Opties Arbitragemogelijkheden via Put-Call-pariteiten

Een belangrijk principe bij de prijsbepaling van opties wordt een put-call-pariteit genoemd. Het zegt dat de waarde van een calloptie, tegen één uitoefenprijs, een bepaalde reële waarde impliceert voor de overeenkomstige put, en vice versa. Het argument voor deze prijsverhouding is gebaseerd op de arbitragemogelijkheid die ontstaat als er een verschil is tussen de waarde van de oproepen en de putten met dezelfde uitoefenprijs en de vervaldatum. Als u weet hoe deze transacties werken, kunt u een beter idee krijgen van hoe putopties, callopties en de onderliggende aandelen zich vermengen.

Aanpassingen voor Amerikaanse opties

Deze relatie is voor opties in Europese stijl, maar het concept is ook van toepassing op opties in Amerikaanse stijl, gecorrigeerd voor dividenden en rentetarieven. Als het dividend toeneemt, zullen de putjes die na de ex-dividenddatum vervallen in waarde stijgen, terwijl de calls met een vergelijkbaar bedrag zullen afnemen. Veranderingen in rentetarieven hebben het tegenovergestelde effect. Stijgende rentetarieven verhogen call-waarden en verlagen put-waarden.

De synthetische positie

Optie-arbitragestrategieën omvatten zogenaamde synthetische posities. Alle basisposities in een onderliggende waarde, of zijn opties, hebben een synthetisch equivalent. Wat dit betekent is dat het risicoprofiel (de mogelijke winst of verlies) van elke positie exact kan worden gedupliceerd met andere, maar complexere strategieën. De regel voor het maken van synthetische is dat de uitoefenprijs en de vervaldatum van de oproepen en putten identiek moeten zijn.

Voor het maken van synthetische materialen, met zowel de onderliggende aandelen als de opties, moet het aantal aandelen gelijk zijn aan het aantal aandelen dat wordt vertegenwoordigd door de opties. Om een ​​synthetische strategie te illustreren, overweeg een vrij eenvoudige optiepositie: de lange oproep. Wanneer u een oproep koopt, is uw verlies beperkt tot de betaalde premie terwijl de mogelijke winst onbeperkt is. Overweeg nu de gelijktijdige aankoop van een long put en 100 aandelen van de onderliggende aandelen. Nogmaals, uw verlies is beperkt tot de betaalde premie voor de put en uw winstpotentieel is onbeperkt als de aandelenkoers stijgt. Hieronder is een grafiek die deze twee verschillende transacties vergelijkt.

Als de twee transacties identiek lijken, is dat omdat ze zijn. Terwijl de handel die de aandelenpositie omvat, aanzienlijk meer kapitaal vereist, is de mogelijke winst en het verlies van een long-put / long-stock positie bijna identiek aan het bezitten van een call-optie met dezelfde staking en vervaldatum. Daarom wordt een long-put / long-stock positie vaak een "synthetische long call" genoemd. In feite is het enige verschil tussen de twee regels hierboven het dividend dat wordt uitgekeerd tijdens de holdingperiode van de transactie. De eigenaar van de voorraad zou dat extra bedrag ontvangen, maar de eigenaar van een long call-optie niet.

Arbitrage met behulp van conversie en terugboekingen

U kunt dit idee van de synthetische positie gebruiken om twee van de meest voorkomende arbitragestrategieën te verklaren: de conversie en de omgekeerde conversie (vaak een omkering genoemd). De redenering achter het gebruik van synthetische strategieën voor arbitrage is dat, aangezien de risico's en voordelen hetzelfde zijn, een positie en de equivalente synthetische hetzelfde moeten worden geprijsd.

Een conversie omvat het kopen van de onderliggende aandelen, terwijl tegelijkertijd een put wordt gekocht en een call wordt verkocht. (De long-put / short-call positie wordt ook wel een synthetische short-stockpositie genoemd.) Voor een omgekeerde conversie shortt u de onderliggende aandelen terwijl u tegelijkertijd een put verkoopt en een call koopt (een synthetische long-stockpositie). Zolang de call en put dezelfde uitoefenprijs en vervaldatum hebben, zal een synthetische short / long stockpositie hetzelfde winst / verliespotentieel hebben als shorting / bezit van 100 aandelen (zonder dividenden en transactiekosten).

Vergeet niet dat deze transacties alleen winst garanderen als de prijzen niet meer op één lijn liggen en de put-call-pariteit wordt geschonden. Als u deze transacties zou plaatsen terwijl de prijzen niet uitgelijnd zijn, zou u alleen maar een gegarandeerd verlies kunnen vastleggen. De onderstaande figuur toont de mogelijke winst / verlies van een conversietransactie wanneer de put-call-pariteit enigszins afwijkt.

Deze transactie illustreert de basis van arbitrage - koop laag en verkoop hoog voor een kleine, maar vaste winst. Omdat de winst afkomstig is van het prijsverschil, tussen een call en een identieke put, maakt het niet uit wat er met de koers van de aandelen gebeurt zodra de transactie is geplaatst. Omdat ze in feite de mogelijkheid bieden voor gratis geld, zijn dit soort transacties zelden beschikbaar. Wanneer ze verschijnen, duurt het venster van de gelegenheid slechts een korte tijd (dat wil zeggen seconden of minuten). Dat is waarom ze meestal worden uitgevoerd door marktmakers of vloerhandelaren, die deze zeldzame kansen snel kunnen herkennen en de transactie in seconden kunnen uitvoeren (met zeer lage transactiekosten).

Het komt neer op

Een put-call-pariteit is een van de fundamenten voor optieprijzen, wat verklaart waarom de prijs van een optie niet erg ver kan bewegen zonder dat de prijs van de overeenkomstige opties ook verandert. Dus als de pariteit wordt geschonden, bestaat er een mogelijkheid voor arbitrage. Arbitragestrategieën zijn geen nuttige bron van winst voor de gemiddelde handelaar, maar als u weet hoe synthetische relaties werken, kunt u opties begrijpen en krijgt u strategieën om toe te voegen aan uw toolbox voor het verhandelen van opties.