Wat is onroerend goed verzekering?

Lloyd's of London wordt gecrediteerd als de entiteit die de term acceptatie heeft bedacht. De Engelse verzekeringsmakelaar, die dateert uit de 17e eeuw, verzamelde personen om dekking te geven voor risicovolle ondernemingen zoals zeereizen. Tijdens het proces schreef elke risiconemer letterlijk zijn naam onder tekst waarin de onderneming en het totale bedrag van het risico werd beschreven dat hij bereid was te accepteren in ruil voor een specifieke premie. Dit werd later bekend als het onderschrijven van het risico.

Hoewel de mechanica in de loop van de tijd is veranderd, blijft de verzekering vandaag de dag een belangrijke functie in de financiële wereld. Het wordt gebruikt in verschillende sectoren, waaronder leningen, verzekeringen en investeringen. Maar het heeft ook een belangrijke plaats in onroerend goed. Dit artikel legt uit wat acceptatie is en hoe het zich verhoudt tot deze branche.

Belangrijkste leerpunten

• Underwriting is het proces dat kredietverstrekkers gebruiken om de kredietwaardigheid van een potentiële klant te bepalen.
• De verzekeraar onderzoekt om ervoor te zorgen dat aanvragers zichzelf naar waarheid vertegenwoordigen en om een ​​idee te krijgen van de financiën van de aanvrager.
• Voor onroerendgoedtransacties bepalen verzekeraars ook of de verkoopprijs van het onroerend goed voldoet aan de geschatte waarde.
• Underwriters zorgen er ook voor dat er niemand anders op de titel staat, en of er gevaren zijn voor het onroerend goed door natuurrampen zoals overstromingen of aardbevingen.

Wat is verzekering?

Underwriting verwijst naar het proces dat kredietverstrekkers gebruiken om de kredietwaardigheid van een potentiële klant te bepalen. Het is een zeer belangrijk onderdeel van de financiële sector omdat het helpt bepalen hoeveel van een premie iemand voor zijn verzekering betaalt, hoe billijke leenrente wordt vastgesteld en om ook prijzen voor beleggingsrisico's te bepalen.

Naast het kijken naar de waarheidsgetrouwheid van de toepassing van een individu, onderzoeken verzekeraars hoe riskant het zal zijn om die persoon te lenen of te verzekeren voordat hij zaken doet met die persoon of dat bedrijf. In essentie is acceptatie dus de feitencontrole en due diligence van de kant van de verzekeraar of kredietgever alvorens enig risico te nemen.

Het Amerikaanse ministerie van Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling (HUD) definieert acceptatie als "het proces van het analyseren van een leningaanvraag om de hoeveelheid risico te bepalen die gepaard gaat met het aangaan van de lening; het omvat een beoordeling van de kredietgeschiedenis van de potentiële kredietnemer en een beoordeling van het onroerend goed" waarde."

Hoe underwriters werken

De underwriter doet onderzoek om ervoor te zorgen dat aanvragers zichzelf naar waarheid vertegenwoordigen en om een ​​idee te krijgen van de financiën van de aanvrager. Voor onroerendgoedtransacties bepalen verzekeraars ook of de verkoopprijs van het onroerend goed voldoet aan de geschatte waarde.

De underwriter is verantwoordelijk om de kredietwaardigheid van de potentiële kredietnemer te bepalen en hem of haar een rating te geven. Deze rating, bepaald door de kredietscores van de drie belangrijkste kredietbureaus, vertegenwoordigt het vermogen van de aanvrager om de lening terug te betalen, de hoeveelheid fondsen die hij of zij in reserve heeft en zijn of haar arbeidsverleden.

Verzekering en onroerend goed

Wanneer een individuele of zakelijke entiteit financiering zoekt voor een vastgoedproject of aankoop, wordt het leningsverzoek onderzocht door een verzekeraar om te bepalen hoeveel risico de kredietgever bereid is te accepteren. Dit soort verzekeraars moet niet worden verward met verzekeraars die de biedprijs van financiële instrumenten bepalen. Makelaars in onroerend goed houden rekening met zowel het land als de kredietnemer.

Leners moeten een taxatie laten uitvoeren op het onroerend goed. De underwriter bestelt de beoordeling en gebruikt deze om te bepalen of de middelen uit de verkoop van het onroerend goed voldoende zijn om het geleende bedrag te dekken. Als een lener bijvoorbeeld een huis wil kopen voor $ 300.000 dat volgens een taxatie $ 200.000 waard is, is het onwaarschijnlijk dat de verzekeringnemer de lening of ten minste een lening voor de volledige $ 300.000 goedkeurt.

Underwriters bestellen de taxatie en gebruiken deze om te bepalen of de middelen uit de verkoop van het onroerend goed voldoende zijn om het geleende bedrag te dekken.

Underwriters zorgen er ook voor dat andere factoren met de eigenschap onder controle zijn. Dit houdt in dat ervoor moet worden gezorgd dat er niemand anders op de titel staat, en of er gevaren zijn voor het onroerend goed door natuurrampen zoals overstromingen of aardbevingen.

Bij de meeste onroerendgoedleningen wordt het onroerend goed zelf gebruikt als onderpand tegen de geleende middelen. Underwriters gebruiken over het algemeen de debt-service coverage ratio (DSCR) om te bepalen of het onroerend goed zijn eigen waarde kan aflossen. Als dat zo is, is de lening een veiliger voorstel en heeft de leningaanvraag een grotere kans om te worden geaccepteerd.