Laag / geen documentatie lening
Met een lage / geen documentatie-lening kan een potentiële kredietnemer een hypotheek aanvragen terwijl hij weinig of geen informatie verstrekt over zijn tewerkstelling, inkomen of vermogen. De regulering van deze leningen is sinds 2008 aanzienlijk geëvolueerd, maar ze blijven een optie voor sommige leners in niet-traditionele financiële situaties.
Hoe een lage / geen documentatie lening werkt
Leners die op zoek zijn naar deze producten hebben vaak niet-traditionele inkomstenstromen die moeilijker te documenteren zijn in een traditionele hypotheekaanvraag. Voorbeelden hiervan zijn alternatieve beleggingen of regelingen voor zelfstandig ondernemerschap waarbij de kredietnemer inkomensrapportage voor belastingdoeleinden minimaliseert. Kredietverstrekkers die deze leningen overwegen, hebben de neiging zich te concentreren op de kredietscore van de aanvrager, het vermogen om een grotere dan normale aanbetaling te doen en niet-traditionele documentatie zoals bankafschriften. Rentetarieven op deze leningen zijn meestal hoger dan traditioneel gedocumenteerde hypotheken.
Oorsprong van de lage / geen documentatie-lening
Een lage / geen documentatie-lening klinkt misschien als een erfenis voor de dagen van 2008 van leugenaarleningen en subprime-leningen, maar het blijft een optie voor sommige segmenten van de hypotheeksector. De oorsprong van de term ligt in de aanloop naar de vastgoedcrash van 2008. In het begin en midden van de jaren 2000 hebben kredietverstrekkers die druk voelden om leningen te verstrekken met gunstiger voorwaarden, de documentatie-eisen zodanig verlaagd dat producten met een lage documentatie werden gemeengoed. NINJA-leningen waren één klasse van deze producten. NINJA is een acroniem voor "geen inkomsten-, baan- of activumverificatie." Kredietverstrekkers verstrekten deze leningen vaak alleen aan kredietnemers op basis van hun creditscores, zonder verdere documentatie over het vermogen van de persoon om te betalen.
NINJA en andere leningen met lage documentatie - samen met subprime-kredietverlening - leidden direct tot de crash van 2008. De woningmarkt vertraagde in het midden van de jaren 2000 en leners waren steeds minder in staat de vereiste betalingen bij te houden. Regelgevende reacties op deze afsmelting waren onder meer een regel uit 2008 die door de Federal Reserve via de Truth in Lending Act (TILA) werd vastgesteld en die geldschieters verplichtte om het vermogen van een kredietnemer te controleren om betalingen te doen voor elke lening waarvoor een hogere rente werd opgelegd vanwege een zwakker sollicitantenprofiel . De 2010 Dodd-Frank Wall Street hervorming en consumentenbeschermingswet volgde, en een aanpassing aan Dodd-Frank bekend als de mogelijkheid om terugbetalingsregel te betalen werd in januari 2013 door het Consumer Financial Protection Bureau (CFPB) afgerond. Deze regel verplicht kredietverstrekkers om adequaat te bepalen het vermogen van een lener om de vereiste maandelijkse hypotheekbetalingen te verrichten. Geldschieters die dit nalaten, zouden worden onderworpen aan boetes die zijn vastgesteld door het Amerikaanse Congres.
De teruggave van lage / geen documentatieleningen
Veel van de meest risicovolle lage / geen documentatie-leningcategorieën, zoals NINJA-leningen, verdwenen na de crash van 2008 en de passage van Dodd-Frank. De mogelijkheid om de regel terug te betalen, gaf echter enige ruimte voor leningen met een lage documentatie, waaronder een klasse die bekend staat als alternatieve documentatie-leningen.
Een wet uit 2018 houdende intrekking van delen van de Dodd-Frank Act heeft de normen voor potentiële leningen om als in aanmerking komende hypotheken te worden beschouwd, ingetrokken. De mogelijkheid om de regel terug te betalen werd niet beïnvloed door deze wet, maar de wet maakte het gemakkelijker voor leners om de classificatie met lage documentatie te vermijden. Veel kleinere banken drongen aan op deze aanpassing en voerden aan dat de beperkingen van Dodd-Frank onnodig bezwarend waren voor deze banken. Zij voerden aan dat nationale geldschieters risicovollere leningen hadden opgegeven die voordelig konden zijn voor lokale gemeenschappen, en dat kleinere banken het herstel van onroerendgoedmarkten konden ondersteunen met soepeler leningsmethoden.