Labor Theory Of Value - LTV
De arbeidstheorie van waarde (LTV) was een vroege poging van economen om uit te leggen waarom goederen werden geruild voor bepaalde relatieve prijzen op de markt. Het suggereerde dat de waarde van een product objectief kon worden gemeten aan de hand van het gemiddelde aantal arbeidsuren dat nodig was om het te produceren. De bekendste voorstanders van de arbeidstheorie waren Adam Smith, David Ricardo en Karl Marx.
De arbeidstheorie suggereerde dat twee goederen voor dezelfde prijs zullen handelen als ze dezelfde hoeveelheid arbeidstijd belichamen, of anders zullen ze ruilen in een verhouding die wordt bepaald door de relatieve verschillen in de twee arbeidstijden. Als het bijvoorbeeld 10 uur duurt om op een hert te jagen en 20 uur om een bever te vangen, dan zou de uitwisselingsverhouding twee bevers zijn voor één hert. Sinds de ontwikkeling in de 18e eeuw is de arbeidstheorie van waarde uit de gratie geraakt bij de meeste reguliere economen.
Arbeidstheorie van waarde verklaard
Bij het ontwikkelen van hun arbeidstheorie van waarde, zowel Smith (in The Wealth of Nations ) als Ricardo begonnen met het bedenken van een hypothetische 'onbeleefde en vroege staat' van de mensheid bestaande uit eenvoudige warenproductie. Dit was niet bedoeld als een accurate of historische realiteit, maar als een gedachte-experiment om de meer ontwikkelde versie van de theorie af te leiden. In deze vroege staat zijn er alleen zelfproducenten in de economie die allemaal hun eigen materialen, apparatuur en gereedschappen bezitten die nodig zijn om te produceren. Er zijn geen klassenverschillen tussen kapitalist, arbeider en huisbaas, dus het concept van kapitaal zoals we dat kennen is nog niet in het spel gekomen.
Ze namen het vereenvoudigde voorbeeld van een wereld met twee goederen, bestaande uit bever en herten. Als het rendabeler is om herten te produceren dan bevers, zou er een migratie zijn van mensen naar hertenproductie en uit beversproductie. Het aanbod van herten zal in natura toenemen, waardoor de inkomens in de productie van herten zullen dalen - met een gelijktijdige stijging van het beverinkomen omdat minder mensen voor die werkgelegenheid kiezen. Het is belangrijk om te begrijpen dat de inkomsten van de zelfproducenten worden gereguleerd door de hoeveelheid arbeid die deel uitmaakt van de productie, vaak uitgedrukt als arbeidstijd. Smith schreef dat arbeid het oorspronkelijke ruilgeld was voor alle waren, en dus hoe meer arbeid in productie, hoe hoger de waarde van dat artikel in ruil voor andere artikelen, relatief.
Terwijl Smith het concept en het onderliggende principe van de LTV beschreef, was Ricardo geïnteresseerd in hoe die relatieve prijzen tussen grondstoffen worden beheerst. Neem opnieuw het voorbeeld van de bever- en hertenproductie. Als het 20 arbeidsuren kost om één bever te produceren en 10 arbeidsuren om één hert te produceren, dan ruilt één bever voor twee herten, beide gelijk aan 20 eenheden arbeidstijd. De productiekosten omvatten niet alleen de directe kosten van uitgaan en jagen, maar ook de indirecte kosten bij de productie van de benodigde werktuigen - de val om de bever te vangen of de pijl en boog om op het hert te jagen. De totale hoeveelheid arbeidstijd is verticaal geïntegreerd - inclusief zowel directe als indirecte arbeidstijd. Dus als het 12 uur nodig heeft om een beverval te maken en 8 uur om de bever te vangen, is dat gelijk aan 20 totale uren arbeidstijd.
Hier is een voorbeeld waarbij de beverproductie aanvankelijk winstgevender is dan die van herten:
Benodigde arbeidstijd | Opbrengsten / hr. ($) | Inkomen gedurende 20 uur. van werk | Productiekosten | |
Bever | Val (12) + Hunt (8) = 20 | $ 11 / hr. | $ 220.00 | $ 220.00 |
hert | Pijl en boog (4) + Hunt (6) = 10 | $ 9 / uur. | $ 180.00 | $ 90.00 |
Omdat het rendabeler is om bever te produceren, zullen mensen stoppen met de productie van herten en in plaats daarvan kiezen om bever te produceren, waardoor een proces van evenwicht wordt gecreëerd. De belichaamde arbeidstijd geeft aan dat er een evenwichtsverhouding van 2: 1 moet zijn. Dus nu zullen de inkomsten van beverproducenten dalen tot $ 10 per uur, terwijl de inkomsten van hertenproducenten de neiging hebben te stijgen naar $ 10 per uur als de productiekosten in bever dalen en stijgen in herten, waardoor de 2: 1-verhouding terugkomt, dus dat de nieuwe productiekosten $ 200 en $ 100 zouden zijn. Dit is de natuurlijke prijs van de goederen; het werd terug in lijn gebracht vanwege de arbitragekans die zich voordeed in het hebben van de inkomsten van beverproducenten op $ 11, waardoor de winstvoet de natuurlijke wisselkoersratio van 2: 1 overschreed.
Hoewel de marktprijs op elk willekeurig moment vaak kan schommelen als gevolg van vraag en aanbod, fungeert de natuurlijke prijs als een zwaartepunt, waardoor de prijzen consequent worden aangetrokken - als de marktprijs de natuurlijke prijs overschrijdt, zullen mensen worden gestimuleerd om meer te verkopen van terwijl, terwijl de marktprijs de natuurlijke prijs onderschat, de stimulans is om er meer van te kopen. Na verloop van tijd zal deze concurrentie ertoe neigen de relatieve prijzen weer in overeenstemming te brengen met de natuurlijke prijs.
Arbeidstheorie en marxisme
De arbeidstheorie van waarde verweven bijna elk aspect van de Marxiaanse analyse. Marx 'topeconomie, Das Kapital, was bijna volledig gebaseerd op de spanning tussen kapitalistische eigenaars van de productiemiddelen en de arbeidskracht van de arbeidersklasse van het proletariaat.
Marx voelde zich aangetrokken tot de arbeidstheorie omdat hij geloofde dat menselijke arbeid het enige gemeenschappelijke kenmerk was dat alle goederen en diensten op de markt uitwisselden. Voor Marx was het echter niet voldoende dat twee goederen een vergelijkbare hoeveelheid arbeid hadden; in plaats daarvan moeten de twee goederen dezelfde hoeveelheid "sociaal noodzakelijke" arbeid hebben.
Marx gebruikte de arbeidstheorie om een verwoestende kritiek op klassieke economen uit de vrije markt te lanceren in de traditie van Adam Smith. Als, vroeg hij, alle goederen en diensten in een kapitalistisch systeem worden verkocht tegen prijzen die hun werkelijke waarde weerspiegelen, en alle waarden worden gemeten in arbeidsuren, hoe kunnen kapitalisten dan ooit winst maken tenzij ze hun werknemers minder betalen dan de werkelijke waarde van hun arbeid?
Op basis hiervan ontwikkelde Marx de exploitatietheorie van het kapitalisme. Klassieke economen hadden geen antwoord tot de Subjectivistische Revolutie.
De subjectivistische theorie neemt het over
De problemen van de arbeidstheorie werden uiteindelijk opgelost door de subjectieve waardetheorie. Deze theorie bepaalt dat de ruilwaarde niet absoluut is, maar relatief en gebaseerd op individuele subjectevaluaties. Waarde komt voort uit menselijke percepties van bruikbaarheid. Vrijwillige economische uitwisselingen vinden alleen plaats wanneer elke handelspartner subjectief het goede van de ander meer waardeert dan het zijne.
Deze ontdekking heeft ook de relatie tussen inputkosten en marktprijzen omgekeerd. Terwijl de arbeidstheorie argumenteerde dat inputkosten de uiteindelijke prijzen bepaalden, toonde de subjectivistische theorie aan dat de waarde van inputs was gebaseerd op de potentiële marktprijs van eindproducten.
Drie economen ontdekten en schreven onafhankelijk en bijna gelijktijdig over de subjectieve waardetheorie in de jaren 1870: William Stanley Jevons, Leon Walras en Carl Menger. Deze waterscheiding voor economie staat bekend als de Subjectivistische Revolutie.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.