienen, maar de verliezen zijn al verzonken kosten geworden en moeten als permanent worden beschouwd.
Ten slotte houden veel beleggers een aandeel te lang vast omdat de waardevermindering een niet-gerealiseerd verlies is, dat niet tot uiting komt in hun werkelijke boekhouding totdat de verkoop is voltooid. Dit vasthouden vertraagt in wezen het onvermijdelijke gebeuren.
Belangrijkste leerpunten
- Een zakhouder duidt een belegger aan die slecht presterende aandelen vasthoudt, in de hoop dat ze zullen terugkaatsen.
- Er zijn psychologische redenen voor het gedrag van een bag-houder: beleggers hebben namelijk de neiging zich te richten op het corrigeren van verliezen, meer dan dat ze zich richten op het realiseren van winst.
Voorbeeld uit de echte wereld
Praktisch gezien zijn er een paar manieren om te bepalen of een voorraad een waarschijnlijke kandidaat voor een bag-houder is. Als een bedrijf bijvoorbeeld cyclisch is en de koers van het aandeel fluctueert, samen met verstoringen in de economie, is de kans groot dat het wegrijden van ruwe patches kan leiden tot een ommekeer in de aandelenkoers. Maar als de fundamenten van een bedrijf verlamd zijn, zal de aandelenkoers mogelijk nooit herstellen. Bijgevolg kan de sector van een aandeel zijn kansen signaleren om op de lange termijn beter te presteren.
Tashouder is een informele term die wordt gebruikt om een belegger te beschrijven die een positie inneemt in een effect dat in waarde daalt totdat het vrijwel waardeloos is. Zakhouders bezwijken vaak aan het dispositie-effect of verzonken kostenfout, waardoor ze zich irrationeel lange perioden aan hun posities vastklampen.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.