Giants Of Finance: John Maynard Keynes

Als er ooit een rockster van economie zou zijn, zou het John Maynard Keynes zijn. Hij werd geboren in 1883, het jaar dat de peetvader Karl Marx van het communisme stierf. Met dit gunstige teken leek Keynes voorbestemd om een ​​krachtige vrije marktmacht te worden toen de wereld voor een serieuze keuze stond tussen communisme of kapitalisme. In plaats daarvan bood hij een derde manier aan, die de economische wereld op zijn kop zette.

De Cambridge ziener

Keynes groeide op in een bevoorrecht huis in Engeland. Hij was de zoon van een hoogleraar economie in Cambridge en studeerde wiskunde aan de universiteit. Na twee jaar in overheidsdienst kwam Keynes in 1909 bij het personeel in Cambridge. Hij werd nooit formeel geschoold in economie, maar in de daaropvolgende decennia werd hij al snel een centraal figuur. Zijn faam groeide aanvankelijk uit het nauwkeurig voorspellen van de effecten van politieke en economische gebeurtenissen.

(Zie ook: Zeven decennia later: de meest invloedrijke citaten van John Maynard Keynes)

Zijn eerste voorspelling was een kritiek op de herstelbetalingen die werden geheven tegen het verslagen Duitsland na WOI. Keynes wees er terecht op dat het betalen van de kosten van de hele oorlog Duitsland tot hyperinflatie zou dwingen en negatieve gevolgen zou hebben in heel Europa. Hij volgde dit op door te voorspellen dat een terugkeer naar de vooroorlogse vaste wisselkoers waarnaar de kanselier van de Schatkist streeft, Winston Churchill, de economische groei zou verstikken en de reële lonen zou verlagen. De vooroorlogse wisselkoers werd overgewaardeerd in de naoorlogse schade van 1925, en de poging om hem op te sluiten deed meer schade dan goed. Op beide punten had Keynes gelijk.

Een grote juffrouw, maar een geweldige rebound

Keynes was geen theoretische econoom: hij was een actieve handelaar in aandelen en futures. Hij profiteerde enorm van de jaren 20 van de Roaring en was goed op weg om de rijkste econoom in de geschiedenis te worden toen de crash van 1929 driekwart van zijn rijkdom teniet deed. Keynes had deze crash niet voorspeld en behoorde tot degenen die geloofden dat een negatieve economische gebeurtenis onmogelijk was met de Federal Reserve die waakt over de Amerikaanse economie. Hoewel blind door de crash, slaagde de aanpasbare Keynes erin zijn fortuin weer op te bouwen door voorraden op te kopen in de brandverkoop na de crash. Zijn tegendraadse investering bezorgde hem een ​​fortuin van ongeveer $ 30 miljoen bij zijn dood, waardoor hij de op een na rijkste econoom in de geschiedenis werd.

De algemene theorie

Vele anderen vergingen het echter veel slechter in de crash en de daaruit voortvloeiende depressie, en dit is waar Keynes 'economische bijdragen begonnen. Keynes geloofde dat het vrije marktkapitalisme inherent instabiel was en dat het opnieuw moest worden geformuleerd om zowel het marxisme als de grote depressie te bestrijden. Zijn ideeën werden samengevat in zijn boek uit 1936, "The General Theory of Employment, Interest, and Money". Keynes beweerde onder andere dat de klassieke economie - de onzichtbare hand van Adam Smith - alleen van toepassing was in geval van volledige tewerkstelling. In alle andere gevallen bleef zijn 'algemene theorie' gelden.

Binnen de algemene theorie

Keynes '"algemene theorie" zal voor altijd worden herinnerd voor het geven van regeringen een centrale rol in de economie. Hoewel schijnbaar geschreven om te voorkomen dat het kapitalisme verschuift naar de centrale planning van het marxisme, opende Keynes de deur voor de regering om de belangrijkste agent in de economie te worden. Simpel gezegd, Keynes vond tekortfinanciering, overheidsuitgaven, belastingen en consumptie belangrijker dan sparen, particuliere investeringen, evenwichtige overheidsbegrotingen en lage belastingen (klassieke economische deugden). Keynes geloofde dat een interventionistische regering een depressie kon oplossen door zich een weg te banen en haar burgers te dwingen hetzelfde te doen, terwijl ze toekomstige cycli met verschillende macro-economische technieken gladstrijken.

Gaten in de grond

Keynes ondersteunde zijn theorie door overheidsuitgaven toe te voegen aan de totale nationale output. Dit was vanaf het begin controversieel omdat de overheid niet echt spaart of investeert zoals bedrijven en particulieren doen, maar geld inzamelt door verplichte belastingen of schuldkwesties (die worden terugbetaald door belastinginkomsten). Maar door de overheid aan de vergelijking toe te voegen, toonde Keynes aan dat de overheidsuitgaven - zelfs gaten graven en invullen - de economie zouden stimuleren wanneer bedrijven en particulieren hun budgetten aanscherpen. Zijn ideeën hadden grote invloed op de New Deal en de verzorgingsstaat die in het naoorlogse tijdperk opgroeide.

(Om inzicht te krijgen in de verschillen tussen aanbodzijde en Keynesiaanse economie, lees Inzicht aan aanbodzijdeeconomie .)

De oorlog tegen sparen, beleggen

Keynes geloofde dat consumptie de sleutel tot herstel was en besparingen waren de ketens die de economie tegenhielden. In zijn modellen worden particuliere besparingen afgetrokken van het particuliere investeringsgedeelte van de nationale outputvergelijking, waardoor overheidsinvesteringen de betere oplossing lijken te zijn. Alleen een grote regering die namens het volk besteedde, zou volledige werkgelegenheid en economische welvaart kunnen garanderen. Zelfs toen hij gedwongen werd zijn model te herwerken om particuliere investeringen mogelijk te maken, betoogde hij dat het niet zo efficiënt was als overheidsuitgaven, omdat particuliere investeerders minder kans zouden hebben om te ondernemen / te veel betalen voor onnodige werken in moeilijke economische tijden.

Hoe macro-economie vereenvoudigen

Het is gemakkelijk in te zien waarom regeringen het Keynesiaanse denken zo snel overnamen. Het gaf politici onbeperkte fondsen voor huisdierenprojecten en tekortuitgaven die zeer nuttig waren bij het kopen van stemmen. Overheidscontracten werden snel synoniem met gratis geld voor elk bedrijf dat het landde, ongeacht of het project op tijd en binnen het budget werd binnengebracht. Het probleem was dat het Keynesiaanse denken enorme veronderstellingen maakte die niet werden ondersteund door enig real-world bewijs.

Keynes nam bijvoorbeeld aan dat de rentetarieven constant zouden zijn, ongeacht hoeveel of hoe weinig kapitaal beschikbaar was voor particuliere leningen. Hierdoor kon hij aantonen dat besparingen economische groei schaden - hoewel empirisch bewijs op het tegenovergestelde effect wees. Om dit duidelijker te maken, paste hij een vermenigvuldigingsfactor toe op de overheidsuitgaven, maar verwaarloosde hij om een ​​soortgelijke toe te voegen aan particuliere besparingen. Oversimplificatie kan een handig hulpmiddel zijn in de economie, maar hoe eenvoudiger vereenvoudigingen worden gebruikt, hoe minder real-world toepassing een theorie zal hebben.

The Theory Hits a Rut

Keynes stierf in 1946. Naast "The General Theory" maakte hij deel uit van een panel dat werkte aan de Bretton Woods-overeenkomst en het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Zijn theorie bleef in populariteit groeien en sloeg aan bij het publiek. Na zijn dood begonnen critici echter zowel de macro-economische visie als de kortetermijndoelstellingen van het Keynesiaanse denken aan te vallen. Ze dwongen uitgaven af ​​te dwingen om een ​​werknemer nog een week aan het werk te houden, maar wat gebeurt er daarna? Uiteindelijk raakt het geld op en moet de overheid meer afdrukken, wat leidt tot inflatie.

Dit is precies wat er gebeurde in de stagflatie van de jaren zeventig. Stagflatie was onmogelijk binnen de theorie van Keynes, maar het gebeurde toch. Met overheidsuitgaven die particuliere investeringen verdringen en inflatie de reële lonen vermindert, hebben de critici van Keynes meer oren gekregen. Uiteindelijk viel het Milton Friedman op om de Keynesiaanse formulering van het kapitalisme om te keren en de vrijemarktprincipes in de VS te herstellen

(Zoek uit welke factoren bijdragen aan een vertragende economie in Onderzoek naar stagflatie en stagflatie, stijl uit de jaren 70 ).

Keynes voor de middeleeuwen

Hoewel niet langer in de achting gehouden dat het ooit was, is de Keynesiaanse economie verre van dood. Wanneer u consumentenbestedingen of vertrouwenscijfers ziet, ziet u een uitgroei van de Keynesiaanse economie. De stimuluscontroles die de Amerikaanse overheid in 2008 aan burgers heeft uitgereikt, vertegenwoordigen ook het idee dat consumenten flatscreen-tv's kunnen kopen of de economie anders zonder problemen kunnen uitgeven. Keynesiaans denken zal nooit de media of de overheid volledig verlaten. Voor de media zijn veel van de vereenvoudigingen gemakkelijk te begrijpen en in een kort segment te verwerken. Voor de overheid is de Keynesiaanse bewering dat zij beter geld van de belastingbetaler kan uitgeven dan de belastingbetaler een bonus.

Bottom Line

Ondanks deze ongewenste gevolgen is het werk van Keynes nuttig. Het helpt de vrije markttheorie te versterken door oppositie, zoals we kunnen zien in het werk van Milton Friedman en de economen van de Chicago School die Keynes volgden. Blinde naleving van het evangelie van Adam Smith is op zijn eigen manier gevaarlijk. De Keynesiaanse formulering dwong de vrije markteconomie om een ​​meer omvattende theorie te worden, en de aanhoudende en populaire echo's van het Keynesiaanse denken in elke economische crisis zorgden ervoor dat de vrije markteconomie zich ontwikkelde als reactie daarop.

Friedman zei ooit: "We zijn nu allemaal Keynesianen." Maar het volledige citaat was: "In zekere zin zijn we nu allemaal Keynesianen; in een andere is niemand meer Keynesiaans. We gebruiken allemaal de Keynesiaanse taal en apparatuur; niemand aanvaardt de eerste Keynesiaanse conclusies meer."