Eenkindpolitiek
Het beleid voor één kind was een beleid dat door de Chinese overheid werd geïmplementeerd als een methode om de bevolking te beheersen, en verplichtte dat de overgrote meerderheid van de paren in het land slechts één kind kon krijgen. Dit was bedoeld om de sociale, economische en milieuproblemen van de snelgroeiende bevolking van het land te verlichten.
Inzicht in het beleid voor één kind
Het beleid voor één kind werd in 1979 ingevoerd als reactie op een explosieve bevolkingsgroei. China heeft een lange geschiedenis in het aanmoedigen van anticonceptie en gezinsplanning. Tegen het einde van de jaren zeventig naderde de Chinese bevolking echter snel de grens van 1 miljard en de Chinese overheid moest serieus overwegen de bevolkingsgroei te beteugelen. Deze inspanning begon in 1979 met gemengde resultaten, maar werd in 1980 serieuzer en uniformer geïmplementeerd, omdat de overheid de praktijk landelijk standaardiseerde. Er waren echter bepaalde uitzonderingen, voor etnische minderheden, voor degenen wier eerstgeborene gehandicapt was, en voor plattelandsgezinnen waarin de eerstgeborene geen jongen was. Het beleid was het meest effectief in stedelijke gebieden, waar het goed werd ontvangen door nucleaire families, die meer bereid waren het beleid na te leven; het beleid werd tot op zekere hoogte weerstaan in agrarische gemeenschappen in China.
Belangrijkste leerpunten
- Het beleid voor één kind was een Chinees overheidsbeleid om de bevolkingsgroei te beheersen. Volgens schattingen heeft het tussen de 200 en 400 miljoen geboorten in het land voorkomen.
- Het werd geïntroduceerd in 1979 en stopgezet in 2015 en afgedwongen door een combinatie van prikkels en sancties.
- Het beleid voor één kind heeft drie belangrijke gevolgen voor de demografie van China: het heeft de vruchtbaarheidscijfers aanzienlijk verlaagd, het heeft de geslachtsverhouding van China scheefgetrokken omdat mensen hun vrouwelijke baby's liever hebben afgebroken of in de steek gelaten, en resulteerde in een tekort aan arbeidskrachten vanwege meer senioren die vertrouwen op hun kinderen om voor hen te zorgen.
Eén kindbeleid - handhaving
Er waren verschillende handhavingsmethoden, zowel door middel van stimulansen als sancties. Voor degenen die hieraan voldeden, waren er financiële prikkels, evenals preferentiële werkgelegenheidskansen. Voor degenen die het beleid overtreden, waren er sancties, economische en anderszins. Soms paste de regering meer draconische maatregelen toe, waaronder gedwongen abortussen en sterilisaties.
Het beleid voor één kind werd officieel stopgezet in 2015 en de overheid probeerde het te vervangen door een beleid voor twee kinderen. Naar schatting heeft de wet sinds 1979 tussen 200 en 400 miljoen geboorten voorkomen. De doeltreffendheid van het beleid zelf is echter betwist, want het is waar dat bevolkingsgroepen in het algemeen van nature afnemen naarmate gemeenschappen rijker worden. In het geval van China, toen het geboortecijfer daalde, daalde ook het sterftecijfer en nam de levensverwachting toe.
Eén kindbeleid - implicaties
Het beleid voor één kind had ernstige implicaties voor de demografische en economische toekomst van China. In 2017 was het vruchtbaarheidscijfer van China 1, 6, een van de laagste ter wereld.
China heeft nu een aanzienlijke geslachtsafwijking - er zijn ongeveer 3-4% meer mannen dan vrouwen in het land. Met de implementatie van het beleid voor één kind en de voorkeur voor mannelijke kinderen, zag China een toename van vrouwelijke foetusabortussen, een toename van het aantal baby-meisjes dat in weeshuizen achterbleef, en zelfs een toename van kindermoord op baby-meisjes. Er waren 33 miljoen meer mannen, met 115 jongens voor elke 100 meisjes, vergeleken met vrouwen in China.
Dit zal nog jaren invloed hebben op het huwelijk in het land en op een aantal factoren rondom het huwelijk. Een lager aantal vrouwen betekent ook dat er minder vrouwen in de vruchtbare leeftijd waren in China.
De daling van het geboortecijfer betekende minder kinderen, wat gebeurde toen het sterftecijfer daalde en de levensduur toenam. Naar schatting zal een derde van de Chinese bevolking ouder zijn dan 60 jaar in 2050. Dat betekent dat meer ouderen afhankelijk zijn van hun kinderen om hen te ondersteunen, en minder kinderen om dit te doen. China kampt dus met een tekort aan arbeidskrachten en zal moeite hebben om deze vergrijzende bevolking te ondersteunen via haar overheidsdiensten.
En ten slotte heeft het beleid voor één kind geleid tot de proliferatie van niet-eerstgeboren kinderen zonder papieren. Hun status als ongedocumenteerd maakt het onmogelijk om China legaal te verlaten, omdat ze zich niet kunnen registreren voor een paspoort. Ze hebben geen toegang tot openbaar onderwijs. Vaak kregen hun ouders een boete of ontslag.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.