4 Beroemde inventarisfraude waar je nog nooit van hebt gehoord

U hebt waarschijnlijk gehoord van de Enron- en WorldCom-schandalen, maar u bent misschien geïnteresseerd in de minder bekende grootschalige fraude van de geschiedenis. Hoewel al deze oplichting in omvang is overtroffen door recente bedrijfsmisdaden, worden deze eerdere gevallen nog steeds genoemd, omdat sommige hebben geleid tot grote veranderingen in het accountantsberoep en de introductie van nieuwe overheidswetten.

Equity Funding Corporation of America

Equity Funding Corporation of America (EFCA) begon begin jaren zestig levensverzekeringen te verkopen met een innovatieve wending die de veiligheid van traditionele levensverzekeringen combineerde met het groeipotentieel van aandelenfondsen. Het bedrijf zou een beleggingsfonds verkopen aan een klant, die vervolgens tegen het fonds zou lenen om een ​​levensverzekering af te sluiten. Deze strategie was gebaseerd op de veronderstelling dat het rendement op het beleggingsfonds voldoende zou zijn om de premies op de verzekeringspolis te betalen.

De fraude begon in 1964 toen EFCA tegen een deadline aanliep om haar jaarverslag te voltooien en uit te geven. De nieuwe mainframecomputer van het bedrijf kon niet op tijd de benodigde cijfers produceren en Stanley Goldblum, de CEO van het bedrijf, bestelde fictieve boekhoudingen die in de financiële overzichten van het bedrijf werden gedaan om de deadline te halen.

Goldblum en andere werknemers van EFCA zetten deze fraude voort door valse levensverzekeringen op te zetten om inkomsten te genereren ter ondersteuning van deze eerdere valse vermeldingen. Het bedrijf herverzekerde vervolgens deze valse polissen bij een aantal andere verzekeraars en deed zelfs de dood van enkele van deze niet-bestaande personen.

De fraude bereikte uiteindelijk de grootte van een mammoet, met tienduizenden valse verzekeringspolissen en bijna $ 2 miljard aan niet-bestaande inkomsten over een periode van meerdere jaren. Een schokkend onderdeel was het aantal werknemers dat heeft deelgenomen. Officieren van justitie hebben met succes 22 personen aangeklaagd en schatten dat 50 anderen bij het bedrijf op de hoogte waren van de fraude.

In 1973 meldde een ontevreden ex-werknemer, die was ontslagen, de regeling bij Ray Dirks, een analist van Wall Street die de verzekeringssector dekt. Dirks deed zijn eigen onderzoek en besprak vervolgens het bedrijf met institutionele beleggers, van wie velen de aandelen verkochten voordat de fraude openbaar werd.

Het geval is dat het heeft geleid tot de instelling van een nieuw juridisch precedent voor handel met voorkennis. Nadat de fraude openbaar werd, censureerde de Securities and Exchange Commission (SEC) Dirks voor het helpen en aanzetten tot schendingen van de Securities Exchange Act van 1934 en Regel 10b-5, die handel met voorkennis verbiedt. Dirks vocht de censuur door middel van verschillende beroepen, helemaal tot aan het Hooggerechtshof in 1983. De rechtbank oordeelde in zijn voordeel en zei dat er geen schending plaatsvond omdat Dirks geen fiduciaire plicht jegens de aandeelhouders van EFCA had en de informatie.

De fraude bij EFCA wordt door sommigen beschouwd als de eerste computergebaseerde fraude, omdat het maken van nepdocumenten die nodig zijn om het nepbeleid te ondersteunen zo omslachtig werd dat het bedrijf computers begon te gebruiken om het bedrog te automatiseren.

Gekke Eddie

Crazy Eddie was een winkelketen voor elektronica en apparaten gerund door de familie Antar, die in de jaren zestig als particulier bedrijf begon. Het was beroemd om zijn koopjes: "Crazy Eddie - zijn prijzen zijn krankzinnig!" de alomtegenwoordige advertenties die werden aangekondigd. Maar Eddie was niet zo gek als het berekenen, bestendigen van een fraude die een van de langst lopende in de moderne tijd was, die duurde van 1969 tot 1987.

De fraude begon vrijwel onmiddellijk, waarbij het management van Crazy Eddie het belastbare inkomen van het bedrijf rapporteerde door contante verkopen te skimming, werknemers contant te betalen om loonheffingen te voorkomen en valse verzekeringsclaims aan de luchtvaartmaatschappijen van het bedrijf te melden.

Naarmate de keten groter werd, begon de Antar-familie met het plannen van een beursgang van Crazy Eddie en nam de fraude terug zodat het bedrijf er winstgevender uitzag en een hogere waardering van de openbare markt kreeg. Deze strategie was een succes en Crazy Eddie werd in 1984 openbaar voor $ 8 per aandeel.

De laatste fase van de Crazy Eddie-saga begon na de beursgang en werd gemotiveerd door een verlangen om de winst te verhogen, zodat de aandelenkoers hoger kon gaan en de Antar-familie zijn aandelen in de loop van de tijd kon verkopen. Het management keerde de stroom van afgeroomde contanten nu om en verplaatste fondsen van geheime bankrekeningen en kluisjes naar bedrijfskasjes en boekte de contanten als inkomsten. De regeling omvatte ook het opblazen en creëren van nep-inventaris op de boeken en het verminderen van rekeningen die betaalbaar waren om de winst te vergroten.

De fraude werd ontdekt in 1987 nadat de familie Antar uit Crazy Eddie was verdreven na een succesvolle vijandige overname door een investeringsgroep. Crazy Eddie strompelde nog een jaar mee voordat hij werd geliquideerd om crediteuren te betalen.

Eddie Antar, de CEO van Crazy Eddie, werd beschuldigd van fraude met effecten en andere misdaden, maar vluchtte voor zijn proces. Hij heeft drie jaar ondergedoken voordat hij werd gevangen in Israël en uitgeleverd aan de Amerikaanse Antar en twee andere familieleden werden veroordeeld voor hun rol in de fraude.

McKesson & Robbins

McKesson & Robbins was een medicijn- en chemisch bedrijf in het midden van de jaren twintig van de vorige eeuw dat de aandacht trok van Philip Musica, een persoon met een onsmakelijk verleden met criminele handelingen en meerdere valse namen.

Onder de naam Frank D. Costa begroette Musica de komst van het Amerikaanse verbod in 1919 met de oprichting van een bedrijf dat haartonic en andere producten met een hoog alcoholgehalte produceerde. Deze producten werden verkocht aan bootleggers, die de alcohol gebruikten om sterke drank te produceren om aan klanten te verkopen.

Musica kocht McKesson & Robbins in 1924 met de naam F. Donald Coster en zaaide het bedrijf met familieleden om het bedrijf te helpen plunderen. De fraude omvatte valse inkooporders, opgeblazen voorraad en afromen van contant geld uit bedrijfsverkopen, en vond plaats ondanks de aanwezigheid van Price Waterhouse als bedrijfsrevisoren. Toen de zwendel uiteindelijk werd ontdekt in 1937, stelde de SEC vast dat $ 19 miljoen in fictieve inventaris op de balans stond - een bedrag gelijk aan ongeveer $ 285 miljoen in lopende dollars.

Het McKesson & Robbins-schandaal had een diepgaande impact op de boekhoudsector en leidde tot de goedkeuring van algemeen aanvaarde auditstandaarden (GAAS), inclusief het concept van een onafhankelijk auditcomité. Een andere wijziging was dat auditors de inventaris persoonlijk inspecteerden om het bestaan ​​ervan te verifiëren.

Republiek Poyais

De Poyais-fraude was een groot schandaal in de 19e eeuw. Deze fraude was zeker de meest gedurfde en fantasierijke van allemaal, omdat de dader, Gregor MacGregor, een volledig fictief land creëerde.

MacGregor diende in het Britse leger en was betrokken bij verschillende operaties in Amerika. Tijdens zijn reizen bezocht hij de kustgebieden van het huidige Honduras en Belize. MacGregor beweerde een landbeurs te hebben ontvangen van een lokale inheemse leider en kondigde bij zijn terugkeer naar Londen de nieuwe natie van de Republiek Poyais aan.

MacGregor creëerde een vlag, een wapen, valuta en andere attributen van een soevereine natie en ging vervolgens over tot verkoop van land aan investeerders en kolonisten op de Londense markten. Hij gaf ook staatsschuld uit, ondersteund door de belofte van deze nieuwe natie, en bracht mensen ertoe om daar te emigreren met gloeiende rekeningen van de hoofdstad en de vruchtbaarheid van de bodem.

De eerste groep kolonisten arriveerde in 1823 in Poyais en vond niets anders dan dichte jungle en verlaten houten hutjes. Drie andere scheepsladingen kolonisten arriveerden de komende jaren en vonden een vergelijkbare situatie. Ziekte en honger werkten al snel door de kolonisten en bijna 200 van hen stierven.

Het nieuws bereikte uiteindelijk Londen en de autoriteiten arresteerden MacGregor. In afwachting van zijn proces vluchtte hij naar Frankrijk en probeerde dezelfde Poyais-zwendel op Franse investeerders. MacGregor belandde in Venezuela, waar hij de natie hielp in haar strijd voor onafhankelijkheid en voor zijn inspanningen een pensioen en de titel van generaal kreeg van de nieuw opgerichte regering.

Het komt neer op

Zoals u nu weet, heeft bedrijfsfraude een lange en uitgebreide geschiedenis. Soms profiteert het van de nieuwste technologie en actuele gebeurtenissen. Maar de motivaties zijn zo oud als de tijd: hebzucht, cupiditeit en luiheid.