Hoe leidt een tegenstrijdig fiscaal beleid tot het tegenovergestelde van het verdringingseffect?

Volgens algemene evenwichtsmodellen in de hedendaagse macro-economie zou expansief fiscaal beleid kunnen leiden tot verdringing van particuliere activiteiten op de kredietmarkt. Dit argument stroomt ook de andere kant op: contrastrisch beleid kan leiden tot meer particuliere activiteit op de kredietmarkt. Dit fenomeen wordt in de literatuur soms "drukte" genoemd.

Inzicht in contra-fiscaal beleid

Fiscaal beleid verwijst naar de uitgaven en belastinggewoonten van een overheid. Er zijn twee soorten richting van het begrotingsbeleid: tegenstrijdig en expansief. Beschouw het contractionaire beleid als iets dat direct overheidstekorten vermindert of overschotten verhoogt. Uitbreidingsbeleid omvat activiteit die tekorten direct verhoogt of overschotten vermindert.

Na een belastingverhoging vertoont de balans van de overheid meer inkomsten. Evenzo is een bezuiniging contrastrisch omdat deze de uitgaven vermindert. Volgens standaardmetingen van het bruto binnenlands product (bbp), lijkt het contractionele fiscale beleid de totale productie te verminderen. Belastingen neigen ertoe de particuliere consumptie te verminderen, net zoals bezuinigingen de overheidsconsumptie verminderen.

Verdringing en verdringing begrijpen

Stel dat de federale overheid haar fiscale uitgaven in een bepaald jaar met $ 100 miljard verhoogt. Als belastingen politiek niet populair zijn, financiert de overheid normaal gesproken extra uitgaven door te lenen. De federale overheid leent geld door Amerikaanse staatsobligaties uit te geven. In dit geval geeft de overheid voor 100 miljard dollar aan Treasuries uit. Dat absorbeert direct $ 100 miljard van de kredietmarkt, geld dat anders misschien aan andere investeringen of consumptiegoederen was uitgegeven. Publieke problemen vinden plaats door potentiële privé-problemen te verdringen.

Bovendien beïnvloedt een instroom van overheidsschuldbewijzen de rente en de activaprijzen. Als particulieren ertoe worden aangezet hun spaargeld te verhogen om overheidsschuld aan te kopen, stijgt de reële rente meestal. Wanneer de reële rentetarieven stijgen, is het voor particulieren en kleine bedrijven moeilijker om leningen te verkrijgen.

Op vergelijkbare wijze kan een daling van de overheidsleningen meer geld overlaten voor particuliere investeringen. Minder druk op de rente betekent meer ruimte voor kleine leners. Op de lange termijn betekent minder overheidsuitgaven vaak minder belastingen, waardoor de beschikbare middelen voor particuliere markten verder toenemen.

Als het tegenstrijdige fiscale beleid van de overheid tot een overschot leidt, kan de overheid optreden als crediteur in plaats van schuldenaar. De effecten hiervan zijn niet zekerder dan de effecten van tekortuitgaven, maar alle economen zijn het erover eens dat dit enige impact zal hebben.

Twee soorten drukte

Sommige economen hebben betoogd dat, onder de juiste omstandigheden, een expansief overheidsbeleid kan leiden tot verdringing in plaats van verdringing. Als, zoals Keynesiaanse economen voorstellen, een toename van de totale vraag leidt tot economische expansie, dan vinden bedrijven het winstgevend om aan capaciteit toe te voegen. Deze impuls voor de markten, geïnduceerde investeringen genoemd, is misschien sterker dan het verdringingseffect.

Dit is een heel ander argument dan het traditionele crowding-in-effect, dat voortvloeit uit een tegenstrijdig fiscaal beleid. Elk argument heeft zijn voorstanders en critici. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, laten sommige economen een verdringingseffect toe, maar zijn het niet eens over de omvang en de langetermijneffecten.

(Zie "Wat is fiscaal beleid?" Voor meer informatie.)