Socialistische economieën: hoe China, Cuba en Noord-Korea werken

Het meest gebruikte economische systeem, het hedendaagse kapitalisme, was gebaseerd op een raamwerk om de levering van de belangrijkste elementen die nodig zijn voor de industrie - grond, machines en arbeid - veilig te stellen, omdat verstoring van een van deze zou leiden tot een verhoogd risico en verlies voor de onderneming .

Socialisten beschouwden deze commoditization van arbeid als een onmenselijke praktijk, en dat leidde tot de geboorte van socialisme en socialistische economieën in een paar landen.

Maar wat is een socialistische economie? En hoe werkt het? Laten we in dit artikel enkele van deze aspecten van socialistische economieën bekijken, aan de hand van de voorbeelden van China, Cuba en Noord-Korea - de belangrijkste sociale economieën in het huidige tijdperk.

Een economisch systeem definieert het mechanisme van productie, distributie en toewijzing van goederen, diensten en middelen in een samenleving / land met gedefinieerde regels en beleid inzake eigendom en administratie.

Een van de varianten is de ' socialistische economie', een financieel systeem dat is gebaseerd op het publieke of coöperatieve eigendom van productie. Een prominent kenmerk van de socialistische economie is dat de goederen en diensten worden geproduceerd op basis van gebruikswaarde (afhankelijk van de behoeften van de samenleving, waardoor onderproductie en overproductie worden voorkomen). Dit is compleet anders dan het gemeenschappelijke kapitalistische economische systeem, waar goederen en diensten worden geproduceerd om winst en kapitaalaccumulatie te genereren, in plaats van op basis van hun gebruik en waarde.

Socialisme, vergelijkbaar met communisme, pleit ervoor dat de productiemiddelen eigendom zijn van de mensen, hetzij rechtstreeks, hetzij via overheidsinstanties. Het socialisme is ook van mening dat rijkdom en inkomen gelijkmatiger onder de mensen moeten worden verdeeld.

Waar socialisme verschilt van communisme:

• Het is geen voorstander van gewelddadige agressie of omverwerping van kapitalisten door arbeiders.
• Het pleit er niet voor dat alle privébezit wordt geëlimineerd, maar dat de kloof wordt verkleind om accumulatie te voorkomen.

Het belangrijkste doel van het socialisme is om de kloof tussen rijk en arm te verkleinen, maar niet volledig te verwijderen. De overheid neemt via haar agentschappen en beleid de verantwoordelijkheid om de productie en rijkdom te herverdelen, waardoor de samenleving billijker en gelijkmatiger wordt.

Andere belangrijke kenmerken van een socialistisch systeem zijn:

• Een socialistische economie biedt collectief eigendom, hetzij via een door de staat gecontroleerd agentschap of werknemerscoöperatie; of anders kan eigendom / kapitaal algemeen eigendom zijn van de samenleving als geheel, met delegatie aan vertegenwoordigers. Socialistische economieën ontmoedigen particulier eigendom.
• Goederen en diensten worden geproduceerd vanwege hun bruikbaarheid, met als doel het elimineren van de behoefte aan een vraaggebaseerde markt voor producten die met winst worden verkocht. Op deze manier ontmoedigt het accumulatie, waarvan wordt aangenomen dat het de hoofdoorzaak is van rijkdomonevenwicht in de samenleving.

Interessant is dat er vandaag de dag geen pure socialistische, pure kapitalistische of pure communistische economie bestaat. Alle economische systeemveranderingen werden geïntroduceerd met een oerknalaanpak en moesten "aanpassingen" maken om passende aanpassingen mogelijk te maken naarmate de situatie zich ontwikkelde.

Laten we, om de socialistische economieën verder te analyseren, de gevallen bekijken van drie prominente socialistische economieën over de hele wereld - Cuba, China en Noord-Korea.

De Cubaanse economie

Cuba is een van de meest prominente socialistische landen, met een overwegend door de staat geleide economie, een nationaal gezondheidszorgprogramma, door de overheid betaald (dwz gratis) onderwijs op alle niveaus, gesubsidieerde huisvesting, nutsbedrijven, entertainment en zelfs gesubsidieerde voedselprogramma's. Deze subsidies compenseren de lage salarissen van Cubaanse werknemers, waardoor ze beter af zijn dan hun internationale collega's in veel andere landen. Cuba heeft geen effectenbeurs - een cruciale indicator voor een kapitaalvrije economie. Ongeveer 80% van het personeelsbestand van Cuba bevindt zich in faciliteiten van de staat.

Maar hoe is de Cubaanse socialistische economie geëvolueerd en hoe gaat het momenteel?

Beginnend met de moderne tijd en achteruitgaand, onthulde president Raúl in 2010 economische hervormingen die gericht waren op een gemengde economie die vrijemarktmechanismen mogelijk zou maken, de overheidscontrole op kleine bedrijven zou ontslaan, onnodige overheidswerknemers zou ontslaan en zelfstandige arbeid zou vergemakkelijken. Waarom was deze verandering nodig in een pure 'socialistische economie'?

Welnu, het leek erop dat subsidies van de overheid onvoldoende waren geworden om de vele sociale programma's te ondersteunen. Ondanks de enorme hulp die de verenigde Sovjetunie ontving (voordat deze uit elkaar ging), waren er hoge armoedecijfers, een groter wordende kloof tussen arm en rijk en een enorme last voor sociale programma's.

Vanaf vandaag lijkt Cuba beter te zijn gelegen met een parallel financieel systeem - een systeem dat werkt met de gebruikelijke sociale programma's in gemeenschappelijke sectoren, terwijl het tegelijkertijd werkt als een vrijemarkteconomie in de sectoren toerisme, export en internationale bedrijven. Deze laatste helpt eigenlijk het sociale systeem. Ongeveer 20% van de Cubaanse werknemers is momenteel werkzaam in deze particuliere sector. Op grond van berichten dat een half miljoen werknemers werden ontslagen, zullen verdere plannen en hervormingen tot 40% van het personeelsbestand van de overheid toelaten om naar de particuliere sector te verhuizen, waardoor de betaling van inkomstenbelasting mogelijk wordt, hetgeen op zijn beurt zal leiden tot meer zelfredzaamheid.

Door de invoering van betere hervormingen door middel van nieuwe wetten die gericht zijn op het genereren van hogere buitenlandse investeringen, zijn de veranderingen in de gesloten 'socialistische economie' al op weg om zich te vermengen met de marktgebaseerde open economie. Er worden belastingvrije speciale ontwikkelingszones ingevoerd voor buitenlandse bedrijven om vrij zaken te doen en overdracht van tariefvrije winsten naar het buitenland mogelijk te maken, naast andere voordelen. Dit is een belangrijke verandering ten opzichte van de centrale "socialistische" planning.

De Chinese economie

Een aanzienlijk deel van de Chinese economie wordt nog steeds door de overheid gecontroleerd, hoewel het aantal overheidsprogramma's aanzienlijk is gedaald. Universele gezondheidszorg wordt bijvoorbeeld stopgezet. Het buitenlands beleid van China blijft pro-socialistisch, maar is in wezen een vrijemarkteconomie geworden. In wezen blijft China niet langer een 'pure socialistische economie'.

Interessant is dat de particuliere bedrijven naar verluidt een aanzienlijk deel van het BBP voor China genereren (cijfers variëren van 33% tot 70%, zoals gemeld door verschillende nieuwsbronnen). China is na de VS de op een na grootste economie ter wereld en de nummer één grootste productie-economie.

Hoe is China erin geslaagd zijn economische invloed te vergroten?

In feite heeft China dit voor elkaar gekregen door de overgang van een 'socialistische economie' naar een 'socialistische markteconomie'. Het communistische regime in China besefte al snel dat het in het nadeel zou zijn om de Chinese economie af te schermen van de rest van de wereld. Het heeft met succes een evenwicht weten te vinden tussen de "collectieve" en de "kapitalistische" benadering. Beleid staat ondernemers en investeerders toe om winst te nemen, maar binnen de controle van de staat. Rond 2004 begon de regering iemands recht op privébezit toe te staan. Door een speciale economische zone in te stellen en open te stellen voor internationale handel, heeft het land een snelle economische groei kunnen doormaken - allemaal met dank aan de juiste veranderingen in het socialistische beleid op het vereiste tijdstip.

De Noord-Koreaanse economie

Noord-Korea - 's werelds meest totalitaire staat - is een ander prominent voorbeeld van een socialistische economie.

Net als Cuba heeft Noord-Korea een bijna volledig door de staat gecontroleerde economie en heeft het vergelijkbare sociale programma's als die van Cuba. Er is ook geen effectenbeurs in Noord-Korea.

Rond midden 1975 was Noord-Korea beter opgeleid en productiever dan China (internationaal handelend per hoofd van de bevolking). Noord-Korea heeft echter ook de verschrikkelijke pech dat het de enige ontwikkelde en ontwikkelde samenleving in de menselijke geschiedenis is die geconfronteerd wordt met massale hongersnood - en tijdens vredestijd. Interessant is dat het hongerprobleem van het land naar verluidt niet is opgelost. Als het streng gecontroleerde socialistische economische systeem een ​​succes was geweest in Noord-Korea, zou de natie waarschijnlijk niet tot dit niveau zijn verslechterd.

Uitdagingen met Noord-Korea

De stopzetting van belangrijke hulp (en handel) uit de Sovjetunie en sancties door andere wereldmachten zijn belangrijke ontwikkelingen die de Koreaanse economie beperken. Andere landen zoals Vietnam zijn er echter in geslaagd om in dezelfde periode na de Sovjet-Unie te verbeteren, terwijl de Noord-Koreaanse economie achteruitging.

Afgezien van de uitdagingen van de dynastieke heerschappij in Noord-Korea, die verhindert dat het land zelfredzaam wordt, legt de campagne van "militaire eerste politiek" (in het Koreaans "Songun Chongchi") een zware last op de economie.

De enige buitenlandse handelspartner van Noord-Korea is China, en het bedrijf wordt gedomineerd door tussenpersonen die de overeenkomsten tussen Chinese bedrijven en Koreaanse bedrijven bemiddelen. Dit heeft Noord-Korea op bijna alle fronten volledig afgesloten.

Recente ontwikkelingen

Vanwege een gebrek aan zelfvoorzienende productiefaciliteiten en markten in het land en de toenemende afhankelijkheid van China, nemen particuliere bedrijven en bedrijven in Korea toe.

Ongeacht de bestaande situaties en oorzakelijke factoren, bloeit de ontwikkeling van parallelle "tweede" markten, waar burgers en bedrijven handelen of ruilen voor goederen en diensten. Dit parallelle systeem duidt op een significante verschuiving van de sterk gecontroleerde 'socialistische' economie van Noord-Korea en ziet betrokkenheid van iedereen: huisvrouwen wisselen ongebruikte goederen uit voor de benodigde, boeren verkopen hun producten lokaal en een toenemend aantal bedrijven importeren Chinese goederen via agenten .

Het ontbreken van geloofwaardige officiële informatie over Noord-Korea maakt het moeilijk om de economische ontwikkeling (of het gebrek daaraan) waar te nemen, maar beschikbare informatie wijst wel op het bestaan ​​van een ander financieel systeem.

Zoals in een wetenschappelijk artikel wordt gesteld: 'Geen enkele communistische staat is ooit in staat geweest particuliere economische activiteiten volledig uit te roeien, en ondanks hun aanhoudende inspanningen hebben alle leninistische regimes het bestaan ​​van een' tweede economie 'moeten tolereren. De tweede economie opereert buiten het planningskader, wordt uitgevoerd voor privédoeleinden en / of houdt in 'weten dat er een inbreuk is op een bestaande wet'. Aldus betrokken entiteiten kunnen huishoudens, ondernemingen (inclusief SOE's) of criminele organisaties zijn. "

Het komt neer op

Socialistische economieën over de hele wereld hebben bestaan ​​en blijven vorderen. Het is echter mogelijk dat er geen standaard pure socialistische economie overblijft. Tijdige, fundamentele verschuivingen in programma's en beleid hebben het mogelijk gemaakt dat dergelijke economieën bloeien en bloeien - China is de wereldleider onder hen. Degenen die een rigide standpunt innemen, kampen met ernstige problemen of ontwikkelen parallelle markten.