De SEC: een korte geschiedenis van de regelgeving

Beleggers, met name individuele beleggers, kopen, verkopen en verhandelen aandelen met een zeker gevoel van veiligheid. Als een bedrijf zijn investeerders misleidt, is er een manier om compensatie te zoeken.

Het was niet altijd zo dat je wat gerechtigheid kon nastreven. Het grootste deel van de beleggingsgeschiedenis is beladen met bedrog, dwaasheid en voldoende "irrationele uitbundigheid" om zelfs de meest fervent voorstander van Adam Smith af te schrikken.

Blue Sky-wetten veroorzaken plotselinge stormen

Gedurende het grootste deel van zijn geschiedenis, is de praktijk van beleggen gehouden onder de rijken, die het zich konden veroorloven om in aandelenvennootschappen te kopen en schulden in de vorm van bankobligaties te kopen. Men geloofde dat deze mensen het risico konden dragen vanwege hun toch al aanzienlijke rijkdom - of het nu grondbezit, industrie of patenten waren. Het niveau van fraude in de vroege financiële sector was voldoende om de meeste casual beleggers af te schrikken.

Naarmate het belang van de aandelenmarkt groeide, werd het een steeds groter deel van de totale economie in de VS, waardoor het een grotere zorg voor de overheid werd. Investeren werd al snel de nationale sport, omdat alle klassen van mensen hogere besteedbare inkomens begonnen te genieten en nieuwe plaatsen vonden om hun geld te verdienen. In theorie werden deze nieuwe investeerders beschermd door de Blue Sky-wetten (voor het eerst vastgesteld in 1911 in Kansas).

Deze staatswetten waren bedoeld om beleggers te beschermen tegen waardeloze effecten uitgegeven door gewetenloze bedrijven en gepompt door promotors. Het zijn elementaire openbaarmakingswetten die een bedrijf verplichten een prospectus te verstrekken waarin de promotors (verkopers / emittenten) aangeven hoeveel interesse ze krijgen en waarom (de Blue Sky-wetten zijn nog steeds van kracht vandaag). Vervolgens wordt de belegger overgelaten om te beslissen of hij koopt. Hoewel deze openbaarmaking nuttig was voor beleggers, waren er geen wetten die uitgevende instellingen beletten een effect met oneerlijke voorwaarden te verkopen, zolang zij potentiële beleggers hierover "informeerden".

De Blue Sky-wetten waren zwak, zowel in termen als in handhaving. Bedrijven die om de een of andere reden volledige openbaarmaking wilden vermijden, boden aandelen per post aan buitenlandse investeerders aan. Zelfs de geldigheid van de openbaarmakingen in de staat werd niet grondig gecontroleerd door de toezichthouders van de staat. Tegen de jaren 1920 'brulde' de economie mee en waren mensen wanhopig op zoek naar alles wat met de aandelenmarkt te maken had. Veel beleggers gebruikten een nieuw hulpmiddel, marge, om hun rendement te vermenigvuldigen.

Zwarte dinsdag

Met zo veel niet-geïnformeerde beleggers die op de markt kwamen, was de situatie rijp voor manipulatie op hoog niveau. Makelaars, marktmakers, eigenaars en zelfs bankiers begonnen onderling aandelen te verhandelen om de prijzen steeds hoger te krijgen voordat de aandelen op het vraatzuchtige publiek werden gelost. Het Amerikaanse publiek was ongelooflijk veerkrachtig in hun optimistische rage, maar het vangen van te veel van deze voorraadgranaten veranderde uiteindelijk de markt en op 29 oktober 1929 maakte de Grote Depressie zijn gevreesde debuut met Black Tuesday.

In the Wake of the Great Depression

Als Black Tuesday alleen de aandelenmarkt en individuele beleggers had getroffen, zou de Grote Depressie alleen de 'Milde Depressie' zijn geweest. De reden dat Black Tuesday de impact had, was omdat banken de markt hadden gespeeld met de deposito's van hun klanten. Omdat de VS op het punt stonden 's werelds grootste internationale crediteur te worden, verwoestten de verliezen zowel de binnenlandse als de internationale financiën. De Federal Reserve bleef duidelijk en weigerde de rentetarieven te verlagen die de margehandelaar na margehandelaar failliet maakten - institutioneel en individueel - en liet de regering achter om te proberen het bloeden te stoppen door sociale programma's en hervormingen.

De acties van de Fed ontevreden over de overheid, vooral omdat de aandelenbubbel werd aangemoedigd door de toename van de Fed in de geldhoeveelheid die leidde tot de crash. Toen de gevolgen van de crash zich vestigden, besloot de regering dat als het op de haak zou gaan voor problemen op de aandelenmarkt, het beter was meer te zeggen over hoe de dingen werden gedaan.

Glass-Steagall en de Securities and Exchange Act

In 1933 passeerden twee belangrijke stukken wetgeving het Congres. De Glass-Steagall Act is ingesteld om te voorkomen dat banken zich vastbinden op de aandelenmarkt en voorkomen dat ze zichzelf ophangen in het geval van een crash. De Securities Act was bedoeld om een ​​sterkere versie van de staat Blue Sky Laws op federaal niveau te creëren. Nu de economie wegvaagt en mensen om bloed roepen, heeft de regering het jaar daarop de oorspronkelijke wet versterkt met de Securities Exchange Act van 1934.

De seconde

De Securities Exchange Act werd ondertekend op 6 juni 1934 en creëerde de Securities and Exchange Commission (SEC). Het was de reactie van president Roosevelt op het oorspronkelijke probleem met de Blue Sky-wetten, die hij als een gebrek aan handhaving zag. De crash had het vertrouwen van de belegger vernietigd en er werden nog enkele handelingen doorgevoerd om het opnieuw op te bouwen. Deze omvatten de Public Utility Holding Company Act (1935), de Trust Indenture Act (1939), de Investment Advisors Act (1940) en de Investment Company Act (1940). De uitvoering van al deze handelingen werd aan de SEC overgelaten.

Voor de eerste voorzitter van de SEC koos Roosevelt Joseph Kennedy. De bevoegdheden die de verschillende handelingen aan de SEC verleenden, waren aanzienlijk. De SEC gebruikte deze bevoegdheden om de manier waarop Wall Street te werk ging te veranderen. Ten eerste eiste de SEC meer openbaarmaking en stelde strikte rapportageschema's vast. Alle bedrijven die effecten aan het publiek aanbieden, moesten zich registreren en regelmatig bij de SEC indienen. De SEC heeft ook de weg vrijgemaakt voor civiele aanklachten tegen bedrijven en personen die schuldig zijn bevonden aan fraude en andere inbreuken op de beveiliging. Beide innovaties werden goed ontvangen door investeerders die aarzelend terugkeerden naar de markt na de Tweede Wereldoorlog, de primaire motor die de economie herstartte.

De terugkeer van de beleggers

Betere toegang tot financiële middelen en een manier om fraude tegen te gaan werden onderdeel van een meer controversiële verandering die investeringen met extreem hoog risico en hoog rendement beperkte voor beleggers die aan de SEC konden bewijzen dat ze een groot verlies konden verwerken. De SEC bepaalt de normen voor geaccrediteerde beleggers, die soms wordt gezien als een waardeoordeel van de zijde van de SEC en, misschien, een verschuiving van 'beleggers beschermen tegen onveilige investeringen' naar 'beleggers beschermen tegen zichzelf'.

Vanaf hier

Het Congres blijft proberen de markt veiliger te maken voor individuele beleggers door de SEC te machtigen, en het blijft leren van en zich aanpassen aan de schandalen en crises die zich voordoen ondanks zijn beste inspanningen. Een voorbeeld hiervan is de Sarbanes-Oxley Act (2002). Nadat Enron, Worldcom en Tyco International een gladde boekhouding hadden gebruikt die resulteerde in grote schade aan beleggersportefeuilles, kreeg de SEC de verantwoordelijkheid om herhaling in de toekomst te voorkomen.

Het meest actuele voorbeeld is natuurlijk de veel omstreden Dodd-Frank Financial Regulatory Reform. De actie - veroorzaakt door de Grote Recessie - is meer dan 22.000 pagina's lang en tegenstanders beweren dat alle regelgeving inefficiëntie zal veroorzaken en investeringen zal ontmoedigen.

Hoewel de SEC een uiterst belangrijk schild is geweest voor het beschermen van beleggers, is er de vrees dat zowel de kracht als de liefde voor strengere regelgeving uiteindelijk de markt zal schaden. De grootste uitdaging voor de SEC, nu en in de toekomst, is het vinden van de balans tussen het beschermen van investeerders tegen slechte investeringen door ervoor te zorgen dat ze over de juiste informatie beschikken, en het blokkeren van investeerders om te investeren in gebieden die volgens de SEC slecht zijn.