Diefstal van identiteit: hoeveel moet u zich zorgen maken?

Van de meer dan 2 miljoen klachten van consumenten die de Federal Trade Commission in 2013 heeft verzameld, had 14%, of ongeveer 280.000, betrekking op identiteitsdiefstal.

Wat voor soort fraude

Een derde van deze identiteitsdiefstalklachten meldde fraude met betrekking tot overheidsdocumenten of voordelen. Klachten over creditcardfraude droegen nog eens 17% bij; telefoon- of nutsfraude, 14%; klachten over bankfraude maakten 8% uit; nog eens 6% betrof arbeidsgerelateerde fraude en 4% betrof leningfraude. Javelin Strategy and Research's 2014 Identity Fraud Study meldt dat identiteitsfraudecriminelen 18 miljard dollar hebben gestolen in 2013, een daling van 21 miljard dollar in 2012,

Hoewel dat nog steeds klinkt als veel klachten en verloren geld, ondervond slechts 7% van de inwoners van de VS van 16 jaar of ouder in 2012 identiteitsdiefstal, volgens de National Crime Victimization Survey van het Bureau of Justice Statistics. Toch zijn dat veel mensen: volgens de enquête bijna 16, 6 miljoen.

Hoeveel geld mensen verliezen

Het goede nieuws is dat de overgrote meerderheid van de slachtoffers van identiteitsdiefstal uiteindelijk geen geld heeft verloren. Slechts 14% in de studie van 2012 ondervond een financieel verlies waarvoor ze niet werden vergoed, en slechts de helft van die groep verloor $ 100 of meer. Slechts 16% van die 14% groep (ongeveer 2% van alle slachtoffers) verloor $ 1.000 of meer dat niet werd vergoed.

Bovendien hadden zeer weinig slachtoffers van identiteitsdiefstal juridische problemen als gevolg van identiteitsdiefstal. En 86% van de respondenten zei dat ze tijdens hun leven geen enkel incident met identiteitsdiefstal hadden meegemaakt. Met zulke cijfers zijn we misschien meer bang voor identiteitsdiefstal dan nodig is.

Hoeveel tijd mensen verliezen

Verloren tijd en gedoe kunnen echter aanzienlijke problemen zijn voor slachtoffers van identiteitsdiefstal, die gemiddeld 9 uur besteden aan het oplossen van het probleem. Het ergste probleem gebeurde met de 1, 1 miljoen mensen die meldden dat iemand hun persoonlijke gegevens gebruikte om op frauduleuze wijze een nieuw account te openen - dat duurde gemiddeld 30 uur. Het gemiddelde voor slachtoffers van misbruik van een creditcardrekening: 3 uur.

Voor 7% van de ondervraagde slachtoffers had het oplossen van identiteitsdiefstal langer dan een jaar geduurd. Natuurlijk geeft deze statistiek ons ​​geen idee hoeveel uren deze slachtoffers aan het probleem hebben besteed. Gingen ze 10 telefoontjes per dag en namen ze het hele jaar door elke werkdag twee uur in beslag? Of schreven ze één brief per maand? Uit het onderzoek bleek ook dat ongeveer de helft van de respondenten het probleem binnen een dag of minder kon oplossen.

Hoe mensen erachter komen

De meest voorkomende manier waarop consumenten ontdekten dat ze het slachtoffer waren, was wanneer een financiële instelling contact met hen opnam. Ongeveer tweederde van alle slachtoffers wist niet hoe hun informatie was gestolen, en ongeveer 90% dacht niet dat ze iets wisten over de dief.

De identiteitsdiefstalcriminaliteit die u waarschijnlijk het meest waarschijnlijk zult ervaren, is het gebruik of poging tot het gebruik van een bestaande creditcard of bankrekening. Deze twee soorten fraude deden zich ongeveer in dezelfde mate voor in de periode waarop het onderzoek betrekking had. Consumentenrapporten wijzen erop dat 80% van de door de consument gemelde "identiteitsdiefstal" de diefstal is van een creditcard- of betaalpasnummer, wat geen echte identiteitsdiefstal is en dat vaak leidt tot geen financieel verlies voor de consument dankzij fraudebescherming door financiële instellingen, zoals nulaansprakelijkheid voor ongeautoriseerde creditcardtransacties.

De website van TrustedID, een Equifax-bedrijf dat diensten voor bescherming tegen identiteitsdiefstal verkoopt, stelt dat het gemiddelde slachtoffer van identiteitsdiefstal 'meer dan 500 uur en meer dan $ 5.000 besteedt om zijn of haar krediet en goede naam te herstellen. . . . Slachtoffers brengen het grootste deel van hun tijd door met het invullen van papieren, telefoneren en notariële verklaringen om te proberen hun onschuld te bewijzen nadat hun identiteit is ontdekt. ​​”TrustedID vermeldt niet de bron van deze cijfers, maar ze verschillen dramatisch van de bevindingen van de 2012 National Crime Victimization Survey van het Bureau of Justice Statistics.

Hoeveel moet u zich zorgen maken?

Wat moeten consumenten maken van deze en alle andere statistieken over identiteitsdiefstal die ze kunnen lezen? Overweeg eerst de bron: heeft de overheidsinstantie of het bedrijf dat de statistieken verspreidt een gevestigd belang om u bang te maken (u steunt bijvoorbeeld nieuwe financiële voorschriften of koopt hun ID-diefstalbeveiligingsservice)? Ondersteunen alle gepresenteerde statistieken de agenda van de entiteit die ze presenteert, of is de aanpak in evenwicht?

Ten tweede, overweeg de steekproefomvang en of de steekproef representatief is. Als de statistieken bijvoorbeeld gebaseerd zijn op een enquête, hoeveel deelnemers zijn er ondervraagd en is dit aantal groot genoeg om zinvol te zijn? Welke soorten mensen vormen de steekproef en wie zijn mogelijk uitgesloten?

Een derde potentieel probleem dat vaak moeilijk te begrijpen is, is hoe de enquêtevragen werden ontworpen. Het bedrijf of de instantie die de enquête uitvoert, kan opzettelijk of onbedoeld vragen stellen op een manier die de resultaten beïnvloedt. Soms is het moeilijk of onmogelijk om de feitelijke vragen in de enquête te zien.

Het komt neer op

Houd er rekening mee dat statistieken nooit het hele verhaal vertellen. Overweeg welk ander bewijs de statistieken die u leest zou kunnen ondersteunen of weerleggen. Wanneer u bijvoorbeeld statistieken ziet over hoeveel slachtoffers van identiteitsdiefstal hebben verloren of hoeveel identiteitsdieven hebben gestolen, zoekt u naar informatie over of de slachtoffers zijn vergoed voor hun gemelde financiële verliezen. Ze zijn vaak, dankzij nul fraude aansprakelijkheid op creditcardrekeningen en beperkte fraude aansprakelijkheid op bankrekeningen.

Kijk ook hoe 'slachtoffer' wordt gedefinieerd, of helemaal niet. De entiteit die de statistiek propageert, hoopt misschien dat u aanneemt dat een 'slachtoffer' een individuele consument is, maar de financiële instellingen die geld verliezen vanwege identiteitsdiefstal, kunnen ook worden opgenomen in de definitie van 'slachtoffer'. De dreiging voor u als consument kan kleiner zijn dan de statistieken suggereren.