Milton Friedman
Milton Friedman was een Amerikaanse econoom en statisticus die vooral bekendstond om zijn sterke geloof in vrijemarktkapitalisme. Tijdens zijn tijd als professor aan de Universiteit van Chicago ontwikkelde Friedman tal van vrije markttheorieën die tegen de opvattingen van traditionele Keynesiaanse economen waren. In zijn boek 'A Monetary History of the United States, 1867-1960' illustreerde Friedman de rol van het monetaire beleid bij het creëren en aantoonbaar verergeren van de Grote Depressie.
Belangrijkste leerpunten
- Milton Friedman was een van de leidende economische stemmen van de tweede helft van de 20e eeuw.
- De economische theorieën van Milton Friedman werden wat bekend staat als monetarisme, dat belangrijke delen van de Keynesiaanse economie voortbouwde en ten val bracht.
- Friedman heeft veel economische ideeën gepopulariseerd die nog steeds belangrijk zijn.
Milton Friedman begrijpen
Milton Friedman werd geboren op 31 juli 1912 in New York en stierf op 16 november 2006 in Californië. Friedman groeide op aan de oostkust en studeerde Rutgers University, waar hij wiskunde en economie studeerde. Hij studeerde in 1932 af aan de universiteit en behaalde vervolgens een Ph.D. in economie aan de Columbia University in 1946.
In 1937 nam Friedman een positie in bij het National Bureau of Economic Research om de inkomensverdeling in de Verenigde Staten te bestuderen. Na zijn werk aan inkomensongelijkheid richtte hij zich op belastingonderzoek en statistische analyse. Een sterke pleitbezorger voor oorlog in de vroege jaren 1940 ging hij werken voor de Amerikaanse federale overheid bij de Division of War Research en als adviseur van het Treasury Department, waar hij de belasting verhoogde om oorlogsinflatie te onderdrukken en het eerste inkomensstelsel bedacht. belastingaftrek. In 1946, na zijn afstuderen met een Ph.D., nam Friedman een economische positie aan de Universiteit van Chicago, waar hij zijn meest impactvolle werk uitvoerde.
De eerste grote doorbraak van Friedman op het gebied van economie was zijn Theory of the Consumption Function in 1957. Deze theorie verdedigde het idee dat iemands consumptie- en besparingsbeslissingen meer worden beïnvloed door permanente inkomensveranderingen dan door inkomensveranderingen die als vluchtig worden ervaren . Deze theorie leverde de permanente inkomenshypothese op, die verklaarde waarom belastingverhogingen op de korte termijn de besparingen daadwerkelijk verminderen en het consumptieniveau statisch houden, al het andere gelijk.
Friedman's baanbrekende bijdrage aan de economie kwam door zijn analyse van de heersende macro-economische theorieën. Tijdens zijn tijd als professor werd macro-economie gedomineerd door de Keynesiaanse economische theorie. Deze school van economisch denken, ontwikkeld door de Britse econoom John Maynard Keynes, benadrukt het nut van macro-economische geaggregeerde variabelen en is van mening dat fiscaal beleid belangrijker is dan monetair beleid, dat overheidsuitgaven moeten worden gebruikt om de volatiliteit van de conjunctuurcyclus te neutraliseren, en dat prijzen zijn inherent plakkerig.
Binnen het algemene kader van de Keynesiaanse economie ontwikkelde Friedman zijn eigen economische theorie met enigszins andere conclusies voor het economisch beleid. Via deze theorie, genaamd Monetarisme, benadrukte Friedman het belang van het monetaire beleid en wees hij erop dat veranderingen in de geldhoeveelheid reële effecten op korte en lange termijn hebben. In het bijzonder beïnvloedt de geldhoeveelheid het prijsniveau. Verder gebruikte Friedman monetarisme om openlijk de Keynesiaanse principes van de Keynesiaanse multiplier en de Phillips-curve tegen te spreken.
Friedman ontving in 1976 de Nobelprijs voor de economie voor zijn onderzoek naar inkomen en consumptie en voor zijn ontwikkelingen in de monetaire theorie. In de loop van zijn carrière publiceerde hij baanbrekende boeken over de moderne economie, evenals tal van invloedrijke artikelen die de manier waarop economie wordt onderwezen veranderen.
Milton Friedman en monetarisme versus Keynesiaanse economie
John Maynard Keynes en Milton Friedman waren twee van de meest invloedrijke economische en publieke beleidsdenkers van de 20e eeuw. Hoewel Keynes op grote schaal wordt gecrediteerd voor het creëren van de eerste systematische benadering van macro-economisch overheidsbeleid, werd Friedman gedeeltelijk bekend door kritiek op de beleidsvoorstellen van Keynes en in plaats daarvan te pleiten voor meer nadruk op monetair beleid.
Keynes betoogde dat een interventionistische regering recessies kon helpen gladstrijken door fiscaal beleid te gebruiken om de totale vraag te ondersteunen. Strategische overheidsuitgaven zouden consumptie en investeringen kunnen stimuleren, betoogde Keynes, en de werkloosheid kunnen helpen verlichten. Keynes 'theorieën gaven aanleiding tot een nieuw dominant paradigma in het economische denken, dat vervolgens Keynesiaanse economie werd genoemd. Hoewel nog steeds populair, hebben sommigen beweerd dat de Keynesiaanse economie een pseudo-wetenschappelijke rechtvaardiging biedt voor kortzichtige gekozen politici om begrotingstekorten op te lopen en enorme niveaus van overheidsschuld op te bouwen.
Als Keynes de meest invloedrijke economische denker van de eerste helft van de 20e eeuw was, was Friedman de meest invloedrijke economische denker van de tweede helft.
Terwijl Friedman zich ontwikkelde in zijn ideeën over monetarisme, kwam hij tegen veel van de beleidsvoorstellen die de Keynesiaanse economen in de naoorlogse periode verdedigden. Hij pleitte voor deregulering in de meeste gebieden van de economie en pleitte voor een terugkeer naar de vrije markt van klassieke economen, zoals Adam Smith. Hij daagde hedendaagse opvattingen over tekortuitgaven aan en suggereerde dat op de lange termijn alleen disco-ordening het gevolg is van een expansief fiscaal beleid.
Friedman pleitte voor vrijhandel, een kleinere overheid en een langzame, gestage toename van de geldhoeveelheid in een groeiende economie. Zijn nadruk op monetair beleid en de kwantiteitstheorie van geld werd bekend als monetarisme. De populariteit van Friedman trok andere vrije marktdenkers naar de Universiteit van Chicago, waardoor een coalitie ontstond die de Chicago School of economics wordt genoemd.
Toen Friedman in 1976 de Nobelprijs voor de economische wetenschappen won, betekende dit het tij in het academische economische denken, weg van het Keynesianisme en naar de snelgroeiende Chicago School. Friedman bracht een hernieuwde nadruk op prijzen, inflatie en menselijke prikkels, een directe tegenstelling tot Keynes 'focus op werkgelegenheid, rente en overheidsbeleid.
Voor zover Keynes werd gezien als een vijand van laissez-faire, was Friedman het nieuwe publieke gezicht van vrije markten. Friedman behaalde een belangrijke intellectuele overwinning nadat drie decennia Keynesiaans beleid eind jaren zeventig eindigde in stagflatie, iets waarvan Keynesians algemeen dachten dat het onmogelijk was.
Belangrijkste implicaties van de theorieën van Milton Friedman
Hierna volgen enkele lessen die kunnen worden getrokken uit Friedman en zijn economische theorieën.
1. Beoordeel beleid op hun resultaten, niet op hun bedoelingen.
Friedman was in veel opzichten een idealistische en libertaire activist, maar zijn economische analyse was altijd gebaseerd op de praktische realiteit. Hij vertelde Richard Heffner, gastheer van 'The Open Mind', in een interview: 'Een van de grote fouten is om beleid en programma's te beoordelen op hun intenties in plaats van op hun resultaten.'
Veel van de meest controversiële posities van Friedman waren op dit principe gebaseerd. Hij verzette zich tegen het verhogen van het minimumloon omdat hij vond dat het onbedoeld schade toebracht aan jonge en laaggeschoolde werknemers, met name minderheden. Hij verzette zich tegen tarieven en subsidies omdat deze onbedoeld binnenlandse consumenten schade toebrachten. Zijn beroemde 'open brief' uit 1989 aan de toenmalige drugsbazaar Bill Bennett riep op tot de decriminalisering van alle drugs, vooral vanwege de verwoestende onbedoelde effecten van de drugsoorlog. In deze brief verloor Friedman een strook conservatieve aanhangers, die volgens hem faalde 'te erkennen dat juist de maatregelen die u prefereert een belangrijke bron zijn van het kwaad dat u betreurt'.
2. Economie kan worden gecommuniceerd naar de massa.
Tijdens de kenmerkende interviews van Friedman over de show van Phil Donahue in 1979 en 1980 zei de gastheer dat zijn gast "een man was die er nooit van wordt beschuldigd dat hij economie verwarrend maakt", en vertelde Friedman "het leuke aan jou is dat wanneer je spreekt, ik bijna begrijp je altijd. "
Friedman gaf lezingen op universiteitscampussen, waaronder Stanford en NYU. Hij had een televisieprogramma uit de 10-serie met de titel 'Free to Choose' en schreef een boek met dezelfde naam, waarbij hij zijn inhoud aanpaste aan zijn publiek.
Econoom Walter Block, soms een vriendelijke agitator van Friedman, gedenkt de dood van zijn tijdgenoot in 2006 door te schrijven: "Milton's dappere, geestige, wijze, welsprekende en ja, ik zal het zeggen, inspirerende analyse moet opvallen als een voorbeeld voor ons allemaal."
3. "Inflatie is altijd en overal een monetair fenomeen."
Het beroemdste fragment uit de geschriften en toespraken van Friedman is: "Inflatie is altijd en overal een monetair fenomeen." Hij tartte het intellectuele klimaat van zijn tijd en bevestigde de kwantiteitstheorie van geld als een levensvatbaar economisch principe. In een artikel uit 1956 getiteld "Studies in the Quantity Theory of Money" ontdekte Friedman dat op de lange termijn een verhoogde monetaire groei de prijzen verhoogt, maar de productie niet echt beïnvloedt.
Het werk van Friedman verbrak de klassieke Keynesiaanse tweedeling over inflatie, die beweerde dat de prijzen stegen uit bronnen met zowel 'cost-push' als 'demand-pull'. Het plaatste ook het monetaire beleid op hetzelfde niveau als het fiscale beleid.
4. Technocraten moeten de economie niet beheersen.
In een Newsweek- column uit 1980 zei Milton Friedman: "Als je de federale regering de leiding geeft over de Sahara-woestijn, zou er binnen vijf jaar een tekort aan zand zijn." Hoewel misschien poëtisch, illustreert dit beroemde citaat de vaak doctrinaire oppositie van Friedman tegen overheidsinterventie in de economie; de Sahara woestijn is in feite al lang grotendeels in handen van verschillende (Afrikaanse) nationale overheden en heeft nog nooit een tekort aan zand ervaren.
Friedman was een uitgesproken criticus van de macht van de overheid en was ervan overtuigd dat vrije markten beter functioneerden op grond van moraliteit en efficiëntie. Wat de werkelijke economie betreft, rustte Friedman op enkele waarheden en basale, op stimulansen gebaseerde analyses. Hij bood aan dat geen enkele bureaucraat zo wijs of zo zorgvuldig geld zou kunnen uitgeven als de belastingbetalers aan wie het werd onttrokken. Hij sprak vaak over het vastleggen van regelgeving, het fenomeen waarin krachtige speciale belangen de agentschappen coöpteren die zijn ontworpen om ze te controleren.
Volgens Friedman wordt overheidsbeleid met geweld tot stand gebracht en uitgevoerd, en dat geweld creëert onbedoelde gevolgen die niet voortkomen uit vrijwillige handel. De waardevolle politieke macht van de overheidskracht creëert een stimulans voor de rijken en sluwen om het te misbruiken, wat helpt bij het genereren van wat Friedman "regeringsfalen" noemde.
5. Falen van de overheid kunnen even erg of erger zijn dan marktfalen.
Friedman combineerde zijn lessen over onbedoelde gevolgen en de slechte prikkels van het overheidsbeleid.
Friedman hield ervan om te wijzen op mislukkingen van de overheid. Hij liet zien hoe het loon- en prijsbeheer van president Richard Nixon leidde tot benzinetekorten en hogere werkloosheid. Hij schold tegen de Interstate Commerce Commission (ICC) en Federal Communications Commission (FCC) voor het creëren van feitelijke monopolies in transport en media. Beroemd, betoogde hij dat de combinatie van openbare scholing, minimumloonwetten, drugsverbod en welzijnsprogramma's onbedoeld veel binnenstedelijke gezinnen in cycli van criminaliteit en armoede had gedwongen.
Dit concept omvat veel van de krachtigste ideeën van Friedman: beleid heeft onbedoelde gevolgen; economen moeten zich richten op resultaten, niet op intenties; en vrijwillige interacties tussen consumenten en bedrijven leveren vaak superieure resultaten op ten opzichte van gemaakte regeringsbesluiten.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.