Fama en Frans Three Factor Model
Het Fama en French Three-Factor Model (of het Fama French Model in het kort) is een activaprijzenmodel dat in 1992 is ontwikkeld en dat voortbouwt op het capital asset pricing model (CAPM) door grootterisico- en waarderisicofactoren toe te voegen aan de marktrisicofactor in CAPM. In dit model wordt rekening gehouden met het feit dat aandelen met een kleine waarde en met een kleine kapitalisatie regelmatig beter presteren dan de markten. Door deze twee extra factoren op te nemen, past het model zich aan voor deze outperformante neiging, waarvan wordt gedacht dat het een beter hulpmiddel is voor het evalueren van de prestaties van managers.
Belangrijkste leerpunten
- Het Franse 3-factor-model van Fama is een activaprijzenmodel dat voortbouwt op het prijsmodel voor kapitaalactiva door grootterisico en waarderisicofactoren toe te voegen aan de marktrisicofactoren.
- Het model werd ontwikkeld door Nobelprijswinnaars Eugene Fama en zijn collega Kenneth French in de jaren negentig.
- Het model is hoofdzakelijk het resultaat van een econometrische regressie van historische aandelenkoersen.
De formule voor het Fama Franse model is:
Waar:
- R het is het totale rendement van een aandeel of portefeuille, i op tijdstip t;
- R ft is het risicovrije rendement op tijdstip t;
- Mt is het totale rendement van de marktportefeuille op tijdstip tl
- R it - R ft is een te hoog rendement;
- R Mt - R ft is het overtollige rendement op de marktportefeuille (index);
- SMB t is de maatpremie (klein min groot); en
- HML t is de waardepremie (hoog minus laag).
- β 1, 2, 3 verwijst naar de factorcoëfficiënten.
Fama en Frans Three-Factor Model
Hoe het Fama Franse model werkt
Nobelprijswinnaar Eugene Fama en onderzoeker Kenneth French, oud-hoogleraren aan de University of Chicago Booth School of Business, probeerden het marktrendement beter te meten en ontdekten via waardeaandelen dat groeiaandelen het beter deden. Evenzo presteren small-capaandelen beter dan large-capaandelen. Als evaluatie-instrument zouden de prestaties van portefeuilles met een groot aantal small-cap- of waardeaandelen lager zijn dan het CAPM-resultaat, aangezien het Three-Factor-model zich naar beneden bijstelt voor waargenomen out-performance van small-cap- en waardeaandelen.
Het Fama- en Franse model heeft drie factoren: bedrijfsgrootte, book-to-market-waarden en excess return op de markt. Met andere woorden, de drie gebruikte factoren zijn MKB (klein minus groot), HML (hoog minus laag) en het rendement van de portefeuille minus het risicovrije rendement. SMB is goed voor beursgenoteerde bedrijven met kleine marktkapitalisaties die hogere rendementen genereren, terwijl HML waardeaandelen met hoge book-to-market-ratio's die hogere rendementen genereren in vergelijking met de markt.
Er is veel discussie over of de neiging tot outperformance te wijten is aan marktefficiëntie of marktinefficiëntie. Ter ondersteuning van de marktefficiëntie wordt de outperformance in het algemeen verklaard door het overtollige risico dat aandelen met een kleine waarde en small-capaandelen lopen vanwege hun hogere kapitaalkosten en groter bedrijfsrisico. Ter ondersteuning van marktinefficiëntie wordt de outperformance verklaard door marktdeelnemers die de waarde van deze bedrijven onjuist waarderen, wat op de lange termijn het overtollige rendement oplevert als de waarde zich aanpast. Beleggers die zich abonneren op de hoeveelheid bewijs die wordt geleverd door de Efficient Markets Hypothesis (EMH), zijn het eerder eens met de efficiency-kant.
Wat het Fama Franse model betekent voor beleggers
Fama en French benadrukten dat beleggers in staat moeten zijn om de extra kortetermijnvolatiliteit en periodieke underperformance te vermijden die zich in een korte tijd zou kunnen voordoen. Beleggers met een langetermijnhorizon van 15 jaar of meer worden beloond voor geleden verliezen op korte termijn. Met behulp van duizenden willekeurige aandelenportefeuilles hebben Fama en Fransen studies uitgevoerd om hun model te testen en ontdekten ze dat wanneer omvang- en waardefactoren worden gecombineerd met de bèta-factor, ze tot 95% van het rendement in een gediversifieerde aandelenportefeuille konden verklaren.
Gezien het vermogen om 95% van het rendement van een portefeuille te verklaren ten opzichte van de markt als geheel, kunnen beleggers een portefeuille samenstellen waarin zij een gemiddeld verwacht rendement ontvangen op basis van de relatieve risico's die zij in hun portefeuilles nemen. De belangrijkste factoren die het verwachte rendement bepalen, zijn gevoeligheid voor de markt, gevoeligheid voor omvang en gevoeligheid voor waardeaandelen, gemeten aan de hand van de book-to-market ratio. Elk extra gemiddeld verwacht rendement kan worden toegeschreven aan niet-geprijsd of niet-systematisch risico.
Fama en het Five Factor-model van Frankrijk
Onderzoekers hebben het Three-Factor-model de afgelopen jaren uitgebreid met andere factoren. Deze omvatten onder andere "momentum", "kwaliteit" en "lage volatiliteit". In 2014 pasten Fama en Frans hun model aan met vijf factoren. Samen met de oorspronkelijke drie factoren voegt het nieuwe model het concept toe dat bedrijven die hogere toekomstige inkomsten rapporteren een hoger rendement op de aandelenmarkt hebben, een factor die ook wel winstgevendheid wordt genoemd. De vijfde factor, die investeringen wordt genoemd, heeft betrekking op het concept van interne investeringen en rendementen, wat erop wijst dat bedrijven die hun winst richten op grote groeiprojecten waarschijnlijk verliezen op de aandelenmarkt zullen ondervinden.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.