Wat zijn de verschillende soorten buitenlandse hulp?

De Verenigde Staten bieden verschillende soorten buitenlandse hulp aan ten minste 95% van de landen ter wereld, hoewel een veel kleiner aantal landen substantiële hulp ontvangt in termen van uitgegeven dollars. Voor Amerikaanse belastingbetalers bedragen de kosten van buitenlandse hulp ongeveer $ 35 miljard per jaar, inclusief $ 20, 7 miljard in de eerste 7, 5 maanden van 2016, of $ 2, 93 miljoen per uur. Buitenlandse hulp is niet de enige vorm van buitenlandse hulp, maar het is misschien wel de meest controversiële. Sommige van de verschillende soorten buitenlandse hulp omvatten bilaterale hulp, militaire hulp, multilaterale hulp en humanitaire hulp.

Soorten buitenlandse ontwikkelingshulp

Er zijn drie primaire vormen van internationale hulp, evenals verschillende subtypen. Het eerste primaire type is particuliere buitenlandse directe investeringen (DBI) van multinationale of transnationale ondernemingen. Dit zijn meestal aandelenbezit van buitenlandse activa door niet-ingezetenen van het ontvangende land. Amerikaanse bedrijven kunnen bijvoorbeeld FDI aangaan door een meerderheidsbelang in een Nigeriaans bedrijf te kopen. BDI bereikte een piek van ongeveer $ 3 biljoen wereldwijd in 2007. Wereldwijde BDI bedroeg in 2015 ongeveer $ 2 biljoen.

Het tweede primaire type is waar mensen normaal aan denken als ze de term 'buitenlandse hulp' horen. Dit zijn officiële ontwikkelingstools die zijn ontworpen en gefinancierd door overheidsinstanties of internationale non-profitorganisaties om de problemen in verband met armoede te bestrijden. Humanitaire inspanningen onder leiding van regeringen worden bijna uitsluitend gedaan door rijkere landen die ook lid zijn van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). Elk jaar besteden de OESO-landen tussen de $ 100 miljard en $ 150 miljard aan buitenlandse hulp. In de 50 jaar tussen 1962 en 2012 hebben rijke landen een cumulatieve $ 3, 98 biljoen bijgedragen met gemengde resultaten.

Het derde primaire type, buitenlandse handel, is veel groter en veel minder opzettelijk. In alle opzichten is openheid voor buitenlandse handel de enige leidende indicator voor ontwikkeling in arme landen, misschien omdat vrijhandelsbeleid vaak samengaat met economische vrijheid en politieke stabiliteit. Een uitstekende uitsplitsing van deze relatie is te zien in de Index of Economic Freedom 2016 van The Heritage Foundation.

Uitbetalingen versus ontvangen hulp

Een van de meest kritieke kwesties in het gesprek over buitenlandse hulp is de uitbetaling. De meeste uitbetalingen worden gemeten in termen van gegeven geld, zoals hoeveel dollars zijn geschonken of hoeveel leningen met lage rente zijn verstrekt. Veel buitenlandse hulpbureaucratieën definiëren succes op basis van nominale monetaire uitbetalingen. Critici stellen dat dollars aan financiering niet altijd worden vertaald in effectieve hulp, dus alleen meten in geld is onvoldoende.

Uitbetalingen voor buitenlandse hulp worden geconfronteerd met veel hindernissen, waaronder lokale corruptie en alternatieve binnenlandse agenda's. In 2012 verontschuldigde de Oegandese premier Amama Mbabazi zich bij de Verenigde Naties toen zijn assistenten meer dan $ 13 miljoen aan hulpgeld verduisterden. Een rapport uit 2015 van het Stockholm International Peace Research Institute wees uit dat meer dan $ 100 miljard aan hulp aan Afghanistan was verspild of gestolen door 'kleptocraten', die het geld gebruikten om ondernemers te onderdrukken en zelfs om dure villa's te kopen.

Er is ook bezorgdheid over het gebruik van hulp om bedrijven te helpen met verbindingen met Washington, DC Het US Agency for International Development (USAID) stelt openlijk dat "80 procent van de subsidies en contracten van USAID rechtstreeks naar Amerikaanse bedrijven en niet-gouvernementele organisaties gaan."

Bilaterale hulp

Bilaterale hulp is het dominante type staatssteun. Bilaterale hulp vindt plaats wanneer een regering rechtstreeks geld of andere activa overdraagt ​​aan een ontvangend land. Op het eerste gezicht zijn Amerikaanse bilaterale hulpprogramma's ontworpen om economische groei, ontwikkeling en democratie te verspreiden. In werkelijkheid worden veel strategisch gegeven als diplomatieke hulpmiddelen of knappe contracten aan goed verbonden bedrijven.

De meeste problematische bilaterale hulpbetalingen zijn eenvoudige, directe contante overdrachten. Zulke buitenlandse hulp aan Afrika is "een onomkeerbare economische, politieke en humanitaire ramp", zoals geschreven door de in Zambia geboren econoom en Wereldbankadviseur Dambisa Moyo in haar boek "Dead Aid: Waarom hulp niet werkt en hoe er een beter is" Manier om Afrika te helpen. " Buitenlandse regeringen zijn vaak corrupt en gebruiken buitenlands hulpgeld om hun militaire controle te versterken of om educatieve programma's in propagandastijl te creëren.

Militaire hulp

Militaire hulp kan worden beschouwd als een soort bilaterale hulp, met één draai. Normaal gesproken vereist het één land om wapens te kopen of defensiecontracten rechtstreeks met de Verenigde Staten te ondertekenen. In sommige gevallen koopt de federale overheid de wapens en gebruikt het leger om ze naar het ontvangende land te transporteren. Het land dat de meeste militaire hulp van de Verenigde Staten ontvangt, en de meeste hulp in het algemeen, is Israël. De Amerikaanse regering bankrollt het Israëlische leger effectief voor een bedrag van $ 3 miljard per jaar.

Multilaterale hulp

Multilaterale hulp is als bilaterale hulp, behalve dat het door veel regeringen wordt geboden in plaats van één. Eén internationale organisatie, zoals de Wereldbank, bundelt vaak fondsen van verschillende bijdragende landen en voert de hulpverlening uit. Multilaterale hulp is een klein onderdeel van de hulpprogramma's voor buitenlandse hulp van het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling. Regeringen kunnen multilaterale hulp schuwen omdat het een grotere uitdaging is om strategische beslissingen te nemen wanneer verschillende andere donoren betrokken zijn.

Humanitaire hulp

Humanitaire hulp kan worden gezien als een gerichte en kortere versie van bilaterale hulp. Humanitaire hulp van rijke landen stroomde bijvoorbeeld de kustgebieden in Zuid-Azië binnen nadat een aardbeving met een kracht van 9, 1 een tsunami in de Indische Oceaan veroorzaakte, waarbij meer dan 200.000 mensen om het leven kwamen. Omdat het doorgaans beter zichtbaar is dan andere soorten hulp, ontvangen humanitaire inspanningen meer particuliere financiering dan de meeste andere soorten hulp.